Ömer Kuş

Son on yılın başarılı melodik death metal gruplarından MORS PRINCIPIUM EST, tam beş yıllık aradan sonra sessiz sedasız bir şekilde (ya da ben baya hayvanlık yapıp görmezden gelmişim, o da gayet mümkün) “…and Death Said Live” albümüyle geri dönmüş durumda. Şu ana kadar üç tane kaliteli albüm çıkarmış olan ve Finlandiya’nın melodik death metal kulvarındaki ağır toplarından biri olan grup, az sonra incelemeye çalışacağım dördüncü albümleriyle de hala formda olduklarını gösteriyorlar.

En son 2007 yılında çıkardıkları “Liberation = Termination” albümleriyle kanımca ilk iki albümlerine oranla daha az başarılı bir albüm çıkaran grup, bu albümden sonra iki gitaristini de kaybetti. Yok ölmediler çok şükür, gruptan ayrılmışlar bir sebeple. Grup bundan sonra harıl harıl gitarist aramalarına başladı. Sadece Finlandiya’da değil tüm dünyada yaptıkları bu hummalı arayış sonunda bir gitaristini İngiltere’den, diğer gitaristini de Yeni Zelanda’dan bulan grup kendilerine has soundlarını koruyup koruyamayacaklarına dair soru işaretlerini de beraberinde getirdi tabii. Bir melodik death metal grubunun iki gitaristinin birden değişmesi müziğe çok büyük etki yapabilecek bir olay sonuçta. Hani basçı falan değişse neyse.

Tamam basçı arkadaşlar sakin, şakaydı. Gelmeyin lan üstüme!

Neyse efendim albüm gelelim. İşte kafamda bu sorular dönüp dururken dinlediğim albüm MORS PRINCIPIUM EST soundunun yerli yerinde olduğunu ve hiç panik yapmaya gerek olmadığını gösterdi. Belli ki yeni gitaristler grubun eski albümlerini gayet iyi özümsemiş ve enstrümanlarında da gayet yetenekli insanlar. Eski albümleri de bilen bilir, grup teknikalitesi gayet yüksek olsa da akılda kalıcı olmayı başarabilen rifler yazardı. Bu albümde de benzer riflerden bulmak mümkün. Ara sıra farklı şarkılardaki rifler birbirini andırabiliyor ama çok da kafaya takılası bir sorun değil diye düşünüyorum. Melodik death metale gönül vermiş birisini çok keyifli bir albümün beklediğini söylemek mümkün.

Albümde temiz vokale hiç yer verilmemiş. Vokalist abimiz çeşitli brutal vokal tarzlarının altından başarıyla kalkmış. Yalnız bazı kısımlarda sesini Petri Lindroos’a benzettim nedense. Bunun dışında albümdeki davul performansının da gayet yarman olduğunu söyleyebilirim. Müziğin temposu genel olarak çok yüksek, akustik olaylara falan hiç girmeden saf melodeath (hafif teknik) yapmış abiler. Bir iki dinlemeden sonra hep atladığım “The Awakening” adlı intro ve iki dakikalık bir enstrümantal olan “… and Death Said Live” dışında nefes almanıza olanak vermeyen bir performans var. Albümün sonlarına doğru biraz yorucu olabiliyor bu.

Albüm genel olarak hepsi ortalamanın üstü şarkılar barındırsa da, Birth of the Starchild kesinlikle albümdeki favorim oldu. Baya delişmen riflere ev sahipliği yapan, ağzımın suyunu akıtan bir parça. Bunun dışında The Meadows of Asphodel ve Ascension da diğerlerine oranla daha bir sevdiğim şarkılardan.

Kısacası melodik death metal severlerin gözden kaçırmaması gereken bir albüm “…and Death Said Live”. Çığır açan bir iş değil tabii, ama çekirdeğini değiştirmek zorunda kalmış olan bir grubun beş sene aradan sonra çıkardığı ve bu türün en başarılı gruplarından biri olmayı sürdürmeye niyeti olduğunu açıkça ortaya koyan bir albüm.