Ömer Faruk YILDIZ (Emiroğlu)

Death metalin güzide ve bir o kadar da müstesna gruplarından Six Feet Under’ın, biz daha “Undead”i yeni hazmetmişken arkasından 1 sene bile geçmeden yeni albümü olan “Unborn”u çıkaracağını öğrendim. Grubun daha evvelden bir sene arayla çıkardığı albümü “Death Rituals”ın berbat olmasına istinaden bu albümün de bir sene sonra çıkacağı için aynı mahiyette olacağını düşünmüştüm. Hatta bu albüm için grubun stüdyoya girip parçaları sıfırdan yazdıklarını tahmin etmiştim. İki tahminimde de halt etmişim diyorum!

Birinci tahminde neden hatalı olduğumu albümü kritize ederken izah edeceğim zaten. İkinci tahminimin de yanlış çıkması normal. Çünki bilmiyordum Chris Barnes’in yeni ekibiyle “Undead”i çıkarmadan evvel 20 küsur parça yazdıklarını. Bunu, Chris’in “Undead” çıkmadan çok az bir vakit evvel bir Alman televizyonuna yaptığı röportajda öğrendim. Meğersem “Undea”d ile birlikte “Unborn”un da temelleri atılmış o günlerde…

Söylenmesi icap eden birkaç söz…

Evet, albümün kritiğine bir türlü geçemediğimizin farkındayım; ama Six Feet Under ile alakalı genel itibariyle bir takım yerli-yabancı sitelerde söylenen son derece asab bozucu ve hakkaniyetten uzak tenkitler ve ithamlara dair cevaben birkaç kelam etmezsem adeta çatlayacak haldeyim. O sebeple gevezeliğimin tazir edilmesini umuyorum.

“Undead” albümünü dinlemeden evvel albüm ve SFU hakkında kaleme alınan, uzun-kısa fark etmez, yazıların birçoğunu okudum. Maşallah SFU’a “uluslararası” alanda toplu bir taarruz söz konusu! Buna mukabil tüm dürüstlüğümle söylüyorum ki “Undead” için yapılmış en adil ve yerinde kritik, Ahmet kardeşimizinki olmuş…

Eminim bu albüm için yapılacak olan değerlendirmeler de ekseriyetle aynı mahiyeti taşıyacaktır. Ama ben, kendilerini death metal piri olarak görüp de yeni nesil “death-hardcore-thrash” terkibi ne idüğü belirsiz meteliksiz grupları öve öve bitiremeyen bu geveze sürüsünün Six Feet Under efsanesine dair içinde zerre akıl ve mantık olmayan, tamamen önyargılara ve tabulara dayanan boş laflarına hiç kıymet vermeden albümü dinledim… Sizlere de aynısını tavsiye ediyorum.

Six Feet Under death metal camiasının içinde ilk 5’e çok rahat girebilecek, hatta girmiş bir gruptur bana göre. Dolayısıyla bu kadar şık ve sağlam albümlerine rağmen sırf piyasa grubu olmadığı için bu edepsiz ve şuursuz eleştirileri hak etmiyor!

Nihayet albüme giriş…

Başta da naklettiğimiz üzere albümü bir nevi “Undead”in devamı mahiyetinde görebiliriz. Albümü defaten dinledikten sonra şu hitama vardım ki Chris Barnes, yeni ekibiyle beraber yazdığı parçaların en babalarını “Undead”e koymuş. Çünki “Unborn”da, evvelki albümdeki gibi bizi alıp farklı deryalara sürükleyen parçalar çok fazla yok. Undead’de ben Frozen At The Moment Of Death hariç bütün parçaları enfes bulmuştum şahsen. Ki mezkûr parça da diğerlerine nazaran vasat olarak ittihaz ediliyor. Ama “Unborn”daki vasat parça sayısı birazcık daha fazla sanki.

Bir de şunu belirtmek lazımdır ki Undead’e göre daha az melodik ve sound olarak daha sert bir albümle karşı karşıyayız.

