Patognomonic (Emre SUALP)

İkinci Dark Fortress kritiğimden herkese merhaba. Önceki “Séance” kritiğimde, neden Dark Fortress’ı yazdığımdan, grubun sitemiz için anlam ve öneminden, ayrıca site için neden elzem bir grup olduğundan yeteri kadar bahsetmiştim. Bu sebepten, ekstradan bir grup tanıtımı yapmadan güzide albümümüzün kritiğine bodoslama dalıyoruz.

“Ylem”, grubun 2010 yılında piyasaya sürüp diskografisine eklediği -şimdilik- son albüm. Albüm, çıkışıyla beraber epeyce iyi yorumlar almış, hatta PasifAgresif’in de duyurduğu ”2010 yılının metal dünyasındaki ünlülerce seçilen en iyi albümleri” listesinde pek çok ünlünün listesine girmeyi başarmış, epeyce taşaklı bir albüm. Ne kadar ciddi ve büyük bir eserle karşı karşıya olduğunuzu şimdi daha iyi anladınız değil mi? O üst üste atılan bacaklarınızı indirip normal pozisyonunuzu almanızdan, meselenin ehemmiyetinin anlaşıldığını kabul ediyorum.

Öncelikle, (üçüncü paragrafta “öncelikle” demek? ) Dark Fortress’ın bu albümde hiç şakasının olmadığını belirtmem gerek. Sertlikten taviz vermeyen davullar, şarkılara neredeyse çifter çifter yerleştirilen ve her biri 10 beygir kişnemesine eşdeğer sololar, bu sololara geniş manevra alanları tanıyan uzun şarkı süreleri, yer yer punk’a kaçan melodiler, bol bol kullanılan progresif öğeler, bazen neredeyse tamamı doom metalimsi bir havada ilerleyen şarkılar ve daha neler neler… Tüm bunları yazıp kafanızda neredeyse bir bulamaç oluşturarak dikkat çekmek istediğim şey, Dark Fortress’ın bu kadar çeşitliliğin hepsinden yeterli ve gerektiği kadar faydalanmasını bilen, bu çok sesliliği black metal şemsiyesi altında bir bütünmüşçesine toplayabilen ender bir grup olması.

Meselenin belki de en ilginç tarafı, grup, sapına kadar black metal icra ediyor olmasına rağmen, albümdeki black metal çatısı oluşturulurken kullanılan harcın yüzde olarak az bir kısmının black metal ögelerinden kullanılmış olması. Buna sebep de, tercih edilenin bir black metal enstrümantasyonundan çok, bir black metal hissiyatı olması gösterilebilir.

Kritiğe albümdeki şarkılardan kesit kesit bahsederek bir parantez açarsak, As the World Keels Over’ın girişinden itibaren tüm şarkıya yedirilen solosunun, hayatımda duyduğum en iyi sololar listesinde, rahatça ilk sıraya oynayabilecek kadar güzel olduğundan, Osiris’in gitar ve davul hayvanlığından, Evenfall’un sonlara doğru yürekleri burkmasından, Satan Bled ve Hirudineans şarkılarındaki kafa sallatan punk etkisinden, The Valley’in ağır abi heybetinden ve albümdeki favori parçam, çatal karam, çingenem, nar tanem, nur tanem olan Wraith’in pamuklu şekerden daha pamuk vokallerinden bahsedip parantezi kapatırız.

Albümdeki ekstra durumların birkaçından da bahsederek kritiğimizi yavaştan sonlandıralım. Kapanış şarkısı olan Wraith’in sözlerindeki karakterler, boşluklarla birlikte sayıldığında, tam olarak 666 adetmiş. Albümde bonus olarak Sycamore Trees adında, bence dinlemeseniz de olur diyebileceğim bir soundtrack cover’ı bulunuyormuş, grubun neye benzediğini merak edenler için de albümdeki şarkılardan Ylem ve Hirudineans’a klip çekilmişmiş.

Dark Fortress’ın kendi seçimi mi bilemiyorum ama, grubun bu kadar underground kalmış olması beni hem üzüyor hem de kahrediyor. Yapılan işlere bakıldığında onların ekipmanlarını bile taşıyamayacak grupların onlardan fazla turlayıp, daha fazla destek görüp, daha fazla bilinmeleri gerçekten sinir bozucu. Bu durumu, bu kritikle zerre tanesi kadar bile etkileyebileceksem ne mutlu efendim.

Başlık için özür dileyip, ödev olarak da hepinize As the World Keels Over şarkısını en az bir kez dinleyin diyor, mutlu günler diliyorum efendim. Hayat, size kurban olsun.