Enver YILMAZ

İnsanların bu çağa ait olmadıklarını hissetmeleri, alışılmış muhabbetleri beraberinde getirir. Bunu herkes en az bir kere duymuştur. Bu muhabbetler, sadece kıyafetlerinden dolayı belli bir çağda yaşama isteğinden tutun, ikamet edilen şehrin eski ruhunu yaşama romantizmine kadar uzun bir liste oluşturur. Ama nedense kimse “kara ölüm”ü, “Büyük Dünya Savaşı”nı, ya da durup dururken evdeki herkesin öldürülme ihtimalini düşünmez. Çünkü bir şekilde, geçmişte yaşanan yalın hayatların, bugünün neredeyse hiçbir anlam ifade etmeyen mücadelelerle dolu hayatlarından daha çok anlam ifade ettiğini düşünürüz. Yalınlık, -ya da daha küçültücü şekliyle ilkellik- insanın içinden her zaman çıkmaya yer arar. Bir anlamda insan başladığı yere dönme eğilimindedir.

Wardruna ilk albümünde olduğu gibi bu albümde de bize yüzlerce yıl geriden sesleniyor. Antik çalgılar, ölmüş sembollerle birlikte, Kvitrafn, Gaahl ve Lindy Fay Hella ölmüş atalara ses veriyor. Bu sefer ilk albümdeki ambient müzik havasından çok, gayet “nakaratı var” diyebileceğimiz bir “şarkı” ile başlıyoruz. İlk albüme göre en önemli farkın bu olduğunu söyleyebiliriz. Daha fazla öne çıkmak isteyen vokaller, artık şarkı halini alan parçalar ve bununla beraber bir çeşit folk müzik yapısına bürünen bir bütün var “Yggdrasil”de.

Runaljod üçlemesinin ikinci parçası olan “Yggdrasil”, yine bizlere ışıkları söndürüp huşu içinde İskandinav yağmurlarını dinleten bir albüm. Her ne kadar vokaller ağırlığını artırsa da, etraftan gelen doğal sesler Wardruna’nın yaptığı müziğin en kilit noktası ve bunlar kesinlikle sanatçının o an hissedip rastgele eklediği ses efektleri değil. Her şarkı bir ründen bahsediyor ve bu rünlerin hepsinin sembolize ettiği temel kavramların altında derin anlamlar var. “Güneş” , “At”, “Armağan”, “Zenginlik” bu sembollerden bazıları.

“Yggdrasil”, çıkmak isteyen için gerçekten zevkli ama garip bir gezi. Çok uzaklara gitmeden kendi yarattığı hikâyenin içinde kimi zaman karanlık, kimi zaman aydınlık hayallere daldırabiliyor. Ritüel havasından çok az çıkılan albümde hem dingin, hem de rahatsız hissedebiliyorsunuz. Yarı uykulu halde binlerce ölmüş insanın dirilip bir saatliğine hep bir ağızdan çok eski zamanlardan seslendiğini tecrübe edip bir süre uyuyamadığım dahi olmuştur.

Wardruna üstüne saatlerce konuşulacak ya da satırlarca yazılacak bir müzik (ya da her neyse) yapmıyor. Onlar, kendilerinin de dediği gibi, Kuzey bilgeliğini ve maneviyatını keşfetmeye ve hissettirmeye çalışıyorlar ve bunu şahsen gördüğüm en iyi şekilde yapıyorlar.