- Anne Pink niye her klibinde biriyle sevişiyor?
- Bilmiyorum yavrum, o da “marjinal” galiba.
- Görürsek su sıkalım ayrılır belki.

Pink Cream 69‘ın ardından bugünkü konuğumuz Pink ve son albümü “The Truth About Love”. Bakalım aşkın doğrusunu bize öğretebilecek mi? Yoksa yine aşk lafının sündüre sündüre söylendiği, uyduruk melodilerle dolu boktan bir pop albümü mü dinleyeceğiz?

Metal ve türevleri haricinde dinlediğim müzikler içinde ufak bir zamanı oluşturur pop müzik. Dünyaya mâl olmuş albümler ya da daha indie gibi olan şeyler haricinde pek bilmediğim ve dinlemek için çaba sarfetmeyip genelde arabada denk gelip tükettiğim bir şeydir. Elektronik şeyler dinlemek istersem trance tarzı kafa yapıcı şeyleri seçerim ama dediğim gibi yolda sokakta denk gelip sevdiğim şeyleri de es geçmemeye çalışırım.

Bu sefer şanslıydım. Ya da sezgilerime güvenerek radyoda duyduğum tek şarkının peşinden gittim. Genelde yazı yazarken son ses o albümü dinlerim ve şu anda da aynısını yapıyorum ama en zor yazılarımdan biri oluyor bu. Nedenini anlayabilirsem birazdan yazarım belki. İnanın şarkılar kendimi ikiye bölmemi engelliyor. Şaheser olduklarından değil, her tarafı hit oldukları için. Her anını o kadar kolay mırıldanıyorsunuz ki, cümleler arasında 5 saniyelik boşluklar veriyorum. Bu iyi bir şey mi? kötü bir şey mi? O apayrı bir konu.

Pink’in şarkılarını hiç dinlemedim. Kendisiyle ilgili bilgim sadece bir arkadaşımın anlattığı bir anısından ve denk geldiğim 1-2 klipten ibaret. Klipleri değil de o hikayeyi merak edenlere anlatayım. Pink hanfendi İstanbul’a konser için geldiğinde arkadaş onu Kapalıçarşı’ya götürecekmiş ama Pink uyuşukluk edip bir türlü giyinemeyince “E hadi ama” demişler. Bu da bunlara bornozla “böyle gelsem olur mu?” demiş. Bunlar da gün planının gecikmesini göze alamayınca “yoo niye sorun olsun gel tabii.” demişler. Sonra olanlar olmuş. Şaka şaka bir şey olmamış.

17 şarkı var albümde. İlk 4 tanesi nefis şarkılar. Çok temiz melodileri, kontrollü geçişleri, güzel altyapıları ve taş gibi miksleri var. Albümün genelinde gözlemlediğim şey Pink ne zaman eski usul bir yapı kullandıysa, rock soundunu soslayıp poplaştırdıysa o şarkı çok kuvvetli ve başarılı şarkı olmuş. Ne zaman bu çizgiden saptıysa olmamış. Hani neden baya güzel şarkıların olduğu bir albümde onlardan aşırı kopuk ve çok alakasız duran, ucuz altyapılar üstüne “slutty” üsluplu şeyler var? Pink’in punk tavrını kim sikler allah aşkına? Pink serseri olsa ne yazar yani? Gereksiz buldum. Bence ilk 4 şarkıdaki özen albümün tamamında gösterilse de albüm 17 şarkı değil 10 şarkı olsa çok harika olurmuş. Ben tabii “sade dinleyici” moduyla bunları söylüyorum. Ortadaki parayı konuşursak sırf radyolara daha fazla şarkı girsin diye şansını arttırmak istemiş bile olabilir. Onların işi de zor. Hem şirket yönetiyorlar hem şarkıcılık yapıyorlar.

Yukarda değindiğim gibi prodüksiyon 10 numara. Neden mi? Listede yaklaşık 80 kişinin adı var da ondan. Şöyle söyleyeyim, kavgaya gitse “kamyonla adam yığar.” dediğimiz cinsten bir kadrosu var arkadaşın. Evlerinde zor tuttuğu 80 kişiden sadece Tony Maserati’nin adı bile miks için yeterken üstüne 79 adam daha var. E haliyle biraz yağlı ballı bir sound çıkıyor ortaya. O kadroya muz çalsan yine güzel duyurabilirlar sana. Bir ihtimal yani.

Güzel bir albüm kapağı var. Genel sözler var. Evet “genel sözler”. Normal yani. Aşk, sevgilisine kızan kadın. Demet Akalın’dan hallice işte. Gerçi Ajdar da Demet Akalın’dan hallice bazen ama neyse. Onun haricinde Eminem, Rose Cooper ve Nate Ruess’le düet var. Eminem’in şarkısı tam ona göre ama hiç bana göre değil. Albümdeki favori şarkım “Blow Me”. Bunu yazdığımda sesli güldüm. Arkadaşlar kandil günü “Blow Me” falan diyoruz ama umarım canınız sıkılmıyordur. Sıkılmasın.

Behemoth kadar olmasa da spor salonunda son setlere yardımı dokunabilecek bir albüm olduğunu düşünüyorum ve fazla dinlerseniz midenizin bulanabileceği uyarısını yaparak yazımı noktalıyorum. Farklı müziklere açıksanız ve o müzikler içinde pop varsa bu albüme bir bakın. En azından kalitelisinden dinlersiniz de kulaklarınız üzülmez. İyi dinlemeler.