Bir konuya dair olumsuz yöndeki tahminlerinizin tutması, bir hayli can sıkıcı bir durum. Eğer yeni karşılaştığınız ve henüz hiçbir fikrinizin olmadığı bir konuya dair edindiğiniz ufak bir ipucu, ağzınızda kekremsi bir tat bırakıyorsa, konuyu daha derinlemesine kavradığınızda elde edeceğinizi şeyden memnun olmayacağınızı daha en baştan fark ediyorsanız, ortada ne merak kalıyor, ne de heyecan.

Şirketlerden gelen promo albümler, zamanla insanı “ilk intiba” ve “içeriği tahmin edebilme” konusunda deneyimli kılıyor. Bazen bir albüm kapağı, bazen de basın bülteninde yer alan ve grubun tavrını özetleyen tek bir cümle…

MOLLLUST Alman bir opera metal grubu. Kendilerini bu şekilde adlandırıyorlar ve müziğe bakınca da aynen bu dedikleri şeyi yapıyorlar. Opera metal. Metal ve klasik müzik. Elektro gitar, davul, keman, çello, piyano. İyi örneklerini gördüğümüz ve genelde iyi bir birleşim olduğunu vurguladığımız bir birliktelik. Rock enstrümanları ile klasik müziğin tansiyonlarının, kimi kontrastlarının ve birtakım özelliklerinin iyi iç içe geçmesi neticesinde rock/metal dinleyicisinde her zaman bir klasik müzikle harmanlama sevdası olmuştur. Yıllar içinde muazzam sonuçlar, akıl almaz eserler ortaya çıkmıştır; hatta tüm kimliğini bu birliktelik üzerine kuran sayısız grup peydahlanmış, kısacası rock/metal dinleyicisi, dinledikleri bu türün klasik müzikle aşna fişnesine sıklıkla tanık olmuştur. Başkaları tarafından hor görülen metalin aslında çoğunluğun sandığından daha değerli olduğunu göstermek adına, “tü kaka” addedilen metalin, müziklerin “en üstünü”, “en eliti” olan klasik müzikle nasıl benzeştiğini bir metal savunusu olarak bile kullanmıştır metal kitlesi.

Peki bu olay hakikaten de düşünüldüğü kadar değerli bir şey mi?

Kendini opera metal olarak tanımlayan MOLLLUST, rock enstrümanlarının yanına piyano, çello ve kemanı da koyan, tüm bunları Almanca şakıyan soprano bir kadın vokal ile birleştirerek görkemli bir şey ortaya koymaya çalışan bir grup. Ortada bir orkestra yok, ancak klasik müzik enstrümanları müziğin büyük kısmını domine ediyorlar.

Şimdi yazının ilk paragrafına dönelim ve önceden tahmin ettiğim ve doğru çıkarak beni ilk andan üzen konuya gelelim.

Hem beste yapıları, hem de prodüksiyon anlamında, albümdeki gitarlar öylesine eğreti duruyor ki. Çoğu durumda akor basmak ve diğer enstrümanlara arka plan hazırlamak dışında o kadar az görevleri var ki, dinlediğiniz şeyde en ufak bir güç, bir ihtişam bulamıyorsunuz. Kayıt öyle zayıf falan değil yanlış anlamayın; ama mesela Kartenhaus adlı şarkının giriş kısmını dinlemek bile ne demek istediğimi anlamaya yetecektir sanıyorum. Diğer enstrümanlarla iç içe geçsin diye yazılmış olduğu belli, aşırı sıkıcı rifler, arkalarda dolanan piyano ve yaylılar, üstlerinde hep yüksek oktavlarda gezinen bir kadın vokal ve ciddi ciddi “sanatsallık” kasan bir yaklaşım. Sonuç, bu bileşimi çok seven dinleyiciler dışındaki metal dinleyicilerini ölümüne sıkacak, klasik müzik, opera dinleyicilerinin ise tenezzül bile etmeyeceği sıradanlıkta bir müzik.

Vokalist abla yetenekli mi? Evet. Projeye tutkusunu katmış mı? O da evet, belli ki inanılarak, emek sarf edilerek, inanılarak yapılmış bir iş. Ancak çıkan sonuç öylesine sıradan ki. İki güzel şeyin en özelliksiz hallerinin birleşimiyle meydana gelen bu harmanlama albüm, o kadar bayık ki.

İyi bir kapanış cümlesi bulamadım, en iyisi gidip bir şeyler yiyeyim.