Serkan Kutay ER

Müzik yaşadığımız dünyadaki en mucizevi şeylerden biridir belki de. Bir melodi sizi çok uzaklara götürüp, bir anının içinde kaybolmanızı sağlayabilir, artık yanınızda olmayan bir insanı hatırlatabilir ve gözyaşlarına boğabilir. Bugün sizin için bunu en iyi başaran gruplardan biri olarak gördüğüm Acedia’nın “Whisper Rains” EP’sini inceleyeceğim.

Öncelikle gruptan kısaca bahsetmek gerekirse; Acedia, 2000 yılında Kütahya’da kurulmuş bir Progressive Doom / Death Metal grubu. Facebook sayfalarında yazılana göre de grubun asıl amacı, tamamen kendi duygularını vererek ve hissederek bestelediği şarkıları onları seven insanlarla paylaşmak ve onlara da aynı duyguları hissettirmekmiş. En başta da dediğim gibi, bunu gerçekten başarabildiklerini söyleyebilirim çünkü her şarkı bir yaşanmışlık, gerçek bir hüzün kokuyor.

Kulaklıklarınızı takıyorsunuz. EP, Lost River adlı intro diyebileceğimiz bir parçayla açılıyor. Derinden, yavaş yavaş yükselen piyanoyla birlikte siz de Acedia’nın notalarla yarattığı dünyaya adım atıyorsunuz. Parça piyanonun üzerine orkestrasyonla yazılmış basit ama çok hoş bir melodiyle devam ediyor. Ardından Volkan Aksu’nun fısıltılı vokalleri giriyor. “Touch, feel my cold body. Touch, feel my melancholy.” derken bir şeylerin içinize işlemeye başladığını hissedebiliyorsunuz. Fısıltılar dindiğinde melodi tekrar bizi sarmalıyor ve sonra My Cold Sadness’e giriş yapıyoruz.

Albümün Silver Tears’la birlikte en beğendiğim parçası diyebileceğim My Cold Sadness, klavye destekli mükemmel bir melodiyle açılıyor ve sonrasında da bir nehir gibi akıp gidiyor. Özellikle 5:23′den sonra giren kısımla hayatımı sikip atan bu şarkıyla ilgili ne desem kifayetsiz kalır. Çok tatlı bas gitar partisyonlarıyla beraber can yakan harsh vokaller bu parçayı unutulmaz kılıyor. Adamı oturduğu yere çivileyen melodilere tabii ki söyleyecek söz bulamıyorum.

“My mind asks questions… which has lost reason
Winds cover thy captured silence… with impatience”

My Cold Sadness bitiyor, Acedia durmuyor. İkinci bomba Silver Tears çıkıyor sahneye. Yine fısıltılı vokalleriyle Volkan Aksu mükemmel bir melodi eşliğinde giriyor şarkıya. Sonrası gittikçe güzelleşiyor, şarkı hiç bitmesin istiyorsunuz. Volkan Aksu “Painless, lifeless, windless, runs through my tears. Timeless, breathless, lightless, runs through my dreams.” diyerek tüm hüznünü kusarken insanın kendinden geçmemesi elde değil.

Silver Tears da bitiyor. Rain Day Memories’e geçiyoruz. Yağmur sesleriyle açılan bu parçada Acedia bayan vokaller kullanmış. Hoş da olmuş. Parçanın ilerleyen dakikalarında çok hoş bir solo da barındırıyor. Ve yaklaşık 1 dakika süren yağmur seslerinin altındaki küçük melodilerle ve çığlıklarla sonlanıyor. Diğer şarkılar gibi bu parçanın da kolayca akılda kalan karakteristik bir yapısı var.

Geriye kalan son iki parça Whisper Rains ve Scarlet Fever Dawn da harika melodileriyle ve karakteristik yapılarıyla dikkat çekiyor ve EP kapanıyor.

Prodüksiyondan bahsedelim biraz da. El emeği göz nuru olarak çıkartılan bu EP’nin profesyonel prodüksiyonları aratmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Her enstrümanı gayet rahat bir biçimde sıkıntı yaşamadan duyabiliyorsunuz. Kayıttan kimin sorumlu olduğunu bilmiyorum fakat gerçekten tebrik etmek gerekli.

Peki hiç mi eksik yönü yok bu EP’nin? Var. En büyük eksik yönü EP’yi baştan sona dinlemede zorluk çekmek olarak söyleyebilirim. Parçaları teker teker dinlerseniz oldukça sürükleyici fakat EP’yi baştan sona dinlerken canınız sıkılabiliyor. Ama bu kadar kaliteli bir yapıt için çok büyük bir sorun teşkil edeceğini sanmıyorum.

Son sözlere geçmek gerekirse “damar” kültürüne sahip bir ülkeyiz ve böyle bir gruba sahip olmamız gurur verici. Alkolle tüketmemeniz tavsiye olunur.