Ozan Mustafa TUNCAL

Reenkarnasyona inanmam. İnandığını söyleyenlerin çoğu zaten önceki hayatında hiç kazan dairesinde çalışmamıştır nedense, ya lord olurlar, ya da dük. Ölüp de bu dünyada tekrar dirilmek de cazip gelmiyor açıkçası. Ölüp dirilen iki şeyi çok severim ama. Biri zombiler, öbürü de Anka Kuşu’dur (ve ne yazık ki hiçbiri de gerçek değildir, zalımsın dünya).

1985′te Ankara’da kurulmuş Presage, Türkiye’nin ilk progresif-thrash grubu etiketinin sahibi. 1989′da dağılıp 2010′da Alper Türek öncülüğünde daha genç elemanlarla İstanbul’da küllerinden doğan grup, bu sene “Planet Hatred” isimli ilk albümlerini çıkardı. Bu kadar uzun bir ayrılık sonrası böyle bir birleşme olması, imaj açısından grubun maça 1-0 yenik başlamasında sebep oluyor. Olan bitenden haberi olmayan biri, “Aa, 30 senede sadece 1 albüm mü yapmışlar, huhohaha.” diye grubu hor görebiliyor.

Prodüktör koltuklarında Tarkan Gözübüyük ve Cihan Kılıç oturmakta. Albümün sound’u Pentagram’ın son albümüne çok yakın, o kadar yakın ki sevmediğim davul tınısı aynen burada da var. Günümüz metal gruplarının, özellikle Saints ‘n’ Sinners’ın o harika sound’undan sonra bu albüm kuru geliyor. Benim gibi sound’a aşırı takan birisiyseniz, dinlerken bir yanınız biraz homurdanacaktır. Yine de güzel bir metal tınısı yakalanmış.

Albüm kapağı, satın alırken dikkatimi çeken ilk şey oldu. Sadece mavi ve siyah kullanılarak gayet sade bir kapak tasarlanmış. Sonradan kartonette Gottfried Helnwein tarafından yapıldığını öğrendiğimde ise bayağı şaşırdım (Bilmeyenler için, Gottfried Helnwein, “Sehnsucht” (Rammstein) ve “Blackout” (Scorpions) albümlerinin kapak tasarımlarından sorumlu kişidir). Paketleme ve kapak tasarımı çok uyumlu olmuş.

Kayıtlar, çoğu grubun aksine, tüm grup üyelerinin stüdyoya girip şarkıyı canlı canlı çalması şeklinde alınmış. Grubun canlı performansının albüme yakın olacağını tahmin edebiliyorum. Bunun hoş yanları olduğu gibi götürüleri de var tabi. Grupta tek gitarist olması sebebiyle kimi yerlerde gitarlar desteksiz ve kuru kalıyor. Kimi kısımlarda ek kayıtlar yapılmış olsa da, keşke bir gitarist daha olsaydı dedim.

Besteler, progresif etiketini taşımak için pek çaba sarf etmemiş. Bildiğimiz progresif grupların yanında “heavy metal” kalıyor albüm. Bestelerin kompleks yapılı olduğunu söyleyemeyiz. Neredeyse tamamen değişen kadrosu sebebiyle grubun tarzının değişikliğe kayması gayet doğal. Favorilerim “Children Of The Bomb”, “Abandon” ve “Knife” oldu.

Biraz vokallere de değinmek istiyorum. Solist Fatih Korkmaz, canlı olarak söylediğini göz önünde bulundurursak hoş bir iş çıkarmış. Fakat bazen “kirli vokal yapacağım” derken gargaraya varan sesler çıkarması yüzünden kendi gırtlağımın tıkanmış gibi yutkundum. Tamam, canlı kayıt iyi güzel fikir fakat keşke vokaller ayrı kaydedilseymiş. Temiz vokallere sözüm yok, rüzgarda uçuşan bir perde misali notadan notaya dalgalanırken mest oldum, ama rica ediyorum, kirli vokal olacaksa biraz daha titiz olunmalı.

Netice olarak, sonraki çalışmalarını beklediğim, fakat bu albümle biraz “keşke” dedirtmiş bir grup Presage. İstatistiklere göre, Türkiye içerisinde, Metallica’dan sonra en çok satılan heavy metal albümünün “Planet Hatred” olduğunu da belirtmek isterim. Saf heavy metal sevenler bir kulak versin. Küllerinden doğan Anka’nın ilk uçuşu gayet başarılı. İlerleyen zamanlarda yüksekten uçar mı, zaman gösterecek.