Yıl 2007 ve abim bana kötü bir video kaydından Saints ‘N’ Sinners grubunun görüntülerini izletti. Grubun müziği ve sahne performansları o zamana kadar ülkemiz sınırlarında benim duymaya alışık olmadığım bir yapıda olduğundan, kısa sürede elimde bir sürü süper grubun harika kayıtları olmasına karşın sürekli bu çamurlu duyulan, çoğu yeri anlaşılmayan kayıtları dinler oldum. Yanlış hatırlamıyorsam aynı yıl içinde de Fallen isimli bir grupla beraber Studio Live sahnesinde konsere çıkacaklarını öğrendim. Derhal kendi çapımda yaptırdığım bir tişörtle yola koyuldum. Muhtemelen içeri alınmayacağım konserin kapısına 1,5 saatlik yolu çekip gitme düşüncesinde bir an bile tereddüt etmedim. İlk defa içimde bir şeyler kıpırdıyordu. Sabah 6’da okula gitmeden önce izlediğim Metallica konser görüntülerinin verdiği gazı tekrar hissetmiştim. Dolayısıyla hiçbir kasım uyuşukluk belirtisi göstermiyordu.

Iron Maiden DVD’lerinde olur ya kapılar açıldığında içeri ilk sırada giren insanlar kameraya “MAIDEEEEEAAAAAN” diye bağırır ve yerini arkadaki 100.000 kişiye kaptırmasın diye tam gaz koşar, ben de yaşım sorulmayıp içeri buyur edildiğimde arkamdan birisi kimlik sormasın diye böyle içeri koştum. Beklediğim gibi harika bir performans izlemiştim.

Sonradan grubun gitarist Deniz’le tanıştım ve 2008 yılında sık sık kayıt yapmaya başladık. Böyle müzikle başlayan dostluğumuz bu güne kadar geldi. Bu süreçte ise benim adıma en zevkli şey SnS’in kayıtlarını adam akıllı dinleyebilmekti. Hiçbir yerde yayınlanmamış şarkıları ben biramı alıp dinleyebiliyordum.

Evet ta o zaman albümleri bitmişti. 5 seneden fazla bir süredir bekleyen albüm aramızda “SnS albüm çıkarcakmış. HEH HEH HEH.” şeklinde geyik konusu bile olmuştu. Gözyaşlarıyla karşıladığımız albümün sürecini en iyi bilen insanlardan biri ve grup elemanlarını şahsen tanıyıp vakit geçirmiş biri olarak bu kritiği yazmak inanın çok zor. Çok zor çünkü söyleyeceğim güzel sözlere sizi inandırmak zorundayım. Tarafsızım ama inanırlılığım düşük. İyisi mi siz önce bir performans derlemesini izleyin sonra kritiği okumaya devam edersiniz. Hatta 1:24’te şerefe yaparken ve kafa sallarken beni de görebilirsiniz.

Albümün tarzı için melodik heavy metal diyebiliriz. Yer yer power metal etkileri de gördüğümüz albümdeki şarkılar, modern zamanın hard rock şarkılarıyla geleneksel heavy metal arasında bir yerde duruyor. Özellikle dünyaca meşhur etkilenimlere sahip müzisyenlerden oluşan bir grupsanız yaptığınız müziğin bariz bir şekilde etkilendiğiniz isimlere benzememesi önemli bir başarıdır. Özgün olmak denilen şey de aslında budur kanımca. Zira özgünlük her şeyden bağımsız oluşan bir şey değildir. Bu Beethoveen’da da böyle, Ac/Dc’de de böyle.

SnS’te 2 gitar olmasının sebebi “Birisi solo atarken arkası boş kalmasın.” düşüncesinden fazlası. Birçok melodi, hatta rif tek gitarın başa çıkamayacağı armonilere sahip. Dolayısıyla grupta Deniz ve Egemen’in uyumu SnS’ın olmazsa olmaz kuralı. Sololara geldiğimizde ise gitaristler arasında net bir üslup farkı var. Egemen’in soloları benim daha ilgimi çekti. Yani şarkıların bazı sololarında kalp ve beyin birlikteliğini dinliyorsunuz.
Doğan Rekkalı’nın çaldığı tarz içinde başarılı stili albümün güzel bir sound’a sahip olmasında önemli rol oynamış. Max Schreck’in interlude’ünde ride’taki senkoplu vuruşları gibi hoş sürprizleriyle benim gibi heyecan arayan dinleyicileri de yakaladığı anlar oluyor. Bunu yaparken tadında bırakmasını bilmesi -ki bir müzisyenin sahip olması gereken en önemli özellik budur bence- davulda tecrübeli biri olduğunu hissettirdi. Zaten bildiğim kadarıyla geçmişinde başka bir albümde çalmışlığı da var.

Tüm sözleri Deniz’e ait olan albümün lirikal yapısında tatlı bir mizah var. Örneğin “Psycho Mansion” Kemal Sunal’ın (R.I.P.) meşhur filmi “GULYABANİ” için yazılmışken, “Seven Years in Hell” Deniz’in üniversitesini 7 sene geçmesine rağmen bitiremeyişi üzerine. Bunun haricinde Steve Harris torunlarının genel özelliği olan izlediği filme ve okuduğu kitaba derhal şarkı yapma geleneği SnS’te de bozulmamış.

Albüm son haline gelene kadar birçok vokalle çalışan grup son olarak Mehmet Kaya’da karar kıldı. Hepsini hem canlı hem de kayıtlarında izleme imkanı bulan biri olarak rahatlıkla söylemeliyim ki, Mehmet Kaya resmin son ve çok önemli bir parçası. Cem Köksal ve Black gruplarından sesini hatırlayabileceğiniz isim muhtemelen şu aralar ülkemizdeki açık ara en iyi hard rock vokali. Klavyeleri bir ara Karapaks’ın davulculuğunu da yapan Melih Yüzer, basları ise çiçekli gömleği, yeleği ve az hareket etmesiyle Erhan Sazlı çalıyor. D&R’da en çok satanlar listesinde Rock kategorisinde 6. Metal kategorisinde ise 1. sırada yer alan grubun başarısı, birilerinin hala bu müziğe kıymet verdiği azcık da olsa gösteriyor. Bu sevindirici bir haber.

Büyük grup olma potansiyeline sahip SnS’in ilk albümünün kapağı ise bence kötü. “Dance of Death”in de kötü. Ama neyse ki ikisinin de içindeki müzik iyi. Böyle düşünerek satın alabilirsiniz albümü. Albümün miksajını Ukraynalı metal grubu olan MORTON’dan Max Morton yaptı. Ciddi anlamda iyi bir iş çıkaran adamı yürekten kutluyorum. Prodüktörün görevi olanı yapmış ve iyi çalınmış şeyi altın tepsiye koymuş.

Umarım bu güzel albüm yalnızca Facebook paylaşımları arasında eriyip gitmez ve grup müziğin “music business” tarafını iyi kotararak çaplarını çok büyütürler. Çünkü inanıyorum ki SnS rahatlıkla dışarıya açılabilecek ve headliner olabilecek bir grup. Belli mi olur belki bir gün Avrupa bookinglerini ben yaparım…

Kesinlikle dinlemenizi olağanca taraflılığımla söylüyor ve gruba rock n roll yolculuklarında başarılar diliyorum.