Patognomonic (Emre SUALP)

İlk orgazmımı, 8 (sekiz) yaşında bir düğünde yaşadım. Şu an tam olarak bana yakınlığını kestiremediğim bir tanıdığın düğününe götürmüştü annem beni. Ya da daha büyük olasılıkla, ben, onun yalnız başına gitmesine izin vermemiş, annemin eteğini çekiştirmek ya da kendimi yerlere atıp sürümek kaydıyla, zorla götürtmüş de olabilirim kendimi.Öyle ya da böyle, o düğüne gitmeyi başardım işte. Düğün mekanına gidip bir iki saat bekledikten sonra ortalık hareketlendi, düğün sandalyeleri sıralandı, halayı çekecekler ortaya doluştu, yüzü badanalı, şıklık yarışındaki kızlar tüm ‘asaletini’ takındı, ben yaşındaki çocuklar da yakalamaca oynamaya başladı. Arkadaşımdan kaçarken birden, ‘Gumm!’ diye bir ses duydum, durakladım, sesin geldiği yere baktım. Davulcu, davul setini kurmuş, kontrol ediyordu. Hemen oyunu bıraktım (yakalandım), gidip davulcunun yanında onu öylece seyrettim. Düğün başlayıp da davulunu çalmaya başladığı zaman, hep aynı bir iki noktaya vurduğunu farkettim. Bu tekdüze çalgıcılık bile, bende bir kulak ereksiyonuna sebep olmuştu. Kısa bir süre geçtikten sonra da olan oldu, davullardan ‘DIGI DIGI DIGI DISSS!’ diye bir sese, ve bu sesi çıkarmak için yapılan kol ataklarına şahit oldum.İşte o anda ilk eargazmımı yaşadım. Allahım, o nasıl güzel bir ses – hareket kombinasyonuydu? Ve bu kombinasyon, her beş dakikada bir tekrarlandı. Bu satırları neden yazıyorum peki? Anlatacağım. Hadi şimdi başlayalım.

Öncelikle “Darkness And Hope”, Moonspell diskografisi içinde en iyi ve en kötü diye bir skala yapılırsa, kendine orta sıralarda yer bulabilecek, ama Moonspell deyince hemen akla gelmeyecek, iyi bir çalışma. Albümü diğer Moonspell icraatlarından ayıran en büyük özellik, albümün çok naif bir yapıda ilerlemesi. Tüm albüm boyunca tempo, ne tavan yapıyor ne de yerlerde sürünüyor. Hep orta tempoda giden bir albüm “Darkness And Hope”. Peki yine Moonspell’den beklendiği gibi gotik mi? Evet. Karanlık mı? Ona da evet.

Kritiğe grup elemanlarını mercek altına yatırıp, onlar hakkında bir iki kelam ederek devam edelim istiyorum. Bana göre Moonspell’in en önemli insanı olan, kaptanımız Fernando Ribeiro’dan başlayalım. Hem clean, hem brutal, hem bağırmalı, hem fısıltılı tüm vokallerde yarman bir performansı olan Fernando, yanına her zamanki gotik kadın korosu inlemelerini de alıp, bu albümün neredeyse tamamında “melodik konuşmalar” stilli bir vokalle karşımıza çıkyor. Ribeiro her işi olduğu gibi, bu işi de iyi kıvırmış, yine takımının en önemli oyuncusu olduğunu ıspatlamış.

Bas gitaristle devam edelim. Gerek müziğin çok temiz bir prodüksüyonla kaydedilmesinden, gerekse de gitarı öttüren Sergio Crestana’nın hiç de yabana atılmayacak partisyonlar yazması sebebiyle, çoğu şarkının basları hem çok iyi duyuluyor hem de şarkılara artı puanlar kazandırıyor. Bir basistten beklenenden fazlasını vermiş Sergio.

Şimdi de yazıya yukardaki gibi başlamama sebep olan baterist Miguel Gaspar’a bakalım. Miguel için gerçekten yazacak çok şeyim var, ama baterisini çalarken onun kadar eğlenen çok az baterist varmış gibi düşünürüm hep. Her vuruşunda benim yaşadığım zevke yakın bir şeyi, onun da hissettiğini düşünürüm. Çalış stili ve davul tonlamaları ile bana sehpa tokatlatıp, airdrum yaptırmışlığı çoktur Gaspar’ın. Aslanım benim.

Gitarist Ricardo Amorim ve klavyelerdeki Pedro Paixao ikilisi de, enstrümanlarını yine vampirlere akort ettirmiş, her zamanki karanlık ve gotik havayı, bu albüme de çok güzel yedirmiş deyip yazımızı yavaş yavaş sonlandıralım. Demek istediğim şu ki, eğer siz de benim gibi, gotik ve karanlık metali erkek vokallerden dinlemeyi daha çok seviyorsanız, biraz da yumuşak olsun diyorsanız, aradığınız şey burada olabilir.

Haa, unutmadan da ekleyeyim hemen. İlk paragrafı sizin hayal ettiğiniz gibi bitirmediğim için kızmayın bana. Daha sekiz yaşındaydım.