Sanılanın aksine Slipknot elemanlarının yan projesi olmayan bir gruptur Stone Sour. 92 yılında kurulmuş ve 5 sene konserler vermiştir. Şaşırdınız değil mi? Ben şaşırdım. Peki bu bilginin “The House of Gold & Bones Part 1″ albümüne ne faydası var? Hiç.

Stone Sour’un daha önce yaptığı onca hit şarkıya ve “Come What(ever) May” gibi albümlere bakarsak grubun soundu ve yaptığı müziği gayet iyi anlayabiliriz. Asıl fark yaratan şey Corey Taylor. Jim Root ve Corey Taylor’ın bilinçli olarak ve Slipknot olmamak adına yaptığı bazı dokunuşlar Stone Sour’un kendine has bir alternatif grubu olmasını sağlıyor.

“Audio Secrecy” albümünü dinledikten sonra grubun kendi müziğini çoktan kurduğunu ve duygularını ifade etme biçimi için yeni bir yola başvurmadığını görüyoruz. Farklılık aramıyorlar. Dertlerini anlatmak için bocalamıyor. Hayatlarını yaşarken etrafından ve kendinden topladıklarını bizlerle paylaşıyorlar. Bu sebepten dolayı Stone Sour aslında teknik anlamda incelenecek bir grup değil. Ya da bunu yaparsak Stone Sour’u anlatmamış oluruz bence.

Corey Taylor albümün hikayesi için “kişisel meselelerle, etrafımdaki insanların trajedilerini birleştirip kendime bir kurgu oluşturdum” diyor. Sıkı bir çizgi roman fanı olduğunu bildiğimiz Taylor; bu bilgisini kendi şairliğiyle birleştirdiğinde, iyiyle kötünün savaşını yazması, da pek de zor olmamıştır diye düşünüyorum. Günden güne kendi şarkı yazarlığına duygu ekleyen adam kendisi ve yaşamı için “her gün öncekinden daha iyi biri olmaya çalışıyorum. Daha iyi bir baba, daha iyi bir kardeş, daha iyi bir evlat, daha iyi bir dost. Lavuk olmak çok kolay. İstediğim zaman kralı olurum ama asıl değerli olan her gün daha iyi biri olmak için harcadığım zaman.” diyor.

Jim Root ve Corey Taylor ikilisinin avantajı şu: Ne zaman Corey Taylor tansiyonu elinde tutmak istese Jim Root ona yer açıyor ve fırsat veriyor. Ne zaman da Corey Taylor destek kuvvete ihtiyaç duysa arkasında güzel gitar aksiyonları buluyor. Tabii James Root’un kendini belli eden bir stili var. Oktavlı akorları ve akor dizileri kendine has stonerımsı tonla birleşince (Orange amfilerinin etkisi yatsınamaz) gayet tanınır bir hale bürünüyor.

Albümde Taciturn diye insanın aklından çıkmayan, gecelerce dönecek bir şarkı var. Öyle bir şarkı ki albümü 2 kere dinleyip onu 20 kere dinliyorum. İnsan duygularının ince bir buz tabakası üstünde yürüyen sığır gibi olduğunu hatırlatıyor. Yalnız acayip içimi kemiren bir ayrıntı var şarkıda, davulun ilk ritme dahil olduğu yerdeki ritimin kötülüğü. Kısa bir süre sonra düzeliyor ama böyle içim parçalanıyor. Tabii bu üzüntüm şarkıya verdiğim değerden onun kusurunun bana çok batıyor olması.

Bunun haricinde bildiğimiz Stone Sour ve onların Alternatif Metal – Hard Rock çizgisini bozmadan yaptığı bir güzel albüm. Bir göz atın derim. 2. kısmı merakla bekliyoruz.