Patognomonic (Emre SUALP)
Rammstein, tüm metal camiası içinde kendine farklı bir statü oluşturabilmiş ender gruplardan biri. Şöyle ki, çoğu tr00 metalcinin Rammstein yorumları ‘Abi boş ver şu elektronik bebeleri yaea, onların yaptığı müziğin daha iyisini, benim polifonik telefonum yapıyor’ dolaylarında takılırken, bu grubun karşısında da, olaya gözlüklerini çıkarıp çıplak gözle bakan, grubu ayıla bayıla dinleyen, rahmetli İnönü Stadı’nı beleş tepeye kadar doldurup taşıracak çoğunlukta -zor tuttuğumuz- bir kitle de var. Rammstein, o kadar ara bir yerde tutuluyor ki, metalcinin sözde el kitabı Metal Archives’da arattığınızda, havanızı almanız mümkün.
Rammstein deyince aklıma gelenlere şöyle bir baktığımda; sıradışı bir konser anlayışı, yine sıradışı olmakla beraber, kesinlikle tasvip etmediğimiz çıplak vücutlarla dolu klipler, ve tabii ki buram buram kokan bir Almanlık görüyorum. Almanlık deyince kastedilen sağlamlık ve yıkılmazlık, grubun frontmanı konumunda olan Till Lindemann’da vücut buluyor adeta. Lindemann, hem müzisyen hem şair hem piroteknisyen (barutlu gereçlerle haşırneşir olma sanatı gibi bir şey) hem de başka başka bişeyler. Anlatmak istediğim şeye gelince, o da Schweinsteiger’den daha Alman biri varsa, onun Lindemann olduğu gerçeğidir. Hitler yaşasa, seni damızlık olarak kullanırdı Lindeciğim.
Geyiği bırakıp müziğe ve albüme yöneldiğimiz zaman, karşımızda gayet katmansız, atmosfersiz ve düz devam eden formülize şarkıların olduğunu görüyoruz. Şarkıların çoğu, aynı kalıp içinde ilerliyor: Kafa sallamalık gitar- elektronikli durgun bölüm- kafa sallama- solo veya ara bir melodi- kafa sallama.
Formülize kelimesi, kötü bir niteleme gibi dursa da, kastettiğim şey kesinlikle bu değil. Aynı kek kalıbında yapılmış bir tabak dolusu pasta gibi bir şey düşünün. Pastaların şekli aynı ama tatları gayet leziz ve birbirinden farklı. Rammstein’i maharetli kılan şeyse, bu kadar basit yapıda olan ve henüz ikinci dinlemede bile eşlik edebileceğiniz şarkıları yapıp, bunları yıllar geçtikten sonra bile size tekrar dinletebilmesi. Şarkıların böyle kolay dinlenilebilir olması, sizi ‘kulağıma hoş gelen herşeyi dinlerim’ tayfasının oynatma listesinde, Rihanna’dan sonraki ‘Du Hast’ ile karşı karşıya getirebiliyor. Kısacası hem nasıl büyüyeceğini bilen, hem de bu büyümeyi sonuna kadar hak eden bir grup Rammstein.
Şimdi de Till Lindemann’ın vokalleri için ekstra bir paragraf açalım. Sanırım hepimiz, bu güreşçinin metal camisındaki isminin biraz daha koyu yazıldığı konusunda hemfikiriz. Beğensek de beğenmesek de, kendi ismini fazlaca duyurmuş bir isim Lindemann. Albümdeki icraatlarına gelince de, şarkılar boyunca ne çığlık atıyor, ne brutale sarıyor ne de melodik nakarat arayışına giriyor Till.
Yıllardır yaptığı gibi, o güçlü ve bass vokalini yine konuşmaya harcıyor. Şahsen, Almanca’yı black metal dışındaki başka metal türlerine pek yakıştıramıyorum. Ama yine Lindemann’ın başarısıyla, Rammstein bu konuda bir istisna yaratıyor kendine. Kelimeler kulağıma batmıyor bu sefer.
“Mutter” için daha yazacak pek bir şey bulamıyorum ama, albüm içerdiği Mein Herz Brennt ile Feuer Frei! ile ya da Mutter şarkıları ile, çoğu insan için kült mertebesine çoktan ulaşmış durumda.Sonuç olarak, Rammstein’in imajı ya da genel müzikal kimlikleri ile ilgili önyargılarınızı yıktığınızda, oldukça keyif alabileceğiniz bir albüm olmuş “Mutter”.
