Benim gözümde tartışmasız dünyanın en güzel solo gitar tonuna sahip insan Paul Gilbert’tır. Yakın zamanda da ülkemize gelen ve 24 yaş sınırı olan bir konserle yaşlıları eğlendiren eğlenceli, süper yetenekli gitaristin son albümü “Vibrato” ekim ayında dinleyicilerle buluştu.

Bilmeyenler için “Vibrato” bir sesi titreştirmek, dalgalandırmak olarak açıklanabilir. Genel olarak telli çalgılardaki en önemli hadiselerden biridir kendisi. Gitaristin karakterini yansıtan çok mühim bir ayrıntıdır. Kimisi Steve Vai gibi dairesel yapar, kimisi daha kısa aralıklarla, kimisi ise daha yavaş ve uzun aralıklarla yapar. Ama müzisyenin bilinçaltından gelen bu motor hareket dinleyicinin kimin çaldığını ayırt etmesi için önemli bir faktördür. Paul Gilbert da buna benzer bir çok noktada kendine has stiliyle kolayca fark edilen bir gitarist. Gitar öğrenenlerin tepe noktası olarak gördüğü ve şarkılarına çalışarak tekniklerini ilerletmeye kastığı az sayıdaki rock gitaristinden biri kendisi. Mr. Big’le son derece başarılı olmuş, üstüne solo kariyerinde 12 albüm yapıp orada da çok başarılı olmuş, Marty Friedman’la birlikte Japonya’yı fethetmiş bir adamdır. Kulakları ağır işitir, ama elleri açığı kapar.

“Fuzz Universe” albümüne oranla çok daha fazla sevdiğim albümde su gibi akan sololar ve klavye partileri mevcut. Basit melodiler üzerine kurulmuş çalışmada ritmin içinde adeta vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorsunuz. Sıradan bir shred albümü (gitarist masturbasyonu) olmaktan öte tatlı melodileri konser havasında veren bir albüm bu.

Alışılmış kalıplarla bizleri sıkmadan müziği sık sık eşi Emi Gilbert’a paslamış ve daha kolektif bir iş ortaya çıkarmış. Fusion’a yakın tatlar barındıran albüm önceki Paul Gilbert işlerine oranla daha yumuşak. Davullarda Thomas Lang’i de dinlediğimiz albümde 1 Yes, 1 Willie Dixon ve 1 Ac/Dc coverı bulunmakta. Albüm Gilbert’ın diskografisine kattığı bir başka gurur kaynağı. Sıkıcı shred zevzekliklerinden uzak durmak istediğinizden gitarist albümlerinden de uzak duruyorsanız, bu albümden çekinmenize gerek yok. İngiltere’deki Gitarist Magazine dergisinin yılın solosu seçtiği “Atmosphere on the Moon” ve daha bir çok heyecan uyandıran şarkıyı barındıran albümü ben çok beğendim.