İlk gelişinde gidemediğim Joe Satriani’ye bu sefer gitmek konusunda kararlı olan şahsım, birtakım işler sebebiyle Cem Köksal performansına ancak son şarkıda, Küçükçiftlik Park’ı dolduran çok sayıda insan hep birlikte “Longliiiv rakkınroohoool” diye bağırırken yetişmiş, bir bira alıp mekânda dolanmaya başlamıştı.

Kısa bir süre sonra, şu meşhur Manowar kompozisyonumdan hatırlayabileceginiz “doktor dayım” da mekâna teşrif edince, Satriani konseri daha da güzel bir hal aldı.

Tam o sırada THROWN TO THE SUN’dan ve adını unuttuğum diğer grubu- yok lan şaka. THE BLAME’den can dostum Bahadır’ı görünce, gecenin ısınmaya başlayacağını anladım ve bir çırpıda üzerimdekileri çıkardım…

Aslında tam da öyle olmadı; üstümdekiler aynen duruyordu. Hatta o kadar duruyordu ki, kadife ceketimin ön kısmından gözüken DEATHSPELL OMEGA tişörtümü gören hiç tanımadığım bir arkadaş yanıma geldi, hiçbir şey demeden tişörtümü işaret etti ve eliyle metal işareti yapıp suratıyla da onaylar bir ifade eşliğinde yanımdan ayrıldı. Son derece trve bir andı.

Gelelim konsere. Joe Satriani işte; nasıl bir açıklama getirebilirim? Adam çıktı, çaldı, çaldı, çaldı, çaldı.. Bazen biraz fazla çalmış olabilir. Zira enstrümantal bir konserdeyseniz ve ortalamanın altındaki tempoya sahip parçalar biraz fazla arka arkaya gelince, sahnede de bir şov olmayınca, bir yerden sonra biraz fazla aynılaşmaya başlıyor. Gerçi “karşında Joe Satriani var, böyle de yakınma mı olur Ahmet?” diyebilirsiniz. Hatta “Lan hıyarağası, ecdadına atladığımının hırbosu, Satriani ayağına gelmiş çalıyor, sen daha neyin derdindesin?” de diyebilirsiniz.

Belki de haklısınızdır, ama dediğim gibi, sanırım bu durum enstrümantal konserlerin bir cilvesi. Ama genel olarak Joe en iyi yaptığı işi yaptı ve (nereden biliyorum ki, belki de gitar çaldığından daha iyi yaptıgı bir sürü iş vardır) hem klasikleri, hem de yeni şarkılarını kusursuz bir şekilde icra etti. Kusursuz derken “abi çok iyi çaldı yeaeaeae” demiyorum. Bildiğin KUSURSUZ, EN UFAK BİR HATA OLMADAN, TEK BİR NOTADA BİLE AKSAMADAN çaldı diyorum. Elbet kendisinin fark edeceği tür hataları olmuştur ama bize gelen şey, ciddi anlamda konser albümü kalitesindeydi.

Konsere dair tek sıkıntım, Marco Minnemann’ın en ufak bir atraksiyona girmemesi, davul soloyu falan geçtim, ufak çılgınlıklar, küçük sürprizler dahi yapmamasıydı. “Warum Marco waruuuuum?!!!” diye bağırmak istiyorum çok kısıtlı Almanca’mla.

Velhasılı kelam, dünya gözüyle Sadri Abi’yi de görmüş, Satch coşkusunu bire bir yaşamış olduk.

Emeği geçenlere teşekkürler, sosisli standındaki çalışanlara ayrıca selamlar. Bir konserde yediğim en iyi sosisliyi yedim sayenizde.