Sanırım geçen yılların sayısının artmasına rağmen bir şey götüremediği gruplardan bir tanesi, belki de en belirgin örneklerinden biri olan, blues kökleriyle donattığı müziğini insanlığın huzuruna sunmaya başladığından itibaren belki bir önceki albümüne/albümlerine göre daha düşük düzeyde olabilen albümler yapmış, fakat büyük resme baktığımızda ivmesini korumayı bilmiş, hep kaliteli işlere imza atmış olan CLUTCH’ın 10. stüdyo albümü “Earth Rocker”a bu uzun cümleyle başlıyor ve artık nokta koyuyorum çünkü daha devam ettiremedim. Yoksa niyetliydim. Neyse…

…ve soruyorum; AC/DC sever misiniz? Çok acayip bir müzik zevkiniz olsa bile Pasifagresif gibi rakmetal tabanlı bir müzik sitesinde bu satırları okuyorsanız %99 AC/DC dinlemişsinizdir. (Dinlemeyen varsa çaktırmadan bi’ bakıversin, sonra buradan okumaya devam etsin artık.) Hatta belki dinlemekle kalmamışsınızdır, “Tİ EN Tİ” diye eşlik bile etmiş olabilirsiniz zamanında. Belki hala ediyorsunuz. Belki de uzaklaştınız, başka başka şeylere yöneldiniz ve bir anı olarak kaldı zihninizde bu grup. Özellikle 1975’den 1980’e kadar çıkardığı 7 adet albümüyle müzik tarihine adını kazımış olan AC/DC’den para mı alıyorum da hala onlardan bahsediyorum? Almıyorum, keşke alsam. Geçmişte AC/DC’miz vardı, bugün ise “Earth Rocker”ını bizlerle buluşturan CLUTCH var. Bu eşleştirme ilk bakışta gayet garip gelebilir, farkındayım. Fakat neden AC/DC adını geçirdiğimi söyleyeyim. Rock müzik ile ilk tanıştığım zamanlarda en sevdiğim gruplardan bir tanesi AC/DC idi. Grubun parçalarının nakaratlarını, eşlik etmek için özellikle ezberlerdim ve AC/DC dinlerken “iyi” hissettiğim gerçekti.

Bildiğimiz üzere AC/DC derin, üzücü, düşündürücü bir müzik yapmıyordu. Kendilerinin dertleri eğlenmekti ve bunu yapmayı da gayet iyi biliyorlardı. RAKINROL işte. “Earth Rocker” da çok farklı bir şey yapmıyor. Alakasız bir sitede gördüğüm bir yorum bu noktada derdimi anlatabilir diye düşünüyorum; “bu albüm sıcak biradan bile zevk almanızı sağlıyor”. Ve bu albümü dinlerken hissettiğim ilk şey AC/DC dinlediğim zamanları hatırlattı.

CLUTCH’ın kendisine gelirsek; grubu daha önceden bilenlerin zaten müziklerine dair fikirleri vardır az çok. Bilmeyenler için ufak bir tanımlama yapmak gerekirse, kendileri en basit anlamda blues ve hard rock türlerini stoner ununa bulamakla iştigal ediyorlar. Fakat grubun, bunu yapma şekli sıradan yollardan geçmiyor. Alıştığımız ve bazen “yine mi…” dedirten, hard rock kalıplarının aralarına blues soloları serpiştiren grupların aksine, CLUTCH, bunu daha eşsiz, kendine özgü bir şekilde yapmayı başarıyor. En azından benim ve niceleri için tür içindeki yığınla gruptan ayrılabilmelerinin başlıca nedenlerinden biri bu ustalık. Fakat teoride formülü oturtmak değil bunu pratiğe dökmek asıl başarı. CLUTCH ise bunun dersini verebilecek bir grup.

Bu konuda ilk değinmek istediğim nokta Neil Fallon. Grubun vokalisti ve Tim Sult ile beraber gitar da çalan insanı. “Gone Cold” isimli parçayı dinlerseniz zaten bu abinin ne kadar güçlü bir sesi olduğunu bir kez daha anlarsınız (Ufak bir not; bana şunu da hatırlatmadı değil yahu). Sesinin tonuyla bile “blueslu müzik yapmak için doğdum” diye bağıran bu insan evladı, sesindeki gücün arkasına da saklanmıyor, onun yerine yaratıcılığını kullanıyor utanmadan. Vokalist olarak üzerine düşen her şeyin altından başarıyla kalkabilen biri. Şarkı sözlerinden vokal melodilerine, nakaratlardaki “Oturmaya mı geldik? Kalkın coşun!” temalı dokunuşlarına kadar, Neil Fallon, CLUTCH türündeki her grubun düşünmeden sahip olmak isteyeceği bir varlık, insan, mahlukat. “Earth Rocker”ın vokal kısmı zaten grubun diğer albülerinden farklı değil pek. Kısacası her zaman olduğu gibi vokal konusunda gayet sevilesi bir albüm.

