Ufuk SÖNMEZ

Greg Howe’un hayvani klavyeci Vitalij Kuprij‘le birlikte yaptıkları “Ascend” albümünün kritiğini yazdıktan sonra, kendi kendime “Keşke bunun gibi bir tane daha albüm olsa da dinlesem.” demiştim. Sonrasında Kuprij’in de albümleri olduğunu, hatta bir tanesinde gene Greg Howe’la birlikte çaldıklarını öğrendim. Bu bilgiyi kafaya yazıp, albümü dinlemeyi uzun bir süre beklettim. Şimdi bu albümle ilgili söyleyebileceğim ilk şeyse, bu albümün daha önce çıkmış olmasına rağmen “Ascend”in bir ek paketiymiş gibi gözükmesi (tabii kendimce). En belirgin farksa bestelerin bu kez Kuprij’e ait olması ve haliyle klasik müziğin daha ön planda durması. Onun haricinde genel sound “Ascend”le inanılmaz derecede örtüşüyor.

Bu albümde Vitalij’nin yalnız başına takıldığı 2 adet kısa şarkı var. Giriş parçası “Beyond Infinity” ve bir Mozart cover’ı olan “Excerpt from sonata in a minor”. Söz cover’dan açılmışken Vitalij’nin bu ilk solo albümünde bir adet de Paganini cover’ı mevcut (Opus I). “Ascend”de ise hatırlamayacağınız üzere Greg Howe, Rush’ın ünlü “La Villa Strangiato”sunu coverlamıştı. Greg Howe demişken benim kendisine yönelik galiba gizli bir hayranlığım var. Böyle açık açık Jeff Loomis veya Tosin Abasi gibi değil ama adamın yaptığı işleri harbiden beğeniyorum. En önemlisi de, kendini değişik tarzlara adapte edip, farklı projelerde yer edinme becerisinin çok yüksek olduğunu düşünüyorum. Örneğin, V.Kuprij’le neo-klasik progresif takılırken, sonraki yıllarda başarılı Japon basçı Tetsuo Sakurai ile 40 yıllık rock-fusion’cu gibi çalabiliyor. Yine aynı şekilde usta basçı ve davulcu Victor Wooten/Dennis Chambers’la da (bkz: “Extraction”), ünlü rocker/fucker Ritchie Kotzen’le de ortak projeleri var. Kısacası yıllarca Malmsteen’in yapamadığı şeyi G.Howe yaptı diyebiliriz. Kendisinin performer sanatçı olarak Michael Jackson, Justin Timberlake gibi popçulara konserlerde çaldığını saymıyorum bile.

Bu tarz albümlerde ekstra bir katmanın olması hayli keyifli bir durumdur. Klavye-piyano’da işin ehli biri olunca “gitar egemen” albümlerden otomatikman bir farkınız oluyor. “Peki bu albüm dinlemesi keyifli bir albüm mü?” diye sorarsanız, açıkçası güzel bir albüm olsa da, “Ascend” kadar tat almadığımı söylemeliyim. Öyle ki albümü dinledikçe aldığım keyif doğru orantılı olarak azaldı. Benim en beğendiğim şarkı, 8. şarkı olan “Parallel in Time”, diğer en sevdiğim şarkıysa 8. şarkı “High Definiton” oldu, ki bu şarkıları da yazıya monte ettim. Ama siz özellikle “Parallel in Time”a dikkat edin diyorum, çünkü harbi harbi, çok sağlam bir parça. 9. şarkı da kısa sürüyor ama çok hoş.

Nette bu albümle ilgili araştırma yaptığımdaysa genel olarak çok beğenildiğini gözlemledim. Hatta Metal-archives’daki kritiği yazan arkadaş olayı abartıp %98 puan vermiş (yavaş gel yeğenim). Eğer ilk defa böyle bir şeyle karşılaşıyorsanız, hele hele o yıllarda (ki albüm 97 çıkışlı) bu albümden etkilenmeniz oldukça normal. Neo-klasik müziğin estetize olmuş progresif dansı, teknik gövde gösterileri, uzun uzun melodiler, enstrümanında ustalaşmış 2 ismin birbirleriyle uyumlu paslaşmaları ve rahatça yüksek hız-tempolara çıkmaları gibi özellikler akılları alabilir. Ama yıllar geçtikçe kulak bu tarz sound’lara alıştığı ve daha da önemlisi ben kıstasımı “Ascend” gibi bir albümle yaptığım için ortadaki iş beni çok da fazla etkilemedi açıkçası. Doğrusunu söylemek gerekirse benim gözümde bu albüm “Ascend”den 1 tık geride. Belki de 2 tık bilmiyorum, karar sizin.

Evet, eğer klavye/piyano-elektrogitar birlikteliğindeki bir enstrümantal albüm dinlemek istiyorsanız, bu albüme şans verebilirsiniz. Ama benim tavsiyem, oyunun ek paketinden ziyade önce oyunun ta kendisini oynamanız, yani her türlü “Ascend” dinleyin derim. Ama hangi sanatçıyı daha çok seviyorsanız tabii ki önce onunkini dinleyin.