Batu SARITÜRK

Çoğumuzun bildiği üzere, özellikle son 3, 4 senede metal müzik dünyasını bir “djent” furyası sardı. Ben de zamanında bu furyaya kapılanlar arasındaydım. Son bir senedir çok daha az dinlesem de, özellikle 2011 yılının tamamını djent dinleyerek geçirdim desem yalan olmaz. Fakat her grubun 1, bilemedin 2 albümü, EP’si vs. olduğundan sürekli yeni gruplar, yeni materyaller bulmam gerekiyordu. İşte böyle boşlukta kalıp tüm djent tabanlı siteleri alt üst ettiğim bir gün yeni çıkan albümler arasından biri dikkatimi çekti. Nedeni ise grubun Türkiye’den olmasıydı. Yazının konusu olan albümün sahibi Kocaeli’den Gradjent.

Türkiye’de djent/progresif metal tarzında belki de tek grup olan Gradjent’in temelleri aslında 2009 yılına kadar dayanıyor. Birbirlerini internet üzerinden bulmuş olan ikili, vokalist Soner Avcu ve gitarist Murat Güç, 2009’dan beri çeşitli tarzlarda müzikler yapmış ve bunları internette paylaşmışlar. 2011’den itibaren de Gradjent ismi altında devam ediyorlar. Daha kuruldukları hafta 4 demo şarkı kaydederek albüm yapma kararı alan grup Temmuz 2011’de Won’t You Go, Feel the Way You Want, Birdy ve In Rain şarkılarını içeren bir demo yayınlamışlar. Aynı yılın Kasım ayında da 10 şarkı içerecek bir albüm yapmak için harekete geçmişler. Kendi sözlerine bakılacak olursa, albüm biraz aceleye gelmiş gibi bir durum seziliyor. Çeşitli nedenlerden dolayı zaman sıkıntıları olduğundan 1 aylık prova ve yeni şarkı yazma sürecinin ardından bütün albümü 2 gün gibi bir sürede evlerinde kaydetmişler. “Madem fazla para harcamadık, albümü neden ücretsiz dağıtmayalım?” diye düşünen grup 2 Aralık 2011 tarihinde de ilk albümlerini dinleyicilere sunmuş.

Başta bahsettiğim gibi grubu bir djent sitesinden öğrendiğimden (site de www.got-djent.com) ve isimlerinde de bu kelimeyi kullandıklarından en başta klasik, bildiğimiz bir djent soundu bekliyordum “Flow System”dan. Fakat albümü dinlemeye başlayınca hafiften bir ters köşe yapmış olduklarını gördüm.

Toplamda 10 şarkıya sahip olan albüm daha ilk şarkı olan The Wasted ile nasıl bir sound’da ilerleyeceğinin sinyallerini veriyor. Bana göre bunların başında da gitarlar geliyor. Albüm genel olarak djent riflerinin de kullanımı ile yapılmış bir progresif metal havasında devam ediyor. Zaten kendileri de türleri hakkında djent lafından çok progresif ifadesini kullanıyorlar. Dediğim gibi, rif bazında bakıldığı zaman djent türünde karşılaştığımız kesikli riflerden yararlanılmış, fakat daha çok progresif metal tonlarında çalınmış. Bu nedenle bana biraz arada kalmışlık hissi veriyor aslında. Yani progresif dendiği zaman aklımıza gelebileceği kadar kompleks, tabiri caizse insanın kendini kaptıracağı rifler pek yok. Fakat aynı zamanda çalınan riflere uygun, vurucu etkiyi yapacak, gümbür gümbür bir gitar tonu da yok. Bundan dolayı, eğer illâ bir etikete sokacaksak, saf djent veya progresif demektense ikisinin ortaya karışımı demek daha doğru olur.

Albümde gitar solosu konusunda da biraz cimri davranmışlar. Solo olarak niteleyebileceğim kısımları sadece Birdy, In Rain ve Life Trailer şarkıları içeriyor. Benim için böyle bir türde pek sorun değil, ama “İlle de solo isterim” diyenleri biraz soğutabilecek bir durum.

Diğer bir kısım olan vokallere biraz değinecek olursam, albümde clean vokal tarzı tercih edilmiş. Buna rağmen albümün çoğu yerinde vokalin gitarlardan çok daha önde olması beni rahatsız etti açıkçası. Bazı yerlerde çalınan melodiyi veya ritmi anlamak için özellikle gitarlara dikkat etmek gerekebiliyor. Bir nevi çalınan bas gitarı duymaya çalışmak gibi.

Toparlayacak olursam, Gradjent saf djent yapmasa da ucundan bu türe bulaşan, ülkemizdeki, en azından benim bildiğim tek grup. Şarkıların yazım ve kayıt aşamaları da kısa bir döneme sıkıştırılmak zorunda kalındığından tam potansiyellerini daha göremediğimizi düşünüyorum. Türe ilgi duyanların bu albüme bir şans verip, şu an yazım aşamasında olan ikinci albüme de çıktığında bir göz atmalarını tavsiye ederim.