Merhaba arkadaşlar. Bir Pasifagresif kritiğine daha hoş geldiniz. Bugünkü konuklarımız, yıllardan beri sürdürdüğü güzel müziğiyle hepimizin beğenisini kazanan, yılların eskitemediği bir isim olan- bu ne biçim giriş yahu? Bugünkü konuğumuz, perdeleri çekip dinlemenin daha iyi olacağı türden, karanlık, her yerinden kötülük akan, Finlandiya black metalinin köklü gruplarından biri olan HORNA.

1993’ten beri ortamlarda olan HORNA, yıllar önce adını görüp de merak ettiğim (hayır, “horny”ye benzediği için değil) ve bir süredir takip ettiğim bir oluşum. Split ve EP çıkarma konusunda bayraktar halindeki grubun (9 EP, 15 split) bu sekizinci albümü, black metale dair ne varsa hepsini içeren, black metale dair ne yoksa, onların da hiçbirini içermeyen bir profile sahip.

Grubun tek orijinal üyesi olan gitarist Shatraug, zamanında SARGEIST’ı da kurmuş ve aynı zamanda BEHEXEN’de çalmakta olan, Fin black metal piyasasının tanınan bir üyesi. Vokallerde ise, bir önceki albümde gruba katılan ve bilenlerin “Bizarre Troll Technology” albümüyle hatırlayabileceği TROLLHEIM’S GROTT’un kurucu üyelerinden olan Spellgoth bulunuyor. 2011’deki “Adventus Satanae” EP’siyle gruba dâhil olan Spellgoth, “Askel Lähempänä Saatanaa”nın (Şeytan’a Bir Adım Daha Yakın) parlayan isimlerinden biri.

Albümdeki müzik, başından sonuna fazla varyasyon göstermeyen bir black metalden oluşuyor. Genel ton, hava, alınan his hep aynı. Herhangi bir deneysellik, farklı tatlar falan arıyorsanız “Askel Lähempänä Saatanaa”dan size pek iş çıkmaz, zira grup belli sınırların dışında bilinçli şekilde çıkmıyor. Hiç çıkmıyor. Lâkin konu black metal olunca, bu çok da umursanası bir şey mi, o da dinleyicinin bakış açısına kalan bir konu.

Türün büyüklerinin etkilerinin hissedilebildiği albümde, gerekli düzeyde boğuk, hem her enstrümanın duyulduğu, hem de canlılıktan uzak, tozlu, paslı bir kayıt var. Orta ve tiz tonların hakimiyetindeki bu sound, basların duyulabilmesine müsaade eden, ancak öne çıkmalarına izin vermeyen bir yapıda.

Madem albümün parlayan ismi Spellgoth dedik, açıklayalım. Kendisinden önce 7 yıl boyunca grupta yer alan Corvus’un yırtıcılığından ziyade, Spellgoth başta dağınık gelebilecek, ancak kısa sürede etkisini hissettiren bir performans sunuyor. Bayağı karanlık, varyasyonlu ve kusursuz olmasına kasılmamış ve bu sayede de manyakça bir hal almış, son derece çirkin bir vokal var “Askel Lähempänä Saatanaa”da.

Gitar ve davul ikilisi ise her şeyleriyle black metalin tanımı gibiler. Yeni bir şey beklemenizi sağlayıp da sonra hevesinizi kırmayan, gidecekleri yolu en baştan belli eden, soğuk, tatsız, çirkin ve huzursuz bir müzik var albümde.

Black metali seviyorsanız, “Askel Lähempänä Saatanaa”yı da sevmeniz büyük olasılık. Albüm, melodilerinden tutun da, en ufak nota dizilimine kadar her şeyiyle saf black metal. İçinde bir black metal klasiği barındıracak kadar karakterli olmayan, ancak türün gerektirdiği her şeyi yapan bir çalışma.

Ne daha önce duymadığınız bir şey duyacaksınız, ne de türün geleceği adına yeni mum ışıklarına rastlayacaksınız. Garanti edilebilecek tek şey, iyisinden bir black metal dinleyeceğiniz.