Ömer Kuş

Geçenlerde “Metalde giyim kuşam” başlığında Ahmet bir yorum yapmıştı. Kelimesi kelimesine hatırlamıyorum ama “Arkasında kocaman harflerle ‘I’m the destroyer of life’ yazan tişörtü giymem” gibi bi cümleydi. İşte ben de bundan birkaç ay önce albüm kapaklarını falan çok sevdiğim SÓLSTAFIR’in tişörtlerine bakayım diye sitelerine girdim. Beklediğim gibi gayet güzel tasarımı olan beyaz, kırmızı ve siyah tişörtler vardı. Güzel bir tanesini seçip detaylarına bakayım dedim ki…

Neredeyse bütün tişört modellerinin arka kısmında kocaman harflerle “Antihristiyan İzlandalı kafir piçler” yazdığını görünce “Anayı bacıyı karıştırmayın lan!” diyerek almaktan vazgeçtim tabii. Ayrıca bu söylemi müzikleriyle de pek bağdaştıramadım. Neyse geyiği bırakıp albüme gelelim.

“Svartir Sandar” (Siyah Kumlar) , İzlandalı grubun dördüncü albümü. En son 2009 yılında “Köld” adında bir albüm yayınlamış (Pasifagresif’teki ilk kritiğimi de bu albüm için yazmıştım) ve bu albüm sayesinde sesini biraz daha duyurmayı başarmıştı. 2011 yılında çıkan “Svartir Sandar” sonrasında ise grup Paganfest’te bile çalma imkanı buldu. Takip edebildiğim kadarıyla da geçtiğimiz seneyi konserler açısından baya aktif geçirdiler. Böyle bir grubun az da olsa şöhreti yakalaması beni de sevindirik etti nedense.

Albüm tam 77 dakikalık bir süreye sahip ve iki CD’den oluşuyor. Her CD’de altı adet şarkı var. İki CD arasında belirgin bir sound farkının olduğunu söylemek zor. Belki ikinci CD’de temponun biraz daha düşük olduğu söylenebilir. “Köld” ile karşılaştırdığımızda, o albümde sık sık karşımıza çıkan kaotik ve hızlı bölümlerin “Svartir Sandar”da nispeten azaldığını görüyoruz. Ama grup ara ara yardırmaya devam ediyor tabii. Sound olarak da daha temiz bir prodüksiyon karşılıyor bizleri. Bu açıdan hangisinin iyi hangisinin kötü olduğunu falan söyleyemeyeceğim. Bence her iki albümün de ayrı bir atmosferi ve tadı var.

Grubu hiç bilmeyenler için kabaca tarif etmek gerekirse, SÓLSTAFIR post-rock, post-metal ve yer yer ambient etkileri içeren ve dinleyeni garip bir yalnızlık ve hüzünle doldurması pek muhtemel olan bir müzik yapıyor. Videolarından ve Facebook’taki paylaşımlarından takip ettiğim kadarıyla gayet eğlenceli tipler olan bu arkadaşlar iş müziklerine geldiğindeyse İzlanda’ya özgü o karamsar ve depresif havayı damarlarınıza zerk ediyorlar adeta. Bu albümde de bu açıdan pek değişen bir şey yok.

Dinleyicileri uzaklaştırabilecek en büyük problemlerden biri tabii ki de albümün 77 dakika sürmesi. Oturup albümü baştan sona konsantrasyonu kaybetmeden dinlemek için bu albüme zaman yaratmanız gerekecek. Ama eğer bu zamanı verirseniz iyi mükafatlandırılacağınızı söyleyebilirim. Tempolu ve yavaş şarkıların iyi dengelendiği, yeteri kadar varyasyon ve ayarında tekrar içeren iddialı bir albüm yapmış İzlandalı abiler.

Son paragrafa gelmeden önce ise hakkında konuşmak istediğim bir konu daha var: “Fjara”. Albümün ikinci şarkısı olan Fjara, ilk dinlediğim andan itibaren beni adeta kalbimden vurmuş olan, basit ama inanılmaz vurucu bir melodiye sahip, albümün çıktığı Ekim 2011’den beri abartısız en az 200 kez dinlediğim, son yıllarda çıkan parçalar arasında beni en çok etkileyeni olduğunu söyleyebileceğim müthiş bir parça. Bu kritikte klibi olacak bir yerlerde, izleyin ve dinleyin, belki bende yaptığı etkinin bir benzerini size de yapar. Bana kalsa sırf “Fjara” için albüme 10 veririm de, hayvanlığın lüzumu yok. Rasyonel olmak lazım. Neyse kesiyorum burada tamam. Dinleyin lan ama.

Tamamen İzlandaca sözlerden oluşan ve hiçbir şey anlamadığınız halde sizi derin hüzünlere sürüklemesi gayet muhtemel olan “Svartir Sandar”, eğer gereken ilgiyi gösterirseniz her dinlemede yeni güzellikler keşfedebileceğiniz küçük hazinelerle dolu uzun bir albüm. Her mevsimin ve her ruh halinin müziği olmadığı ortada, ama bu tip şeylere ihtiyacınız olduğu zaman yardımınıza koşabilecek bir albüm olduğu kesin.