Exorsexist

Immolation’a bir şeyler oldu. Tam iyi gidiyor, süper gidiyor derken biraz abuklaştı sanki. “Majesty and Decay“i dinleyip, alışmak ve sonra da kritiklemek etmek aylarımı almıştı. Ama en sonunda başarmıştım. Aynı şey “Kingdom Of Conspiracy” için de az çok geçerli oldu. Yıllardır Immolation’ın büyük hayranı ve dinleyicisi olmama rağmen “Shadows in The Light”tan sonra ilk dinleyişte beni saran, içine çeken sadece “Providence” EP’leri oldu. En başta sarması veya çok sonraları sarması mühim değil. Herkesin de bildiği gibi; bazı albümler vardır ilk dinlemede kaptırıp gider ve sonraları dinlemez olursun. Diğer kısım ise; yavaş yavaş açılan, içine girmesi zaman alan ve girdiğin vakit her dinleyişte yeni bölümler keşfedip, en sık dinlediğin ve artık senin için kalıcı olmuş olan albümlerdir.

Fazla uzatmadan şikayetime geçeceğim: prodüksiyon! Orta yaşın ilerleyen bölümlerine girmiş elemanlara sahip Immolation, kayıt teknolojisine kendini fazla kaptırmış gibi gözüküyor. Git gide doğallıktan uzak, inorganik sound’a geçiş yapmaları bana çok saçma geliyor. Immolation’ın sürekli bahsettiğim müzikal kimliğinden uzaklaştırıyor. Ha, “Close To A World Below” çok mu organik sound’a sahipti, ayrı bir konu tabii. Yine de öyle görkemli bir müzikaliteye o prodüksiyon gerekli ve uygundu. Ama bunu her albümde kullanmaya başlayınca can sıkıcı bir hâl alıyor. “Majesty And Decay” çıktığında ve dinlediğimde “vaov, amma gürültülü davullar filan” dediğimi hatırlıyorum. Ardından “Providence” geldiğinde de “vaoov bu daha da gürültülüymüş!” demiştim. Ve şimdi “Kingdom Of Conspiracy” var ve ben her dinleyişimde hoparlörün sesini kısmak zorunda kalıyor ve artık “Majesty and Decay” veya “Providence” dinleyince hiç de yüksek sesli gelmiyor… Evet, yüksek desibellerde kayıtlar yaygınlaşan bir durum. Özellikle death metal grupları bazında. Aklıma gelen Hail of Bullets var, Andy Classen’in -ki kendisinin tarzını severim, bazı gruplara yakışıyor- kullandığı Belphegor, Krisiun, Legion of the Damned tarzı gruplar var. İyi, hoş da bu nereye kadar gidecek? Bricked wall, kulak patlatırcasına abartılmış trigger ayarları, bangır bangır bağıran gitarlar… Birçok grup daha organik, kulağa cazip gelen kayıtlara sıcak bakmaya başlarken, Immolation gibi yılların grubunun böyle saçma bir tercih yapması canımı sıkıyor.

Bir diğer şikayetim; artık grup elemanlarının bir araya gelip, hiç bir prova yapmadan, tek tek stüdyoya girip kayıt yapmaları. Ross Dolan ve Robert Vigna’nın anlattığına göre, grup üyeleri birbirinden çok uzakta yaşadıklarından, iş güçten dolayı birlikte stüdyoya girme fırsattları olmuyormuş. Bu nedenle Robert bir rif yazıp internetten Ahmet’e gönderiyor, Ahmet üzerine kendi gitarlarını ekleyip Kemal’e gönderiyor, Kemal davulları üzerine ekliyor ve vokaller için Ross’a gönderiyor vs vs. ve böylelikle Immolation’un müziği oluşuyor. Hatta yeni parçaları ilk kez verdikleri konserlerde çalıyorlarmış. Bu olayın “Majesty and Decay” ile başlamış olması tesadüf mü acaba?

Ve diğeri; Zach Ohren isimli dingil arkadaş için. Kendisinin mikslediği, mastering yaptığı gruplar şöyle; All Shall Perish, Arkaik, Brain Drill, Decrepit Birth, Odius Mortem, Severed Savior. Bilindik ve en azından kendimin de dinlemiş olduğum gruplardan örnek verdim. Bunların ortal özelliklerine bakarsak; hepsinde iğrenç ve çok yapay bir davul tonu var. Sadece yapay değil aynı zamanda çok keskin şekilde edit’lenmiş bir ton. Hiçbir estetik yok, ruh yok, sadece tak tak tak tak trigger sesi. Yine bu adamın “Majesty and Decay” ile grubun mikslerini yapmaya başlamış olması… Yoooo….

