Davul ve gitarın aynı anda MESHUGGAH’msı kesik vuruşlar yaptığı, onların arkasına tuhaf melodi ve ufak soloların çalındığı, vokalin pek bir karakter taşımaksızın böğürdüğü, ancak tüm bunların iyi yapıldığı yeni nesil bir gruptan ve o grubun bugün piyasaya çıkan yeni albümünden merhaba.

WITHIN THE RUINS de son yıllarda fazlasıyla benzer grubun çıktığı progresif tatlarla dolu metalcore/deathcore akımı içerisindeki diğer bir grup. Son derece modern bir yaklaşımla müzik yapan grup, boru gibi bir gitar tonuyla çalınan kafa ezici dur kalkların, tatlı melodilerle iç içe olduğu bir müzik yapıyor. Farklı bir melodi anlayışları olduğunu söyleyebileceğim WITHIN THE RUINS, ne sıcak ne de gergin olan, ancak mevzubahis müziğe çok iyi uyan bir melodi kullanımına sahip. Yer yer atonal dokunuşlara da rastladığımız müzik, en rahatlatıcı yanını belli kıstaslar içerisine sıkışmamasıyla sergiliyor.

Her ne kadar her tür ilginçliğini yıllardır duyduğumuz bir müzik yapsalar da, WITHIN THE RUINS “Elite” ile “o kadar da” sıkışık bir müzik ortaya koymamayı başarmış. Şarkılardaki lezzetli değişimler, riflerle melodiler arasındaki homojen akışlar, zaman zaman karşımıza çıkan güzel fikirler, “Elite”ı bazı şeylerin başarıldığı bir çalışma yapmaya yetiyor.

Öncelikle gitar kullanımı hakikaten başarılı. Elbette ki canazor gitar tonunun ekmeğini de yiyen bu durum, albümü dinlemeyi zevkli kılan bir numaralı etmen. İyi bir ses sisteminde dinlendiğinde baya duvar gibi çarpan bir sound var albümde.

Şarkı yapıları, barındırdıkları olanca değişime rağmen çorba olmamayı ve karakterli kalmayı başarıyorlar.Bu tür, yüz milyon grubun da aynı şeyi yapmaya çalıştığı bir tür içerisinde, WITHIN THE RUINS en azından ne yaptığını biliyor ve “böyle yapılıyormuş, biz de öyle yapalım” demek yerine, türü nasıl genişletebileceklerini düşündüklerini belli ediyorlar. Bu da benim nazarımda önemli bir puan teşkil ediyor, zira diğer tüm türlerde olduğu gibi, bu tür içerisindeki grupların da tembellik yapmasına, “tutan buymuş, bunu yapalım” demesine dayanamıyorum. WITHIN THE RUINS de içinde oldukları türün gereklerini yapıyor elbet, ancak “sadece” onları yapmamasıyla pek çok grubun arasından sıyrılmayı başarıyor.

11 şarkının olduğu 40 dakikalık “Elite”, özellikle ilk birkaç şarkısıyla çok iyi başlıyor. Enerji ihtiyacınızı karşılayacak türde bir gazı daha ilk andan bünyenize veren albüm, türsel birtakım sıkıntılar dolayısıyla sonlarına doğru birazcık sıkmaya başlıyor, zira her ne kadar grup kafes içine sıkışma niyetinde değilse de, yaptıkları tür dolayısıyla, sergileyebilecekleri özgürlükler de sınırlı oluyor. Bu da şarkıların bir yerden sonra birbirlerine benzemesine yol açabiliyor. Şahsen VEIL OF MAYA gibi kimi gruplar bu durumu kırabiliyorlar diye düşünüyorum, ancak WITHIN THE RUINS’in bu konuda biraz daha pişmeye ihtiyacı var gibi.

Grubun üçüncü albümü olan “Elite”, belli bir olgunluğu açıkça gösteriyor, inanılarak ve tutkuyla yapıldığını belli ediyor. Ancak dediğim gibi, türsel bazı durumlar dolayısıyla bir yerden sonra o en büyük sıkıntıya, “diğerleri gibi olmaya” başlıyorlar. Ama bu bir yerden sonra başlıyor ve o kısma kadar olan müziğin başarılı olduğunu düşünüyorum.

Tarzı seviyorsanız, yazıdaki 2 şarkıyı beğendiyseniz “Elite”a bir şans tanıyın.