Görkem ŞAHİN – 9.5/10

Güzel ülkem niye adam olmaz diye senelerdir düşünür dururum. Gelişmiş – daha doğrusu en azından bizden iyi durumda olan – toplumlara baktığımda bireyselliğin kişilerin hayatında ne kadar önemli olduğunu görüyorum. Ama bizim gibi işlerini tanıdıklarla halletmeye alışmış, başı sıkıştığında akrabalarından, arkadaşlarından yardım bekleyen bireylerin oluşturduğu bir toplumda bu tabii pek mümkün değil. Bu sebeptendir ki Avrupa insanını genel olarak soğuk olarak nitelendiririz. Aslına bakarsanız bu topraklarda doğup büyümüş bir insan olarak böylesine ben merkezci bir bakış açısını sağlıklı bulsam da ben de genel olarak kendimi çevremdekilerin sorunları ile çevrelenmiş olarak buluyorum. Bazı zamanlar bunaldığımı hissetsem de zamanı geldiğinde kendim için aynı beklentilere gireceğimi bildiğimden çok da şikayet edemiyorum.

Neyse konumuza dönelim biz. Fenriz ve Nocturno Culto’nun senelerdir, kimseleri dinlemeden istedikleri gibi takılıyor olmalarını çok takdir ediyor olmam, filmdeki süper kahramanla özdeşleşim kuran bir sinema seyircisi misali bu tarz düşüncelere gark ettiriyor beni. Sonuçta Norveç Black metali gibi dünya ekstrem müzik tarihine müthiş etki bırakmış bir akımın en büyük 3-5 grubundan birisi Dakthrone. Fenriz ve Nocturno 94 tarihli klasikleri Transilvanian Hunger’dan beri iki kişi devam ettiriyorlar grubu. Death Metal ile başladıkları kariyerlerine Black Metal ile devam ettiler, ve kimseleri umursamadan sürdürdükleri müzikal yolculuklarına ilk günkü ruhlarıyla devam ediyorlar. Büyük başarıların müzisyenlerin dengesini nasıl bozduğunu, müzik şirketlerinin iştahlarını nasıl kabarttığını hep gördük, görüyoruz. Sonuçta Opeth gibi, pek de ticari olmayan değişikliklere giden gruplara tabii ki söyleyecek lafım yok, ama bazılarının nasıl da parodiye dönüştüklerini görüp üzülüyorum.

İnsanın egolarını kontrol etmesi de, ünle başa çıkması da pek kolay değil sonuçta, ama Darkthrone müziği her şeyin önüne koyup, kimseye kulak asmıyor. Başta Wacken olmak üzere Avrupa’nın sayısız Açıkhava festivallerinden gelen müthiş teklifleri ellerinin tersleriyle ittiklerini biliyoruz. Çok önceden okuduğum bir My Dying Bride röportajında Aaron sahne korkusundan söz ediyordu. O zamandan beri Fenriz’in de sahne korkusu mu var acaba diye düşünürüm, ama en azından kamera önüne çıkmak konusunda pek de korkusu olmadığını başta Until The Light Takes Us belgeseli olmak üzere pek çok yerde görebiliyoruz. Aynı şekilde Nocturno Culto’nun The Misanthrope belgeselinden de bahsedebiliriz. Bununla beraber, Nocturno, Wacken 2004’de Satyricon ile sahneye çıkıp 4 Darkthrone klasiğini söylemiş ve tarihteki ilk kısmi Darkthrone performansını sergilemiş, ve o sene Wacken’da ben de olmalıydım arkadaş dedirtmişti bizlere.

