Hikayesi ilginç olan bir grup Brujeria. İlk olarak bir yan proje olarak ortaya çıkan grup, sonradan oldukça tanıdık isimleri de kadrosuna katıp manyak manyak tavırlarıyla şanını şöhretinin artırmıştı. Grubun esas patlamasını yaptığı albüm olan “Brujerizmo”yu incelemeden önce grup hakkında çok kısa bir bilgi şöleni yaşayalım hep beraber.

1989 senesinde kurulan Brujeria kendisine destur olarak anarşiyi edinmiş, uyuşturucudur, politik söylemdir, ırkçılıktır; milleti kudurtan ne varsa onları konu etmiş, kafasını bu albüme kadar dışarı çıkarmayıp gizemli kalabilmiş ve milletin türlü rivayetlerle grubun adını yaymasını izlemiş bir gruptur. Tek cümleyle bu kadar oluyor ne yapalım.

Albümün içine girmeye başlayalım ağırdan. “Brujerizmo”, 2000 yılında grubun 3. stüdyo albümü olarak raflarda boy göstermiş. Ayrıca albüm 2001 yılı Latin Grammy Ödülleri’nde yılın en iyi rock albümü dalında aday gösterilmiş. (Fakat kazanamamış ve beklendiği gibi stealth yeteneği yüksek olan grubumuz seremoniye de çıkmamış.) Şimdi bu albümü bu kadar meşhur yapan etmenler neler, grup nerelerden geçerek böyle bir müzikal yapı tutturmuş vs. gibi soruları yanıtlamaya çalışayım biraz.

“Matando Güeros” ve “Raza Odiada”daki başarısından sonra grup türlü dedikodularla geniş bir kitlenin kulağına gitmiş bulundu. Albümden hemen önce küçük çaplı birkaç konser veren grup yavaş yavaş üstündeki örtünün kalktığını hissediyordu. Müzik direkt olarak kişilerin belli dönemdeki durumlarıyla alakalı olduğundan o bilinmez, gizemli dönemlerinde çıkan albümlerindeki ezip geçicilik, bodosluk, enerji patlamasıcılık (?) bu albümde görülemiyordu. Yani bariz bir fark vardı müzikal açıdan.

Peki neydi o? Albümü dinlemeye başladığınızda eğer daha önceki Brujeria işlerini dinlemiş bulunduysanız bariz biçimde bulabileceğiniz fark, müziğin içinde grindcore öğelerinin (diğer albümlere göre) az olmasıydı. Albüm daha çok kafanızı sallatmaya yönelik tempolarda, bu işe uygun seçilmiş “yakalayan” (catchy demek istemiyorum lan artık) riflerle dolu, blast beat’in hemen hiç başvurulmadığı ama hızlı bölümlerde beyne beyne vurulan kick’leri temel alan davul performanslı, vokalin daha bir varyasyonlu, daha az saldırgan olduğu bir müzikal yapıyla bezenmiş durumdaydı. Yani Brujeria bariz şekilde tür olarak “saldırgan grindcore”dan “groove ağırlıklı, kafa sallatmalık death metal gibin grindcore”a geçiş yapmış bulunuyordu bu albümde. Sebebinin de, söylediğim gibi, bu gizem olayının ortadan kalkmasıyla bağlantılı olduğunu düşünüyorum.

Peki icra anlamında bir sıkıntı var mı? En az sevdiğim Brujeria albümü olabilir ancak eğer daha önceleri çıkardıkları bodoslama dalan albümlerini dinlemeyip gruba bu albümle başlasaydım daha farklı bir puan verebilirdim. Yani icra konusunda sıkıntı yok, albüm gayet iyi; ancak beklentimin bu yönde olmaması puanı aşağı çekecektir.

Konsept olarak pek bir fark yok. Klasik Brujeria. Politik söylemler, uyuşturucu, atarlı-giderli vokal yorumuna uygun laflar, zaman zaman İspanyolca da olsa anlaşılabilecek sözler (Satanizmo) falan falan. Yani bu açıdan bir problem yok.

Öne çıkanlar vitrinimizdeyse sürekli tempo tutarak dinlediğim, başındaki şarkımsısı rüyalarıma giren Brujerizmo, eşlik etmek isteyip İspanyolca bilmediğimi fark etmemle sonlanan Vayan Sin Miedo, albümdeki en melodik şarkı olan Pititis Te Invoco, grubun eski dönemleri hatırlatan Laboratorio de Cristalitos, yerel ezgi+bas gitar olayıyla içine çeken Anti-Castro var.

Sona gelelim. “Brujerizmo”, Brujeria’nın en kolay dinlenebilen, cillop gibi sound’lu (bu da diğer albümlerinden farklı), kafa sallamaya en uygun albümü. Tür içerisinde iyi işler yapmış müzisyenleri barındırdığından, gayet tatmin edici bir performans olduğundan ve genel olarak yaratıcı, akılda kalıcı bölümler barındırdığından oldukça kaliteli bir albüm. Ancak ben Brujeria’nın daha saldırgan ve enerjik hâlini grubun imajıyla özdeşleştirdiğimden hak ettiğinden en az 1 puan daha düşük vermişimdir albüme.

Türün müptelası herkese tavsiye ederim. Her zamanki Brujeria’da olduğu gibi dinlemesi oldukça eğlenceli ve akıcı bir albüm.