Ömer Kuş

Son yıllarda Norveçli gruplar arasında en sevdiklerimden birisi haline gelen VREID, ortalama iki yılda bir albüm çıkarma geleneğini bozmadı ve altıncı albümleri “Welcome Farewell”i Şubat ayında piyasaya çıkardı. İlginç bir isme ve güzel bir kapağa sahip albümün içinde neler varmış bir de ona bakalım.

Bu sitede yazdığım üçüncü VREID albümü ve diğer iki kritikte de değindiğim bir konuyu burada da en baştan söylemek istiyorum: Prodüksiyon tam istediğim gibi. Hatta bu sefer baslar daha da ön plana çıkmış, daha rahat duyuluyorlar ve albümden alınan zevki ikiye üçe katlıyorlar iyi yazılmış bas partisyonları sayesinde. Bunun dışında yine hasta olunası gitar sound’u yerli yerinde duruyor. Paçalarından groove akan rifleri dinlerken kafa sallamamak da haliyle zorlaşıyor. Hayır niye kafa sallamamaya çalışıyoruz onu da anlamadım gerçi. Yardırın gitsin arkadaşlar.

Albüm ilk dinlemelerde önceki iki üç albüme göre daha basit gibi duruyor. Şarkı yapılarının genel olarak biraz daha düz olduğunu söylemek mümkün hakikaten. Ama dikkatlice dinlenildiğinde ilk başta sıradan gibi gözüken riflerin arkalarına ince ince işlenen gitar melodilerini duyup gruba bir kez daha saygı duymak mümkün. WINDIR gibi bu tip gitar melodilerini nakış gibi işleyen bir gruptan çıkan bu müzisyenlerden de daha azını beklememek lazım zaten. Tabii şarkı yapıları düz dedik ama arada istisnaların olduğunu da belirtmeden geçmeyelim. Sekiz dakikayı aşan süresi ve tempo değişiklikleriyle “Sights of Old” bu istisnalardan biri mesela.

Grubu daha önce hiç duymamış ve ne tür bir müzik yaptığını bilmeyenler albüm hakkında hala bir fikir sahibi olamamışlardır diyerek grubun müziğini de özet geçeyim. Kökleri Norveç black ve folk metaline dayanan bu müzisyenler şimdi folk etkisini neredeyse sıfıra indirerek black metal, thrash metal, hadi biraz rock’n roll, azıcık da atmosferik kısımlar, yavaş bölümler, duygulu gitar soloları derken nasıl tanımlayabileceğimi tam olarak bilmediğim pek güzel bir müzik yapıyor. “Way of the Serpents”ın girişinde azman bir black metal dinlerken, “The Reap” başladığında rock’n roll havaları esiyor, “Black Waves”de ise groove’a ayak uydurup kafa sallıyoruz. Bu farklı türlerin farklı şarkılarda ağır basmasından ziyade, her şarkıda neredeyse homojen bir şekilde dağıldığını söylemek mümkün. Sture’nin son albümlerden beri neredeyse hiç değişmeyen black metal vokali albümü yine domine ediyor.

Pek öne çıkan şarkı vermek istemesem de, son iki dakikasına hasta olduğum Welcome Farewell, albümün ağır toplarından Sights of Old, girişindeki baslarına ve ana riflerine öldüğüm Black Waves ve albüme bomba gibi bir giriş yapmanızı sağlayan “The Ramble”dan bahsetmeden olmaz.

Sonuç olarak VREID, iyice ustalaştığı bu farklı soundda pek büyük bir değişikliğe gitmeden hayranlarını tatmin edecek yeni bir albümle karşımızda. Belki şarkılar biraz daha komplike olsaydı, ne bileyim akustik kısımlar daha fazla olsaydı falan belki daha da iyi bir iş çıkabilirdi ortaya. Ama bu haliyle de beni gayet tatmin eden, 2013’te dinlediğim (her ne kadar çok fazla albüm dinleyememiş olsam da) güzel albümlerin başında geliyor “Welcome Farewell”.