Prodüksiyon ile ilgili şikayetlerim bitmedi! Gerçekten rezalet diyebilirim. Ses aşırı yüksek. Dinleme keyfini büyük oranda köreltiyor. Davullar takır takır, çok kuru. Vokaller, gürültülü gitarlar yüzünden rahat şekilde duyulmuyor. Zaten sesi yüksek olan gitarlar soloda iyice abarıyor. Buna rağmen gitar tonları oldukça şık ayarlanmış. Bas dersen o hiç yok sanki, ki Ross Dolan yetenekli bir bas gitaristtir. Duyulacak miktarda bas olan albümlerde rahatça fark edilebilir. Mesela “Unholy Cult”, “Failures for Gods”.

Tekrar şikayet; davulcu Steve Shalaty’nin gereksiz ve abartılı şekilde blast beat kullanması. Yazdığım kritiklerde kendisinin yeteneklerini bolca övmüş ve başarılı bulduğumu söylemiştim. Immolation daima davullarındaki aksaklıkla dikkat çekmiş olsa da hiçbir zaman Behemoth gibi paldır küldür bilmem kaç bpm yapan bir grup olmadı. Craig Smilowski’li veya Hernandez’li albümleri dinleyecek olanlar albümlerde hemen hemen hiç blast beat duyamayacaklardır. “Kingdom of Conspiracy”de ise bir hayli fazla. Bu kanıya varmak için Serving Divinity isimli parçayı dinlemek yeterli.

Tabii bunlar albümü kötü yapmaya yetiyor mu? Pek değil. “Kingdom Of Conspiracy” kötü değil, ama iyi de diyemem. Her ne kadar demeyi çok istesem de. Öncelikle şarkı yazımında biraz basmakalıp, ezber var. Sanki yeni fikir üretmekte zorluk çekmişler. Belli bir yaratıcılığın üstüne çıkamamışlar. Gerçi bu sıkıntı da çok yeni değil. Bence en son gerçekten orijinal fikirlerle ve çok iyi kompozisyon yaptıkları albüm “Harnessing Ruin“di.

Albüme dönecek olursak; Immolation death metalde kendini yeterince kanıtlamış bir grup olduğu için, beklentiler her zaman yüksektir. Ustalardan yeni numaralar duymak, duyulmadık melodiler, rifler istiyor insan. Fakat benim beklentilerimin oldukça altında çıktı bu albüm. “Providence”da duyup beklediklerimden oldukça uzak. Özellikle eski zamanlardaki karanlık, iç büzüştüren, kulak zarlarına nüfuz eden, iç gıdıklayıcı Immolation yok. Nedense bunu kendilerini genç kitleye açılmak için yaptıklarını düşünüyorum. Daha az zorlayıcı müzik yapmak, temiz prodüksiyon, daha hızlı olmak için zorlamak vs. bana grubun gerçek ve içten isteğiymiş gibi gelmiyor. Çünkü gitgide ruhundan uzaklaşıyor. Ne bileyim, pek popüler olmayan albümleri olan “Shadows in The Light”tan The Weight of Devotion mesela Immolation için beklenecek her şeyi barındırıyor. Zorlama yok, oldukça ağırdan alınmış, dinlerken dikkat kesilmeye zorlayan, şaşırtan bir parça. Davuldaki çeşitlilikler, gitarların çevirdiği alengirli işler çok hoşuma gidiyor. Sonra Bound to Order açıyorum ve nedense bir aceleye gelmişlik hissediyorum. Rifin çabuk bitmesi, çabuk tekrarlaması, temponun yükseldikten sonra nefes aldırmadan soloya girmesi ve bitmesi…

Çok fazla yermeme rağmen iyi kısımları da yok değil. Albümde en çok beğendiğim ve dikkatimi çeken God Complex gerçekten bombastik. Rifiyle, davullarıyla, sonlara doğru patlayan breakdown’ıyla başarılı buldum. Immolation adına favori parçalarımdan birisi oldu. Diğeri ise dezonant bir melodiyle giriş yapılan -hatta Deathspell Omega gibimsi- The Great Sleep oldu. Yavaş tempolu, etkili, farklı bi parça. Keep The Silence yine ağır tempolu, kanırtan, hızlanma kısmına çok iyi geçiş yapan, iyi davul partisyonları yazılmış başka bi parça. All That Awaits Us ise adetten klasik bitiriş için yazılmış diğer bir majestik parça.

“Kingdom of Conspiracy” için kendimi “daha iyi olabilirmiş” demekten alamıyorum. Yine de kötü albüm demek hakaret de olur tabii ki. Ama “Şaheser!” “Başyapıt!” demek de komik kaçar. Gönül isterdi ki “Providence” kadar etkileyici, “Here in After” kadar karanlık, “Close To a World Below” kadar ihtişamlı olsun. Yine de hep aynı şeyleri duymak, önceden kestirilmesi kolay albümler beklemektense bu tarz birbirinden farklı yapıtlar gelmesi daha meraklandırıcı oluyor. Son olarak eklemek isterim ki; tekrardan benzer kayıtta başka bir Immolation albümü dinlemek istemem. Biraz objektif yaklaşabilseydim 6 veya 6.5 verirdim ama elim gitmedi.