Aslına bakarsanız klasiklerini çok sevmekle ve dinlemiş olmakla beraber Darkthrone’un bütün dönemlerine hakim sayılmam. Ancak elemanlar 2005’de kendi stüdyolarında takılmaya başladıktan sonra çıkardıkları albümleriyle senelerdir bizleri şaşırtmaya, ve neden büyük olduklarını gözümüze sokmaya devam ediyorlar. 2005’den günümüze devam ettirdikleri kirli crust/punk/NWOBHM etkili müzikleri Black Metalin mirasçıları Venom, Celtic Frost gibilerinin çıkış noktalarına selam niteliğinde. Büyük saygı duymakla beraber asıl beste yeteneklerinin black metalde olduğunu düşünmüş ve “The Cult Is Alive”dan beri çıkan her albümlerine kulak kabartmış ama bir türlü alışamamıştım. Ta ki The Underground Resistance’a kadar.

Bu albüm kelimenin tam anlamıyla OLMUŞ. Çıktığından beri dinlemekten bıkmadığım albüm bence Transilvanian Hunger’dan beri yaptıkları en iyi şey. Crust etkileri minimum düzeyde tutulmuş, Venom, Celtic Frost, Mercyful Fate ve eski usul thrash etkileri tavan yapmış durumda. Toplam 6 şarkıdan oluşan albümde Nocturno ve Fenriz vokalleri yarı yarıya paylaşmışlar. Daha leş vokalli şarkıları Nocturno yapmış, Fenriz ise klasik heavy metal vokalistlerini ve King Diamond’ı andıran vokalleriyle şaşırtmış. Özellikle albümün 2. Şarkısı olan Fenriz vokalli Valkyrie’ye bittim desem. Gerçekten harika epik bir şarkı olmuş. Bunun dışında Nocturno vokalli Come Warfare, The Entire Doom ve Fenriz vokalli, 13 küsur dakikalık süresiyle dikkat çeken Leave No Cross Unturned de harika şarkılar.

Baştan sona hiç sıkmadan kendini dinleten, piyasa kaygısından uzak, ruh dolu bir albüm bu. Bir sonraki albümleri nasıl olacak bilemiyoruz tabii ama bence senelerden beri üzerinde çalıştıkları köklere dönüş bu albümde nihayet gerçekleşmiş diye düşünüyorum. Kimseyi takmadıkları, ne yapmak istiyorlarsa onu yapmaya devam ettikleri için de bir müziksever olarak kendilerine teşekkür ediyorum. Taş gibi bir metal albümü isterseniz sizi böyle alalım…

Enes KARAHAN – 5.5/10

Darkthrone çoğumuzun bildiği, metal tarihine adını altın harflerle yazdırmış bir grup. Özellikle black metalin şekillenmesinde önemli bir rol oynayan, türünün öncüsü ve Norveç’in eski black metal kalelerinden biriydi… Darkthrone aslında müzik kariyeri boyunca hiçbir zaman belirli bir tarz içerisinde kalmadı. Bu bana göre Darkthrone’un aslında bir kalıba sığmayan bir grup olduğunun yegane göstergesi. Tam 3 kere müzikal değişim gerçekleştirdi Darkthrone. İşte bu müzikal değişimlerin en sonuncusu Darkthrone’un taptaze yeni albümü “The Underground Resistance” albümünde oldu.

Hayatına ”Black Death” (Veba) adı altında death metal grubu olarak başlayan Darkthrone, Mayhem’ın gitaristi Euronymous ile tanıştıktan sonra black metale hızlıca bir geçiş yapmıştı. “A Blaze in the Northern Sky” albümü ile birlikte ilk müzikal değişimini gerçekleştiren Darkthrone üyeleri, Euronymous’un kurduğu Norveç black metal tarikatına katıldı. Darkthrone katıksız çiğ black metal çizgisini 2005 yılına kadar sürdürdü. Ardından 2006 yılında çıkan “The Cult is Alive” ile birlikte Darkthrone ikinci müzikal değişimini yaşadı. Aslında “The Cult is Alive” bir geçiş albümüyle diyebiliriz. Black metal tamamen terk edilmese de, crust punk elementleri albümün içerisine iyice yoğurulmuştu. Darkthrone’un tamamen crust punk albümü olan “Fuck Off and Die” 2007 yılında çıktı ve ardından onu takip eden 2 albüm: “Dark Thrones and Black Flags” ve “Circle the Wagons” Darkthrone’un yeni crust punk çizgisini muhafaza etti ve Darkthrone’un müzikal çevrelerce artık bir punk grubu olarak tanıtılmasını sağladı.

