Ömer Kuş

İsveç’in köklü ama adını diğer Viking metal grupları kadar çok duyuramamış gruplarından THYRFING, beş seneden sonra çıkardığı yeni albümleri “De Ödeslösa” ile ortamlara geri döndü.

2007 yılında vokale eski NAGLFAR vokalisti Jens Ryden’in gelmesiyle (belki direk onun etkisi, belki de tamamen tesadüftür bilemeyeceğim) eski Viking metal soundunu ve sözlerini bir kenara bırakıp, daha karanlık bir yola sapmıştı grup “Hels Vite” ile. Orta tempo, karanlık ve hatta zaman zaman doom metale göz kırpan anlar barındıran ve fanlardan karışık tepkiler alan bir albümdü. Ben de içine grubun diğer albümleri kadar girememiştim açıkçası.

“De Ödeslösa” albümünden önce yine bir eleman değişikliğine uğradı grup. 1996’dan beri davulları çalan Joakim Kristensson davulu bırakıp bas gitara geçti, davula ise Dennis Ekdahl alındı. Bunun albümün sound’unda büyük bir fark yarattığını ise söylemek zor. “De Ödeslösa”, “Hels Vite” ile grubun saptığı yolu az çok aynı şekilde devam ettirdiği bir albüm. Bana göre ise önceki albümden daha iyi ve bu sound’u daha da oturtmuş grup.

Şarkılar yine çoğu zaman orta tempoda ilerliyor. Son şarkı De Ödeslösa’daki blast beat’ler hariç neredeyse hızlı bölüm yok diyebilirim. Neyse ki grup akustik kısımlarla ve durup durup patlayan, insanı gaza getiren nakaratlarla filan işi ilginç kılmayı başarıyor. Buna rağmen, albümü beşinci altıncı şarkısına geldiğimde bazen sıkılmaya başladığımı da söylemem gerekiyor.

Jens Ryden’in vokal performansı bence müziğin en önemli parçalarından biri. Daha ilk şarkıdan duyulabileceği üzere adeta histerik bir şekilde brutal vokal yapıyor Jens. Bir yandan agresif, bir yandan umutsuz, bir yandan ise az sonra çıldırıp etrafındaki herkesi öldürecekmiş gibi duran bir manyak gibi. Bazıları kendisinin vokalini itici bulabilir ama böyle değişik şeylere ihtiyaç var diyorum ben. Bunun dışında zaman zaman kullandığı temiz vokalinin de başarılı olduğunu söyleyebilirim. Kamp şarkısının başlangıcı bir THYRFING albümünde duymayı beklemeyeceğim anlar barındırıyor mesela.

Yerel enstrüman kullanmayan grup, gitar bas davul üçlüsüne destek olarak klavyeyi etkin bir şekilde kullanıyor. Olayın bokunu çıkarmadan inceden inceden atmosfere büyük katkı verecek şekilde kullanılan klavyenin gayet başarılı olduğunu düşünüyorum. Mot Helgrind, Fordom gibi şarkılar klavye olmadan kesinlikle aynı etkiyi yaratamazlardı.

Ağırlıklı olarak karanlık ve kötücül hisler uyandıran gitar riflerinin kullanıldığı albümde zaman zaman folk etkisini hissettiren rifler de duymak mümkün. Albümün en başarılı şarkılarından olduğunu düşündüğüm Veners Förfall bunun şık bir örneğini barındırıyor. Kamp da konserlerde çalmaya müsait bir şarkı gibi duruyor. Özellikle son bir dakikasını çok sevdiğim Relik ve yine güzel rifler barındıran son şarkı De Ödeslösa da değinilmeden geçilmemesi gereken şarkılar. Aslında her şarkı aşağı yukarı aynı seviyede bence.

Benzer bir tempoda giden ve zaman zaman şarkıların birbirini andırmaktan kurtulamadığı “De Ödeslösa”, yine de gayet başarılı bir albüm. Beş senelik aradan sonra geri dönen grup, bıraktığı yerden devam ediyor ve ilerisi için umut veriyor. Umarım kendi yollarını izlemeye bu şekilde devam ederler. Şu sıcaklarda karanlık bir metal albümü dinlemek isteyenler daha uzaklara bakmasın.