Özgür DURAKOĞULLARI

Haberleri tarafsız bir gözle değerlendirebilir miyiz? Veya konu müzikse, müzisyenleri duygularımızı, ve başkalarının fikirlerini karıştırmadan, katışıksız bir objektiflikle değerlendirebilir miyiz? Ya da daha spesifik olayım: Yngwie Malmsteen’in ilk dönemleri haricinde çıkardığı albümleri objektif bir merakla mı bekledik çoğumuz, yoksa çok ikna edici biçimde herifçioğlunu itin bi tarafına sokan müzik ve eleştiri profesörlerinin “hep aynı şeyi yapıyor” tandanslı ikna edici kelamları yüzünden belki de hiç dinlemeden emin mi olduk kötü olduklarından? Ben maalesef şu anda kötü gördüğüm taraftayım. Egom belki bunu uzun süre reddetti, ama baktığımda bu adamın 10 küsur yıldır yaptığı işlerin kötü olduğundan daha dinlemeden emindim, hala bile çoğunu dinlememişimdir. Neyse ki, artık o kadar emin değilim kötü olduklarından.

Malmsteen amca ile ilk tanışmam ne güzeldi oysa ki, “dünyanın en hızlı gitaristi” olarak bilip, yardırmasyon sololarını ayıla bayıla dinlerdik 90′ların sonu gibi kendisinin. İlk albümde daha vurucu şarkılar, daha süpersonik vokal partları falan olsa da, “Trilogy” bana daha duygusal, daha ruhlu ve bütünlüklü gelir. 80′ler etkili You Don’t Remember, I’ll Never Forget şarkısının klavyeleri ne kadar da lezizdir. Şu anda 50′lerinin ortalarında olan Mark Boals, bu açılış parçası ve Magic Mirror’da ne harikalar yaratmaktadır öyle. Ayrıca 80′lerde bi nevi mükemmelleştirilmiş geri vokal teknikleri ve icraları bu albümde de harika bir sunumla müziği süslüyorlar. Eski bir kayıt olduğundan, tonlar biraz kötü duyulabilse de, aslında power metal sound’uyla epey kesişen davullar döneme göre oldukça etkin tonlanmış diyebilirim.

“Trilogy” albümü, “Rising Force” gibi bir gitar albümünden ziyade, daha bir vokal albümüdür. İlk albümünde, açılışından kapanışına, enstrümantalinden vokalli parçasına kadar o döneme göre büyüleyici stilini bir teşhir ürünü mahiyetinde kullanan Yngwie abi; Mark Boals isimli, teknik bakımdan metal dünyasının en iyi seslerinden biriyle çalışınca, kendini biraz geriye alıp (birazcık ama) vokal ağırlıklı şarkılarla dinleyicileriyle buluşuyor bu albümde. Elbette kapanış şarkısı Trilogy Suite Op: 5 veya Crying şarkısı gibi, elektro ve klasik gitardaki hünerlerini sergilediği eserler de var, ama albümün geneline bakarsak bence Boals belki de Malmsteen’den de önde tesirde bir performans sunuyor.

Fury şarkısı, power metal normlarında twin pedallı ve bunu destekleyen ritim ve lead gitarların altyapıyı üstlendiği, ve vokallerin mısralarda hafif kirli ve sert; çıkışlar, köprü ve nakaratta ise batı klasik müziği melodilerinin temiz bir icrasıyla müziği güçlendirdiği bir forma sahip. Neo-klasik lead gitar’lı pasajlarla birlikte, yardırmasyon sololara da rastlamadan edemiyoruz muhakkak. Nakarat ağırlıklı Fire şarkısından sonra, kanımca albümün en iyi şarkısı Magic Mirror’a geliyoruz. Yngwie “Ayna ayna, söyle bana benden daha mükemmel bir müzisyen var mı bu dünyada” diyor, ve “fazla uzaklara bakmana gerek yok, şu yanında mikrofonların başındaki adama bakman yeterli” cevabı alan Malmistin hırs yapıp bu günlere geliyor. Dark Ages parçasına geldiğimizde ise, alışılmışın dışında oldukça düşük tempolu bir yapıyla karşılaşıyoruz. Ha bu parçada nasıl bi solo atıyor abimiz derseniz, elbette hıphızlı!

Dark Ages’ten son parçaya geçtiğimizde ise, adeta kızgın kumlardan serin sulara atlamak gibi bir durum yaşıyoruz. Hem düşük tempolu, hem fade-out’la biten şarkıdan Trilogy Suite Op: 5 isimli hızlı ve gaz manyağı şarkıya geçiş epey sert oluyor haliyle. Parça bilindik neo-klasik power metal normlarında da olsa, modülasyonları, klasik gitarlı kısmı ve klavye soloları epey hoş diyebilirim. Özellikle klavye ve gitarların atışma sololarının arkasına distortion ritim gitarların kullanılmaması neticesinde, Malmsteen’in iyi de bir basçı olduğunu net biçimde duyabiliyoruz.

Bu sene de albüm çıkardı bu adam ha. Bi ara dinlemek lazım.