Üçüncü müzikal değişim ise, “The Underground Resistance” ile birlikte bizlere merhaba dedi. Darkthrone’un fırından yeni çıkan bu albümü, önceki 3 albümün kalın crust punk çizgisini terk ederek, Darkthrone’u klasik heavy metal çizgisine çekti. Yer yer thrash rifleri görülen klasik heavy metal… Metal müzik eleştirmenleri tarafından ”Şu ana kadarki Darkthrone’un en metal albümü” olarak tanımlandı. Darkthrone’un bu albüm aynı zamanda da, hepimizin tahmin edebileceği üzere bir saygı duruşu. Darkthrone’un saygı duruşu yapmaktan kambur olacak asıl ondan korkuyorum…

Aslında bu müzikal değişim iyi bir şey olsa da, bunu iyi icra edebilmek önemlidir. Darkthrone daha önce denemediği bir tarzı denedi. Peki bunda başarılı oldu mu? Kısmen. Tamamen başarılı oldu diyemeyiz çünkü elimizde olmamışlıklarla dolu bir albüm duruyor.

Aslında bu olmamışlıkların başlıca nedeni Fenriz’in vokalleri. Gerçekten Darkthrone’un yeni tarzı için oldukça toy duruyorlar. Bu vokalleri umursamamak bana gerçekten zor geldi. Yani kötü bir vokal, albümün ne kadar içine edebilirse, bu albümde de aynen öyle olmuş. Sanki deneysel yapılmış gibi. Auuuu ooooo uuu vaaaaaaaa auuuu aaaaa. Fenriz çok babacan, tatlı ve kafa bir adamsın. Süpersin falan ama, clean vokalin karga gibi be üstadım. Başka bir olmamış bölüm ise, albümlerde görmeye çok alışık olduğumuz, gereksiz bölüm tekrarları. Bu olay Darkthrone’un The Underground Resistance albümünde de bol bol karşımıza çıkıyor. Şarkı içerisindeki kimi sıkıcı bölümlerin tekrarı gene karşımıza çıkıyor. Bu da ister istemez, şarkının tamamının dinleme de zorlanmamıza hatta sonraki şarkıya geçmemize sebep oluyor. Başka bir olmamışlıklar daha var.

Olmamış olmamış, olan nedir be kardeşim? dediğinizi duyar gibiyim. Enstrüman hakimiyeti her zamanki gibi çok güzel. Fenriz’in performansı olsun, Nuctorno Culto’nun performansı olsun, hepsi hala ateş gibi çalıyorlar enstrümanlarını. Bir de albüm kapağı gerçekten şahane. Bak onu iyi becermiş Darkthrone. Aslında sadece müzikal değişim değil, albüm kapağı bile Darkthrone için bir devrim niteliğinde.

Darkthrone bu yeni tarzı bana oldukça değişik geldi. Açıkca söylemek ”Punkçı Darkthrone” olayına alışmıştım. Bu, bir anda gelen ani değişim beni oldukça şaşırttı. Aslında olumlu yorum yapmayı gerçekten çok isterdim. Darkthrone’u gerçekten çok seviyorum ama bu albüm olmamış dostlar. Ama bu albümü bir ”klasik heavy metale geçiş albümü” olarak görürsek, Darkthrone’un ileri ki albümlerinde cidden başarılı heavy metal albümleri görebiliriz gibi geliyor. Darkthrone bunu yapmayı sürdükçe, elbet bu yeni tarzında da kendini çok daha fazla geliştirecektir.

Bunun dışında The Ones You Left Behind, albümün içerisindeki en iyi şarkı diyor: kritiği burada noktalayarak, yorumları size bırakıyorum.