Görkem ŞAHİN

Metal dünyasının enteresan gruplarındandır Evereve. İmza attıkları 2 kalburüstü albümden (bkz. “Seasons” ve “Stormbirds”) sonra çıkardıkları albümleri “Regret”, öncesinde hayatını kaybeden vokalistleri Tom Sedotschenko’ya adanmış. O bakımdan içerisinde hüzünlü anlar barındırsa da bir yas albümü tadında değil. Grup aslında Tom’un ölümü sonrası bakış açısını Fall Into Oblivion’un aşağıdaki sözleriyle ortaya koymuş:

“We kissed the girls, we drank the wine
So why the hell not die
We cried out our songs to indifferent ears
So why the hell not die

… And fall into oblivion…
… And fall into oblivion… “

Alman bir metal vokalistinin ölümüne uygun, ağlaklıktan uzak bir yaklaşım olmuş. Bu albümde gruba vokallerde Ben Richter eşlik etmiş. Kendisi acayip isimli grup Thanateros’da söylemiş zamanında. Regret, Evereve’in Ben’le kaydettiği tek albümü. Bu albüm sonrasında vokallere grubun klavyecisi olan Michael Zeissl geçti, ve grup cesur bir tarz değişimine gitti. Takip eden albümlerde elektroniklerin dozunu iyice arttıran grup endüstriyele kaydı ve tarzını Cygorome (Cyber Goth Rock Metal) gibi saçmasapan bir kelimeyle adlandırır oldu. Dolayısıyla bendeniz de Regret sonrası gruptan koptum. 2005 tarihli Tried&Failed (biraz anlamışlar sanki :)) ile biraz toparlar gibi oldularsa da yine de pek oralı olamadım.

Neyse, “Regret”e gelecek olursak, yoğun klavye kullanımı ve güçlü metal gitarlarıyla zaman zaman Crematory’yi andırsalar da, onlar kadar özgün değiller, ama hem Ben Richter’ın vokalleri hem de güzel besteler albümü dinlenir kılan başlıca faktörlerden. Özellikle ilk dört şarkı gerçekten harika. Eğer iyi gothic metal seviyorsanız ve bu ’99 albümünü es geçtiyseniz öncelikle bunlara kulak kabartmanızı tavsiye edebilirim. Albümün beşinci şarkısı Animals coverı House Of The Rising Sun ve açıkcası hayatımda dinlediğim en güzel coverlardan. Neredeye orijinalini aratmayacak kadar güzel olmuş. Rising Sun sonrası The Eclipse Of The Seventh Sun adlı ilginç enstrümantal geliyor ve albüm Passion and Demise ile devam ediyor. Ben bu parçayı da epey sevdim ancak sonraki iki parça ve son sıradaki House Of The Rising Sun’ın club edit versiyonları albümün geri kalanına göre zayıf kalıyor. Grup olanca beste/yorum yeteneğini ilk 7 parçada harcamış gibi görünüyor. Tabii dinleyenlerden bu şarkıları da sevenler mutlaka olacaktır ancak şahsım adına ben pek ısınamadım.

Albüm ve grupla ilgili öne çıkanlara gelecek olursak, öncelikle albümün ilk dört şarkısını söylemek gerekir tabii. Diğer bir özelliği de grubun Nuclear Blast’la çıkardıkları son albüm olması. Ve son olarak da grubun tarzını daha elektronik bir yapıya geçirmeden önceki albümü olması.

Aslında bu tarz hamleler yapan pek çok grup oldu malum. Benim aklıma ilk gelen Covenant (Ya da mahkemelik olduktan sonraki yeni adlarıyla The Kovenant). Nexus Polaris’le zamanına göre epey değişik bir ekstrem metal albümü yapmayı başaran Nagash ve gençliği, sonrasında tamamen endüstriyele kaymış ve benim gibi Nexus Polaris hastası dinleyicileri de epey üzmüşlerdi. Sonuçta müzik dinleyici için midir, yoksa müzisyenin kendisi için midir gibi bir sorgulama durumu çıkıyor ortaya.

Tabii ki müzisyenler istediklerini yapmakta serbestler. Sonuçta bir sanat dalı olarak müzikte de muhafazakar bakış açısına yer olmadığını düşünüyorum. Ancak ben ve benim gibi pek çok metal dinleyicisinin biraz muhafazakar kaldığı zamanlar oluyor galiba. Bu da üretmek ve üretileni dinlemek arasındaki farktan kaynaklanıyor sanki, ne dersiniz? Metal kalın…