Kısaca parçalar…

Albüme her ne kadar “az melodik” dediysek de 11 parçalık güzide albümümüz oldukça melodik ve menendine az rastlanır tarzda bir parçayla başlıyor. Neuro Osmosis… Klasik/akustik gitarlı bir giriş, sonrasında hepimizin beklediği üzere bir anda sertleşen sound, ve Chris’in muntazam bir ritimde başlayan mükemmel vokalleri… Ve melodik death havaları veren kısa müddetli sololar da cabası. Kısacası albüm için harikulade bir girizgâh olmuş bu parça.

Sakin bir tempoyla başlayan albüm oldukça sert ve aksiyon dolu bir parçayla devam ediyor. Prophecy… Şunu hatırlatmak gerekiyor ki, sadece bunda değil, birçok SFU parçasında göründüğü gibi, parçaların büyük ekseriyetinin ritim ve vokal uyumu, keza matematiği mükemmel tatmin edici derecede. Bilemiyorum bu çok normal bir durum mu yoksa bana mı öyle geliyor; ama hoşuma giden bir şey var bazı parçaların ritimleriyle alakalı. Prophecy de bunlardan bir tanesi. Bilhassa nakaratındaki enfes vokalleri dinleyince mutlaka bana hak veren çıkar. Albümün en harika 3 parçasından biridir bence bu…

Ve “Unborn”un sinyalini ilk kendisiyle aldığımız Zombie Blood Curse… Aslında Chris tanıtım olarak neden bu parçayı öne sürdü diye merak etmedim değil. Çünkü albümü tanıtmak için çok da matah bir kayıt olmadığını düşünüyorum. Yani rifler oldukça basit, adam akıllı bir solosu yok ve öyle yüksek performanslı bir vokal de yok… Tabii parçanın da kötü olacağı manasına gelmiyor bu; parça iyi aslında… Bilhassa konserlerde iyi gidecek türden; ama yine de albümün haberini kendisiyle verilmeyi hak edecek türden değil.

Decapitate’e gelecek olursak girişini pek beğenemediğim ama sair kısımlarında soundu toparlanan bir parça olmuş. Vokali de hoş buldum çünki parçanın temposu düştüğü vakit Chris’in sesindeki dehşetin mükemmelliği daha berrak bir şekilde içimize işliyor.

Albümün ağır toplarından Incision’da nihayet Six Feet Under’ın kendiyle bütünleşmiş bas soundunu görebiliyoruz. Grubun kadro değişikliğinde bana kalırsa SFU’ya en fazla sıkıntı yaratan olay Terry Butler’ın kendine has bas soundunun gruptan gitmesi olmuştu. Ama sanırsam yeni basçı Jeff Hughel ara sıra da olsa o klasik SFU bas riflerini konuşturuyor. İyi de yapıyor. Nitekim parçanın başında kulağımıza çarpan bas; parçaya pis ve korkunç bir hava aksettiriyor. Bunun yanında gitar riflerine de değinilmeden geçilir mi? Parçada gitar da iyi konuşmuş ve başında giren rif tek başına bütün parçayı götürmeye yetmiş. Harikulade bir kayıt…

Fragment da giriş olarak fevkalade bir sertliğe sahip ama 38’inci saniyeden sonra Chris’in vokalleri biraz uzun aralıksız sürdürmesi mübalağalı olmuş, dinleyeni çabuk sıkan türden. Ama ondan sonra solonun girdiği kısım parçaya başındaki sertliği tekraren kazandırıyor. Konsept olarak güzel bir mantıkla inşa edilmiş bir parça; ama biraz daha uğraşılsa daha iyi olabilirdi sanki.

Alive To Kill You, albümü değerlendirmeye başlarken bahsettiğim vasat parça sınıfının içine dâhil olanlardan. Tabii bana göre… Gerek ritim olarak gerekse sadelik yönünden bir Six Feet Under parçası olmamış. Daha çok bir Cannibal Corpse parçası olabilir bu dan-dun ritimle ve melodik olmayan tarafıyla. Yine de vasatların içinde dinlenilmeyecek türden değil. Diğer vasatların yanında pırlanta bile kalabilir aslında.