Bu adamın gitar çaldığından da bahsetmiştim. Grubun asıl gitaristi Tim Sult ile Neil Fallon arasında nasıl bir denge var, açıkçası bilmiyorum. Kim ne yazıyor, nasıl bölüşüyorlar, her şey tek bir elden mi çıkma, fikrim yok. Fakat her ne yapıyorlarsa bu yoldan şaşmamalarını diliyorum. Konu hard rock olunca, müziği yaratan en büyük öğelerden biri de gitar oluyor doğal olarak. Ve bu ikilinin yazdığı sade ve son derece yaratıcı, aynı zamanda da sizi kalkıp oynamaya iten, gününüze neşe katan, stoner türünün imzası niteliğindeki boğuk gitar tonuna pek rastlamadığımız groove dolu rifler “Earth Rocker”ın dört bir yanında gürültü yapmayı beklemekte. Oynamaya iten demişken, albümün açılışındaki rif bunu ciddi anlamda yapmaya çalışıyor. RADIOHEAD’in “In Limbo”su kadar ısrarcı olmasa da albümü açtığımda gülümsetmedi değil.

Albümde benim için en öne çıkan parça, armonika seven biri olduğum gerçeğinden ötürü ister istemez “D.C. Sound Attack!” oldu. Ayrıca yine Neil Fallon fanboyu gibi görüneceğim fakat her seferinde “..and you know you can’t deny!” diye eşlik etmekten kendimi alamıyorum bu şarkıda. Bunun dışında “Gone Cold” isimli, sessiz, sakin, güçlü bir dev var, masal okusa ya bu adam. Albümle aynı isimdeki “Earth Rocker” da en çok öne çıkan parçalardan. Parçaya ayrı bir hız, hava katan davullarını da ayrıca sevdiğim bu parçayı dinlerken de yine “I’m a Earth Rocker!” dememek elde değil. Davul demişken; albüm, dinleyenlere rutinin dışında bir davulculuk sergiliyor. Tabii ki çok karmaşık, zor, acayip acayip ölçülü davullardan bahsetmiyorum. Fakat yine de sıradanlığın dışına çıkmak istedikleri ve bunun ölçüsünü de gayet yerinde belirledikleri gözler önünde. Bu konuda da davulların başında oturan insan Jean-Paul Gaster’a hakkını fazlasıyla vermek gerek. “The Face” ve “Cyborg Bette” isimli parçalara da dikkat etmenizi öneririm. Hatta “Cyborg Bette” albümün en rock n roll parçası bile olabilir. Hareketli gitarları ve daha hareketli davullarıyla en eğlenceli anlardan bir tanesi. Aslına bakarsanız her şarkıya dikkat etmenizi öneririm. Çünkü gerçekten boş bir şey yok albümde. Benim için öne çıkan 3-4 tane şarkıdan bahsetsem de, albüm sizi son dakikasına kadar elinden bırakmıyor. Riflerinden davullarına, vokallerden albüm boyunca devam eden enerjisine kadar, “Earth Rocker” her şeyiyle size kefiyli dakikalar geçirtebilecek bir albüm.

Keyifli olması kısmının yanında da CLUTCH gayet güçlü bir grup, “Earth Rocker” da gayet güçlü bir albüm. İlk albümleri “Transnational Speedway League” şu an bildiğimiz CLUTCH’a göre biraz farklı olsa da, grupla aynı ismi taşıyan ikinci albümlerinden itibaren soundlarını yavaş yavaş oturtmaya başladılar ve o zamandan beri neredeyse hatasız gittiklerini düşünmekteyim. 2004’teki “Blast Tyrant” ile doruğuna ulaşan grup, “Blast Tyrant” sonrası albümlerde çıtayı bana göre birazcık düşürmüş olsa da “Earth Rocker”, grubun potansiyelini ve tecrübesini tekrar ortaya koydu. Son albümleri “Strange Cousins From the West”in daha bir bluesluğu, hatta yer yer saykodelik sulara göz kırpması “Earth Rocker”da pek yok. Dediğim gibi, daha bir “hard rock”. Zaten bu albümü, aynı zamanda en sevdiğim albümleri olan “Blast Tyrant”a biraz daha yakın buluyorum. Başta bahsettiğim AC/DC benzetmesi de tamamen müzikal yapıyla değil, dediğim gibi hissettirdikleriyle alakalı büyük ölçüde. Hemen hemen ortak köklerden gelmeleri de bu düşüncemi desteklemedi değil.

CLUTCH “var”. Dile kolay, 22 senedir var ve bizi mutlu etmeye devam ediyor. Fakat asla ucuz formüllerle değil. “Earth Rocker” da bu işi biraz daha hard rock kökenlerine selam vererek yapıyor. Bunu yaparken de diğer iki kardeşi blues ve stoner’a karşı da ezici bir üstünlük uygulamıyor, her şey olması gerektiği gibi. Albümde, sırf şarkı sayısı artsın diye eklenmiş şarkı da yok. Her biri çok iyi. Biranızı miranızı kapın, imkanınız varsa arkadaşlarınızı falan çağırın, albüme bağıra çağıra eşlik edin. Yapın bunu. İyi eğlenceler.