Teksas blues’unun en cool 3 adamından oluşan ZZ Top, kendilerine has tarzıyla 1971 yılından beri bizlere seksi lick’lerle dolu müziklerini ulaştırmaya devam ediyor. Tush, Sharp Dressed Man, Gimme All Your Lovin gibi hitlere imza atmış, hâlâ HELLFEST gibi metal festivallerinde bile headliner olabilecek saygıyı gören az sayıdaki gruptan biri. Sahnedeki ağır ama senkronize hareketleri de hakikaten görülmeye değer.

Grup dev gitar koleksiyoncusu uzun sakallı adam Billy Gibbons, küçük elli uzun sakallı basçı Dusty Hill ve acayip havalı davullara sahip davulcu Frank Beard’dan oluşuyor. Tam 44 senedir beraber çalan üç adam. “La Futura” ise grubun 15. stüdyo albümü.

Rick Rubin prodüktörlüğünde çıkan albüm ZZ Top’ın enfes drive’lı gitar sound’uyla öne çıkıyor. Tabii bunda Billy Gibbons’ın eşsiz ve özel yapım gitarlarının etkisi de büyük. Onun haricinde ZZ Top’ı kişisel yetenekler üzerinden yorumlamak yerinde olmaz. Konu Steve Vai falan değilse zaten genelde bunu yapmak pek yerinde olmaz da, ZZ Top için hiç olmaz.

Örneğin Frank Beard için ne diyebiliriz ki? Blues groove’u olan, abartmayan bir davulcu işte. Veya grubun imajında sakalsız olmasına rağmen hiç sırıtmayışından falan bahsedilebilir. Yani teknik yorumlar bir yerden sonra afakî kalıyor bu tarz gruplar için. Dediğim gibi 44 senedir beraberler. O adamın yeteneğinin ne olduğu ya da ne kadar kendini geliştirdiği değil mesele, mesele o adamın ZZ Top olması, kendisinin bir marka olması. Eğer kendini çok geliştirip olmadık şeyler yaparsa insanlar ZZ Top duymak isterken başka bir şey duyabilir. Bunlar profesyonel olmada çok önemli etkenler bence.

Albüm “I Gotsta Get Paid” isimli acayip “badass” bir şarkıyla açılıyor. 2 gündür 50 kere dinlemişimdir herhalde. Sonradan baktım ki şarkı cover’mış. DJ DMD ft. Lil’ Keke & Fat Pat’in bir şarkısı olan “25 Lighters” isimli şarkıymış orijinali. Böylece şarkının neden bu kadar “badass” olduğu da ortaya çıkmış oldu. İkinci şarkı ise Long Live Rock N Roll’un meşhur rifinin alınıp biraz eklemeyle kullanılmış hali. Burada da bir selam çakılmış Rainbow’a (Blackmore) ve DIO’ya.

Over You isimli harika bir de ballad içeren albümün kalanı ise bizlere tatlı bir blues ziyafeti sunuyor. Billy Gibbons’ın müthiş sesi gerçekten de dinlemeye doyum olmayan bir tonda. Nasıl bir sigara, nasıl bir viskiyse içtikleri, resmen Homeless Mustard gibi çıkıyor sesi.

Geleneksel blues müziği çok da delta blues tadında olmayan ama daha rock n roll bir halde dinlemek isterseniz önerebileceğim bir albüm. İyi dinlemeler.