Anıl İŞAL

Biraz garip olacak belki bu ama şöyle; gitarı ilk kez 10 yaşında elinize alıyorsunuz ve olaya polka dersleri ile başlıyorsunuz. İstediğiniz tarzda müzik yapmak içinse 20’li yaşlarınızın ortalarına kadar beklemeniz gerekiyor.Bir süre boyunca bayağı bayağı kafa bir grupta devam ediyorsunuz yolunuza ama ilerlemeniz gerekiyor,farklı bir şeyler yapmak istiyorsunuz.Ardından yeni bir grup kuruyorsunuz ve işler çok iyi gidiyor, yeni arkadaşlar ediniyorsunuz. Beş albümünüz var, yaptığınız yan projeler de başarılı, derken basit bir diz ameliyatı için operasyona giriyorsunuz ve ölüyorsunuz.

Klişe gibi aslında ama hayat pek bir klişe olduğundan sorun yok herhalde, devam edelim. Kısa süreli ölümünüzün ardından hayata geri döndürülüyorsunuz ancak eskisi gibi gitmeyen şeyler var elbette. Bocalıyorsunuz, çoğu zaman müzik sizin için gerçeklikten bir kaçış ancak zihinsel ve fiziksel olarak son derece yorgunsunuz.Bir süre sonra tüm bu gerçeklikle baş etmekten başka çareniz olmadığını anlıyorsunuz kionu yeni bir albümle yapmaya karar veriyorsunuz. Evet Josh Homme ve “…Like Clockwork”ün hikayesi tam olarak böyle.

Uzun ve sıkıntılı bir girişten sonra 45 dakikalık albüm boyunca sadece “üzüleceğinizi“ düşünüyorsanız yanılıyorsunuz, onu hemen söyleyeyim. Dave Grohl’dan Alex Turner’a, grubun eski basçısı Nick Oliveri’den Trent Reznor’a kadar birçok isim “…Like Clockwork”te yer alıyor. Hah Sir Elton John’u da unutmayalım tabii. Bu kadar farklı ismin bir araya gelmesiyle ortaya tekdüze bir albüm çıkmasının imkansızlığını bir kenara bırakacak olursak yayınlanan ilk şarkı My God is The Sun ile birlikte Fairweather Friends ve Smooth Sailing gibi şarkıların son derece çılgın olduğunu belirteyim ki bir de I Sat By The Ocean var…

Aslında tam bu noktada albümün iki farklı yönünü pek güzel bağlayan I Sat By The Ocean’a ayrı bir yer açmak istiyorum. Kendisi son derece akılda kalıcı rifleri ile Little Sister ve 3′s & 7′s gibi eski Queens Of The Stone Age şarkılarına göz kırparken Josh Homme’un taşı gediğine koyan falsetto vokalleri ve manalı sözleri ile pek dinamik olmasının yanında pek de vurucu bir şarkı olarak karşımıza çıkıyor. Buna ek olarak Michael Shuman’ın bas yürüyüşlerinin de albümün genelinde olduğu gibi I Sat By The Ocean’da kendini gösterdiğini ve Nick Oliveri’yi aratmadığını görüyoruz. “…Like Clockwork”teki şarkılar yer yer blues ve trans havası verse de atarlı gitarların yanında eksantrik klavyeler bayağı bir ön planda yer alıyor. Onlardan sorumlu olan Dean Fertita’nın The Vampyre Of Time And Memory ve “…Like Clockwork” parçalarında çıkardığı işlere Josh Homme’un melankolik vokalleri eklendiğinde ise karanlık ama bir o kadar da çekici bir atmosfer ile karşılaşıyoruz.

Albümü dinlediğinizde Josh Homme’un beklentilerin aksine “Lullabies To Paralyze” ve “Era Vulgaris”ten sonra deneyselliğe dair bir hamle yapmamış olduğunu ve Queens Of The Stone Age‘in indie sularına yelken açtığını düşünebilirsiniz, ancak şöyle bir baktığınızda “…Like Clockwork” ile grup 15 yılın ardından tam olarak bulunmak istediği yerde gibi gözüküyor. Yaşadığı kısa süreli ölümün ardından zor zamanlar geçiren Josh Homme elbette “Hayatımda yeni bir sayfa açıyorum!” diyerek aklına gelen her türlü aksiyonu gerçekleştirebilirdi, fakat kendisi 40’ına merdiven dayadığından olsa gerek bunun pek içi boş bir söylem olduğunun farkında; bkz. The Vampyre Of Time And Memory.

Sonuç olarak sanırım hepimiz hayatımızın bir yerinde isteyerek ya da istemeyerek kayboluyoruz ancak önemli olan neden ortadan kaybolduğumuz değil nasıl geri nasıl döndüğümüz. Queens Of The Stone Age‘in son albümünü de bu açıdan değerlendirecek olursak kendilerinin “…Like Clockwork” ile son derece sağlam bir şekilde geri döndüğünü söyleyebilirim. Şunları yazdıktan sonra Josh Homme ve Ortadan Kaybolma Sanatı’na bir de Bombastik Şekilde Geri Dönme’yi eklemek gerek belki ama tamam, abartmayalım.