Bazı albümler vardır. Duyduğunuz anda “budur!” dersiniz. İlk görüşte aşk değikleri budur herhalde diye düşünürsünüz.

Dinlerken bir duygudan öteki duyguya atlayıp durursunuz. Melankoli selinde boğulursunuz. Size yaşattığı deneyimi kelimelerle anlatamazsınız.

Tek istediğiniz şey vardır; o an hiç bitmesin, o müzik sayesinde değiştirdiğiniz boyutta hep kalın. Bazen melankolidir hissetiğiniz, bazen başka duygudur, ama dinlediğiniz şey size “melankoliden zevk alma” deneyimini yaşatan bir şeyse artık o şey müzik olmaktan çıkmış, daha ziyade bir boyut kapısı haline gelmiştir. “Alight in Ashes” da böyle bir album işte.

Açılış şarkısı olan Set Water to Flames’i dinlerken kendimi benden başka hiçbir insanın olmadığı, yalnızlığı iliklerime kadar hissettiğim, sadece ay ışığı ile aydınlanan karlı ve karanlık bir gecede ıssız bir ormanda yürürken buldum. Etrafta hiç kimsenin olmamasından mütevellit karlara uzanıp gökyüze bakmaya başladım. Tepede ay ışığından başka bir ışık kaynağı yoktu; ne bulutlar ne de yıldızlar. Rüzgarın etkisiyle çevredeki ölü ağaçlar hışırdıyor, fakat sesleri beni ürkütmek yerine bana huzur veriyordu. Bir kaosun içinde huzur yaşıyor gibiydim. Arka planda çalan, cenaze marşımdı sanki ve kendi ölümümden anlamsızca huzur duyuyor, özgürlüğe kavuştuğumu hissediyordum.

Anlatmak istediğim duyguyu yazıda pek anlatamadığımı, onun yerine çakma Edgar Allan Poe’culuk yaptığımı hisseder gibiyim. Fakat bu müzik sanki beni dipsiz bir kuyuya çekti ve tam anlatamadığım bir boyuta geçmeme sebep oldu. Azılı bir black metal ve drone metal hayranı olarak bu tanımlanamaz kıyamet senfonisi beni tam anlamıyla ele geçirdi. Yaptıkları müziği o kadar beğendim ki, grup elemanlarının yaptıkları işi ciddiye almayan tipler çıkması ve akabinde de müzikten aldığım zevki düşürmesini riske atamayarak grup elemanları ve grup geçmişi hakkında hemen hemen hiçbir şey araştırmadım . Zaten grup pek bilinmediği için internette bu albumün sözlerine de ulaşamadım.

Grup hakkında edindiğim formalite bilgilere gelirsek; 2 kişiden oluşuyorlar, 2006’da Montreal’de kurulmuşlar (sanırım Fransız kökenliler), 2008’den beri “Cult of Ruins , “The Die is Cast” , “Union of Irreconcilables” ve son olarak da 2012 çıkışlı başyapıtları “Alight in Ashes” isimli 4 albumleri var. Genel olarak yaptıkları müziği tanımalamak gerekirse, Sunn O))) grubunun clean vokal yapan versiyonu diyebiliriz. 5 ila 15 dakika arası uzunlukta, hemen hemen sürekli kendini tekrar eden riflere sahip şarkılar (bu arada grubun müzik yaptığı enstrümanı da kestiremedim, eğer o sesleri çıkaran elektro gitarsa nasıl bir gitardır, değilse o enstrüman nedir merak içeresindeyim), melankolik clean vokaller vedistortion’lı kilise orgunu andıran bir sound, grubun kimyasını az da olsa ifade etmek için söyleyeceklerimdir. Genelde bu tarz müzik yapan gruplar brutal ya da scream vokal kullanırlar, bu grup ise clean vokal kullanmış,oldukça da iyi etmiş, zira grubun sound’u zaten bu türe alışık olmayan kulaklar için “gürültü”den ibaret. Bir de boğuk bir vokal kullanılsaydı grubun dinlenilebilirliği oldukça düşecekti. Her ikisi de hem enstrümanlardan, hem de vokalden sorumlu olan ikilinin vokal konusunda gayet iyi iş çıkardığını düşünüyorum.

Gürültüye yön vererek müzik yapmak göründüğünden zor iştir, çoğu zaman fiyaskoyla sonuçlanır. Menace Ruine ise bir istisna. Karanlığı ve kaosu bir kil ustası gibi şekillendirerek uyum ve denge içerisinde dinleyicisine sunan bir grup bu. Yaptıkları belki herkesin seveceği bir müzik değil, ama farklı lezzetlere açık dinleyiciler için kesinlikle kaçırılmaması gereken bir albüm.

Hidayet IŞIK