NOT: Rammstein deyince, aklına çıplak, kaslı, yağlı ve sevişgen grup elemanları gelenler favlasın.
(9.07/10, Toplam oy: 104)
Loading ...
İlk dinlediğim rammstein şarkısı feurer frei bu albümdeymiş meğer. Rammstein ın daha çok popüler şarkılarını dinlerim genelde, albüm olarak hiç dinlemedim. Schweinsteiger den hemen sonra değil belki ama “esmer alman” dendiğinde aklıma hitler den hemen sonra lindemann abimiz gelir. İlaveten sonne nin klibindeki hatun kişinin de hastasıyım. (pussy yi hiç karıştırmayın)
İlk paragraftaki önermeye katılmıyorum.
27.07.2013
@saw you drown, Nesine katılmadın ki ?
27.07.2013
@patognomonic, …Şöyle ki, çoğu tr00 metalcinin Rammstein yorumları ‘Abi boş ver şu elektronik bebeleri yaea, onların yaptığı müziğin daha iyisini, benim polifonik telefonum yapıyor’ dolaylarında takılırken…
Benim gördüğüm tr00 metalci denilen kimseler rammstein’e bayılıyor.
27.07.2013
@saw you drown, o zaman farklı iklimlerde yaşıyor olmamız, bizi farklı düşündürtmüs diyelim.çevre meselesi yani
27.07.2013
@patognomonic, Tam tersine müzik zevki geniş tr00 olmayan kimseler rammstein’i sevmiyor:)
22.12.2013
@saw you drown, “müzik zevki geniş olanlar rammstein’i sevmiyor” şu önerme dünyanın en saçma önermesi olabilir yani arkadaş adamların müziği sırf popüler diye kötü olarak niteleyelim sonrada kendimize müzik zevkimiz üstün diyelim niye üstün çünkü biz kimsenin bilmediği grupları dinliyoruz dimi
metalikada mainstream olduktan sonraki albümlerde hep bozdu zaten falan
27.07.2013
@patognomonic, bu evrendeki en true en leş en underground metalciyim ve rammstein e tapıyorum
Reise, Reise’den sonra en beğendiğim albümleri Mutter. Adios ve birazcık Spieluhr sırıtsa da kalan şarkılar Rammstein tarihine altın harflerle kazınmış, bugünkü konserlerde bile bu albümden 5-6 şarkı çalıyorlar. LIFAD döneminde Rein Raus’un da çalındığını düşünürsek adamların en piyasa albümü olduğu doğrudur. Sonuç olarak Links 234 ile uçurup Nebel ile adamı yumruklamak kolay değil. 9/10.
”Industrial Grindcore Anal Octopus Purple Duck Metal” yapan grup…
en sevdiğim rammstein albümü. mein herz brennt favorim.
Rammsyein best album
ccc till lindeman domaltır ccc
tr00 metalci değilim ve rammstein’dan nefret ediyorum
Rammstein’ı gerçekten de herkes sevemiyor,bazıları fazla dikkat çektiklerini söylüyor,bazıları müziklerini fazla basit buluyor…Ben biraz haksız olduklarını düşünüyorum,evet gitar melodileri gerçekten basit ama sert bir müziğe ve vokale pop’a kaçabilecek klavye tonlarını uydurmak bence gitar solosu atmaktan daha zor.
Bu incelemede albümün hakkının yeterince verildiğini düşünmüyorum şahsen. Hakkı 10/10 olan ve çıktığı dönemi ciddi etkilemiş bir albüme böyle bir inceleme yakışmıyor doğrusu.
27.11.2024
@Cryosleep, Albümdeki şarkıların yarısı hit, diğer yarısı ise harika. Şu hayatta en sevdiğim albümlerden biri.
Ah o 2013 yazı, Sonne’yi ilk duyduğum ana dönmek isterdim…
2000′lerin başından 2015′e kadar bu albüm tür farketmeksizin müzik camiasını sikinde sallamış, herkese orta parmak göstermiştir. Bunu yapmak kolay değil. Hele hele günümüzde çıkan albümlerin etkisi birkaç ayla sınırlı kalıyorken.
10/10