Genelde eski usul death metal söz konusu olduğunda akla gelip de atlanmaması gereken birkaç grup vardır. Bunlardan biri de Sinister’dır. 2003 yılında dağılmalarının ardından 2005 yılında tekrardan dirildiler. “Cross the Styx” ( 1992 ) sonrası aynı çizgide devam edip 3 albüm çıkaran grup 2001 yılında şaşırtıcı bir şekilde Rachel Van Mastright – Heyzer adında bir kadını vocalist koltuğuna getirerek “Creative Killings” ve “Savage or Grace” albümleriyle bilinen Sinister’I tekrardan sundular.

Aslında vokal anlamında başarısız olmasalar da o 2 albümü diğer birtakım unsurlardan dolayı gayet vasat olarak görebiliriz. 2003 yılındaki vokalist ayrılığıyla beraber 2 yıllık bir suskunluk içine girdiler, ancak dönüşlerinde, davuldan sıkılan Aad Kloosterwaad’ın kalkıp “artık vokal benim” diye haykırmasıyla Sinister için yeni bir dönem başladı. Önce 2006′da “Afterburner” ile kendini göstermeye başlayan Aad, ardından 2008′deki “The Silent Howling” ve 2010′da “Legacy of Ashes”la bir güzel kendini ispatlamasını bildi. Ardından 2011’de tepesi atıp bütün grup üyelerini kovan Aad, Sinister’ı sil baştan eski haline getirmeye çalışmışa benziyor; belki de liderlik vasfı hoşuna gitmiştir.

Bu albümde monotonluğu kırmak için gayet uğraşılmışa benziyor. Vahşi death metal saldırıları, ara sıra melodi aşılanmış keskin sololar ve klavye atmosferleriyle beraber, grup eski tarzına dönmeye başladığının haberini veriyor. Albüme karanlık ve ürkütücü klasik Sinister enstrümantal tarzıyla, Bloodshed Gates ile başlıyoruz. Ama yine de gelecek olan rifler için önceden bir titreme gönderiyor bu şarkı. Zaten Sinister’ın diğer death metal gruplarından farkını, giriş parçalarıyla fark edebilirsiniz.

Ardından patlayan davul partisyonları ve klasik Sinister rifleriyle Unheavenly Domain’e giriş yapıyoruz ve akabinde de albümdeki en beğendiğim şarkı olan Transylvania ya geliyoruz. Harika ve hızlı rif değişikleriyle başlayan ve davul varyasyonlarıyla ve aralara giren koro montajlarıyla mükemmel bir parça yapmışlar. Thorns Crown son derece sert ama bir o kadar da yavaş bir parça, ancak biraz sonra hızlanıyor ve vokaller, yüzünüzde patlayacak iyi tempolu rifler ve davul partisyonlarıyla devam ediyor parçamız.

The Carnage Ending, Genel olarak bir anlamda eski tarzına dönüş yapmaya çalışan Sinister için gayet başarılı bir albüm olmuş. İçinden mutlaka ayrı olarak dinlemeniz gerekenler, tabii ki Transylvania ve Blood Ecstacy. 2 diskli albümün 2. kısmında Massacre, Bloodfest, Pentagram, Whiplash ve Celtic Frost yorumları bulunuyor. Massacre’dan basçı Terry Butler’ın Chuck’ın arkasından salladıklarından dolayı biraz ters bakıyorum o gruba, ama Bloodfest’ten yorumladıkları Face Fate parçası gayet güzel olmuş; onu da listenize katın.

Eski tarzını geliştirmesini umarak, bir dahaki Sinister albümlerinde görüşmek üzere.

Yunus Emre ÖZDİYAR