The Sinister Craving dinlenilmeyecek vasatların içine dâhil edilebilir. Çünki sık sık duran temposu ve Chris’in alakasız yerlerde çığlıklar atması açıkçası bu parçanın neyi amaçladığına dair mütalaalarda bulunmama sebebiyet verdi. Beğenemedim bunu maalesef.

Inferno gerek isminden, gerekse girişindeki güzel bas riflerinden ötürü çok şey beklediğim; ama beklediğimi tamamen alamadığım bir parça oldu açıkçası. Parça güzel, vasat değil ama genel olarak vokalleri, bilhassa nakaratı beğenemedim. Nakarat için ayrılmış zaman sürecinde Chris’in sadece “Inferno” kelimesini zikretmesi açıkçası heyecanı törpüleyici cinsten geldi bana; ama neyse ki ilk nakarattan sonra Chris’in kendine has çığlığı o heyecanın mertebesini tekrardan arttırdı. Ama Fragment için de sorduğum sual yine mevzubahis: neden daha fazla uğraşılmadı sound için?

Psychosis ise albümde bana göre en kötü parça. Gerek girişi, gerek sound’u, ve sair… Hiçbir adrenalin alamadım bu parçadan. Onun için daha fazla konuşmamak lazım.

Son ve albümün en uzun parçası The Curse of Ancients da albüm için hiç fena sayılmayacak türden bir kapanış. Hafif distorsiyonlu bas, parçanın ismine de uygunluk veren, bir eski-lanet havası aksettiren gitar rifleri ve Chris’in nakarattaki enfes vokalleri gerçekten albüme iyi bir nokta koyabilmiş. Tabi bir Prophecy’nin, Incision’ın tadını vermese de yine de “güzel olmuş yahu” diyorum mecburen…

Sonuç olarak…

Başta da söylediğimiz üzere “Undead”e göre daha az melodik ama daha fazla sert bir albüm olmuş. Ama yine de “Undead”den mücerret, kopuk bir soundunun olduğunu kesinlikle söyleyemeyiz. Kısacası albümün haberini aldıktan sonra düşündüğüm gibi ikinci bir “Death Rituals” faciası yaşamamış olduk. Sound olarak “Undead”den daha iyi olduğunu söyleyemem albümün, ama “Undead”den kötü olduğunu da söyleyemem… Onun için bu iki albümü bir görmek ve parçalarının bir kısmı 2012, diğer kısmı da 2013’te piyasaya çıkmış gibi davranmak en iyisi olur fikrimce.

Tabii Six Feet Under’dan bahsederken grubun her şeyi, bana göre de Death metalin olmazsa olmazı Chris Barnes’ın SFU harici projelerini de bir dip not olarak hatırlatmakta fayda olur diye düşünüyorum. Chris bildiğimiz gibi 2006’de Torture Killer grubuna girmiş (bana göre bir albümlük misafir vokal olmuş) ve “Swarm!” isimli bir albüm kaydetmişti. Şimdi aynı grubun “Phobia” isimli, çıkmak üzere olan yeni albümünde de Written In Blood isimli parçaya vokal yapmış. Bu açıkçası beni çok tahrik etmedi; ama beni yerimden hoplatan ve “bu herif ne yapıyor Allah aşkına” dedirten asıl haber Chris Barnes’in bir yan projesi olan IHATE oldu…

Öyle ki grubun ilk ve şimdilik tek parçası olan, keza klipi de çekilen Stretcher’ı dinledim ki işte o an Chris’in artık death metal sahasında efsaneliğini tescil ettiğine şahit oldum. Bir parça sözlerle ve vokalle klipine bu kadar mı adapte edilir yahu! Ve bir vokal bu kadar mı dehşet, öldürücü olur! Muhterem vokalistimiz 46 yaşında ama hala böyle eskisi gibi tesirli vokaller yapabildiğine göre demek ki sesi henüz gitmemiş… Ne diyelim, Allah bu sesi uzun bir müddet korusun!