Relapse Records’un çıkışından (6 Ağustos) bir ay önce promosunu yollama inceliğini gösterdiği yeni EXHUMED albümü “Necrocracy” ile beraberiz bugün. EXHUMED ve “incelik” kelimelerini aynı cümlede kullanan ilk insan olmanın haklı gururunu yaşamak bir yana, ülkemiz sınırları içerisinde albümü ilk kez dinleyen birkaç kişiden biri veya birincisi olmaktan dolayı da mutluluk duyuyorum. “İncelik” dedim, “mutluluk” dedim; bari biraz da EXHUMED’un yolundan gidelim ve asitli foseptiklerde eriyen gözlerdeki korkunun, gözler tamamen eriyene kadar sabit kalışlarından veya kıymalaştırılmış insanların tam öğütülememiş kemiklerinin atık borularını tıkamasından falan bahsedelim.

1990 başlarında kurulan ve 1998′e kadar 89397283 adet demo ve split yayınlayan EXHUMED, 6 albümlük kariyerinde şimdilik bir “adı bağırılma” mertebesine ulaşmış değil. Misal SLAYER her zaman için “SLEYAAAAAAAAARRRR!!!!”dır. CARCASS’a “KARKAAAAAASSS!!!!” denmesi gayet yerinde olur. Yahut CANNIBAL CORPSE’a “KENIBIL KIHOOOORRRRPPSSSSSAHHHH!!!”, OBITUARY’ye ise “OBİÇIRİİİİİĞĞĞ!!!” derseniz kimse sizi yadırgamaz. Lâkin EXHUMED henüz bir “EKSHÜYOOOOOOMMMMDDDD!!!!” konumuna gelmiş değil. Nedenini niyesini sormayalım. Pis pis adamlardan bahsediyoruz; bir gün onların adını da bağırarak söylemeye başlarız belki.

EXHUMED’un “Necrocracy”de ne yaptığına bakacak olursak, en baştan söylemek lazım ki grubun öne çıkan bir gitar kullanımı var. Bu yorum size albümde akıl almaz bir gitar işçiliği, deli sololar olduğunu falan düşündürtmesin. Ancak hem gitar tonu, hem de enstrümanın etkin kullanılması dolayısıyla “Necrocracy” de, tıpkı önceki EXHUMED albümleri gibi bir “metal gitarı” albümü. Şahsen albümü dinlerken, tonların da çiğliğinden dolayı, kendimi lise yıllarımda, kendimden büyük bir abinin gitar çalışını dinliyormuş gibi hissettim. Sanki ben metale meraklı genç bir ergenim de, elektro gitarı olan (tercihen Jackson) ve benden 3-4 yaş büyük bir abi, çiğ tonlu amfisi ile yanımda çeşitli rifler çalıyor, bu saf distortion da benim çok hoşuma gidiyor. EXHUMED’un bu çiğ tarafı, onları katıksız düzeyde metal yapıyor. Eski CARCASS’ı da hatırlatan bu soğuk ve kırçıllı ton, pek çok kişi için “Necrocracy”yi açıp açıp dinlemek isteme sebebi olabilir.

Ton dedik, kayıt demedik ama demeye getirdik, bari diğer elemanlardan da bahsedelim. Gitarların güzelliği haricinde, albümde çok süper bir bas tonu ve kullanımı var. Bas gitarın death metal/grind gruplarındaki ton terciği yıllardır tartışılagelen ve hangi ifadeyle en iyi tasvir edileceği konusunda mutabakata varılamayan bir konudur. “Glong glong”, “paslı borulardan akan kemik iliği”, “ahşapsı bir kemik sesi” gibi tariflerle yansıtılmaya çalışılan bas tonları için bu albüme özel bir ifade bulmaya çalışmayacağım. Tek diyeceğim, “çok can”.

DEEDS OF FLESH davulcusu Mike Hamilton imzalı davullar, bu müziğin gerektirdiği her şeyi veren, tek kelimeyle vahşice icra edilmiş ve Lombaroizm akımının takip edildiğini belli eden bir yaklaşım sergiliyorlar. Çok derinlemesine incelenecek bir yanları olduğu söylenemez; gayet iyi diyelim tamamdır.

Vokaller konusuna gelince, albümün en önemli unsurlarından biri olduklarını söylemeye gerek yok. İki vokalin sürekli olarak atışma halinde olması, albümü çok daha dinamik ve sürükleyici kılıyor. Bir vokal daha klasikleşmiş düz brutalken, diğer vokal Greg Puciato ve John Tardy’nin gençlik zamanlarının bir harmanı niteliğinde. Dinlediğinizide bu benzetmeye hak vereceğinizi düşünüyorum, zira daha cırtlak olan vokalin öne çıktığı kimi anlarda, ses renginden dolayı Greg Puciato’nun albüme konuk olduğunu dahi düşünmeniz olası.

Arkamızı kollamak suretiyle müziğe eğildiğimizde, karşımızda CARCASS, SLAYER gibi zehirli tatlardan beslenmiş, ancak elbette ki death metal/grindcore kavramını da yalayıp yutmuş bir sesler bütünü var. Zaman zaman soloların blues gamlarına geçip havayı ısıtmasının haricinde, tüm müzik yanık et kokusunu sinüslerinize kazıyacak düzeyde çirkin.

“Necrocracy” tür adına bir başyapıt değil, yıllar sonra bile unutulmayacak bir albüm de değil. Ama yapmak istediği şeyi iyi şekilde yapan, iyi bestelenmiş, iyi icra edilmiş, yırtıcı, kaotikleşmeyen, dinlenebilirliğini her an koruyan bir albüm. EXHUMED’u tanımak istiyorsanız bence daha kolaY içine girilir olması dolayısıyla “All Guts, No Glory” veya bu albümden başlayın. Kan pıhtısı ihtiyacınıza göre dilerseniz eskilere doğru yol alabilirsiniz.