Eskiyi özler insan. Eski günleri, eski mahallesini, eski arkadaşlarını, eski albümleri… Kimse size eski günlerinizi geri getiremez evet, getirse de eskisi gibi olamaz ve tüm geriye dönüş çabaları eskinin kokusunu anımsadığımızda beynimizin ve kalbimizin bir an değişik çalışmasının verdiği tattır.

Hiç yaşadınız mı o anı? Yanınızdaki insanın parfümü sizi bir anda başka bir zaman dilimine götürür. Aynı senaryo duyduğunuz sesle de gerçekleşir. Herkesin geçmişindeki Diana değil yalnızca kastettiğim, hislerimizin ince bir yol üzerinde yürüdüğü. Böyle durumlarda birden tüm vücudunuz bulunduğu yeri inkar eder. İstemez o insanların yanında bulunmayı. Eskidekileri ister. Doğası gereği acınası olan insan beyhude bir çabayla arar sonra. Sanki o sesleri ve insanları bir araya, özlediği yerde buluşturursa hisleri geri gelecek sanar. Sonra uyanır bu hoş hayalden. Bulunduğu yerin ısrarlı ve daha eğlencesiz beklentileri vardır. İçinde kalan merak kırıntılarıyla hayatına devam eder tekrar.

Bu harika albüm, Mastodon gitaristi Brent Hinds’in 2 adet çıkardığı albümden West End Motel’in 2. albümü. Diğeri Fiend Without a Face. Düşük kaliteyle kaydedilmiş albüm Mastodon bekleyenlerin kafasını karıştırıyor. Fakat biraz dinledikten ve “Forgiveness”, “Valentine” gibi şarkıları sindirdikten sonra albüme de Brent Hinds’in sesine de, müzisyenliğine de hayran kalıyorsunuz. Gerçekliğini o kadar iyi hissettiriyor ki. Yer yer Doors, Santana, Leonard Cohen tatları aldığımız albüm başka kimlikler arkasına saklanmayıp Brent Hinds’in Mastodon’dan alıştığımız şarkıların omurgası niteliğindeki arpejlerine de yer veriyor. Üstelik kendiyle çok uyumlu iyi bir bir vokal seçimiyle.

Hani eskiler gerçek müzisyenlerdi derler ya (Pro Tools devriminden önceki döneme tekabül eden zamanda albüm kaydettikleri için) bu albümde de eski tip bir bas gitaristlik ve davulculuk var. Çatlak cırtlak gelen gitar tonları ve saksafon eşliğinde 8 şarkıcıklık bir şölen. Birisi bu albüm için çok güzel demişti; “It’s different and it’s good.”. Kesin dinleyin derim.