Melodik death metal alanında Avusturalya’dan çıkmış en iyi topluluklardan birinin 3. albümünü değerlendirmeye çalışacağım bugün. Öncelikle genel bir giriş yapıp yavaştan albüme dalıp hemencecik çıkmayı planlamaktayım. İlk iki albümleriyle ismini geniş bir çevreye yaymış olan grup, oturtmaya çalıştığı sound’u bu albümle de güçlendirmeye devam etmiş ve yoluna emin adımlarla devam etmiş diyebiliriz basitçe. Gelelim ayrıntılarına.

Be’lakor grubunun karakteristik özelliklerinden bahsedecek olursak, öncelikle değinmemiz gereken bir “progresif” tanımı var. Sitede üzerine onlarca yorum bulunabilecek bu kavram, günümüz müziğinde tekdüze olmak istemeyen grupların başları sıkıştığında ilk başvurdukları kavram olmaktan kaçamadı maalesef. Bu noktada Be’lakor müziğinin progresif olarak anılmasının sebebinin (sambalici’nin Stone’s Reach incelemesinde değindiği gibi) uzun şarkı süreleri olduğuna inanıyorum. Lakin önümüzde çok geniş bir metal grubu çorbası olduğundan ve melodik death metal türü diğer türlere göre tekrara düşmeye, kalıplar içerisinde kalmaya daha meyilli bir tür olduğundan, grubun zengin melodik yapısı ve uzun şarkı sürelerinin her anında kafamızda günlerce dönebilecek rifflerin bulunması grubun progresif bir müzik yaptığı yanılgısını oluşturmamış da değil. Kısacası Be’lakor bir melodik death metal grubu; ancak günümüzde dahi müziğine bir At The Gates, Dark Tranquillity, In Flames (birini deyip öbürünü dememek olmazdı) bonkörlüğünde melodi serpiştirdiğinden ve müziğinde sıkıcı bir an bulundurmadığından grubun çoğu günümüz melodik death metal gruplarından bu yönüyle ayrıldığı söylenebilir.

Grubun bir diğer özelliği ise müziğin yapımında oldukça etkin rol aldığı belirtilen klavyeci Steven Merry’nin şarkılarda aynı derecede kulaklarımıza çarpmaması. Bu derece harika riflerin yazımından sorumlu eleman hakikaten kendisiyse (niye inanmıyorsam) şarkıların içinde aralara serpiştireceği melodilerle onu daha çok duymak isteriz tabii.

Grubun diğer elemanlarının performanslarına kısaca değinmek gerekirse genellikle ikili gitar oyunlarına başvurulduğunda duyulan iki farklı rifin birlikte yürümesi olayını mükemmel şekilde icraya döken bir gitar işçiliğine sahip grup. Özellikle Shaun Sykes’in lead gitardaki performansı sizi melodiler denizine çok rahat alabiliyor. Gitar üzerinde çok deli işler yapmasa da oluşturulan altyapı üzerinde çaldığı bölümler grubun müziğinin en önemli ve hoşa giden özelliği durumunda.

Vokal bölümünde genelde müziğe göre çok ön plana çıkabilen veya değerlendirilmeye değecek farklılıkta bir şey yapan bir performans olmadığından sadece müziklerinin esas tadı olan o gitardaki rif bombardımanının önünü kesmeden yapılabilecek temel tüm görevler yerine getirilmiş diyelim ve kaçalım.

Bas ve davul konusundaysa zaman zaman müziğin sakinleştiği kısımlarda (ki şarkı sürelerinin uzunluğu bu tarz clean geçişlere vs. oldukça uygun bir zemin hazırlamış) öne çıkabilen bas partisyonlarının olduğunu (ki gerçekten etkileyici olabiliyorlar. Örnek: Abeyance 1:29’daki bas ve sonrasındaki melodinin mükemmelliği) ve albümün çoğunu oluşturan orta tempo şarkılara yazılabilecek en varyasyonlu performans olmasa da davullarda da kulağınızın pasını kicklerle veya zillerle alabilecek bir görev adamı mükemmeliyetçiliği olduğunu söyleyelim.

Albümde daha önceki albümlere kıyasla farklı olarak nitelendirilebilecek bir şey göremesek de (prodüksiyonun Stone’s Reach’ten biraz daha oturaklı olduğunu söyleyebilirim en belirgin fark olarak) bu zaten Be’lakor müziği için asla kötü bir değerlendirme olamıyor. Çünkü grup kulağa akıcı gelecek şekilde bulabildiği en güzel rifleri en az teknik veya doğaçlama öğeyle hazırladığı arka planın üstüne oturtmakla yetiniyor tüm albümlerinde. Oturtmaya çalıştığı sound üzerine şelale gibi akan melodilerle bombardıman yapıp yepyeni şeyler ortaya çıkarmadan türün gereğini standartların oldukça üzerinde yaparak bizi her yeni rifte kendilerine bağlayabiliyorlar. Grubun yeteneği de burada ortaya çıkıyor. Zira tür içindeki gruplar enstrüman hakimiyetine dayalı hareketlere kaçarak müziklerini farklı kılmaya çalışırken Be’lakor bunu en iyi yapması gereken şeyi kendini olabildiğine aşarak çok sık şekilde yapıyor.

Birkaç şarkı önerisi yapıp son paragrafa gelme amacındayım, zira grubun müziği hakkında söylenecek değil dinlenecek çok şey var. Öncelikle “Remnants”, “In Parting” ve “Abeyance”ın grubun şu ana dek yaptığı en iyi şarkılar arasına girebilecek ihtişama sahip olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Özellikle “Remnants” yıllar sonra grup büyür de hayvansal turlara çıkarsa seyircinin en çok seveceği şarkı olur, Youtube’da grubun en çok tıklanan videosu olur hatta. Ayrıca “Fraught” ve tam bir şarkı olmasa da “To Stir the Sea” kişisel favorilerim arasında.

Son kelamları edelim. “Of Breath and Bone” bu sene içinde şu ana dek dinlediğim en bol melodili, en iyi melodik death metal albümü. Grup için büyük bir adım olarak değerlendirilemese de ilk albümleriyle başlayan maceralarında yapmak istedikleri şeyleri tam olarak oturtmuş olmanın gururu ve güveniyle harikulade melodilerin kulağınıza durmaksızın akmasını sağlayan Be’lakor, 3. albümüyle gücünü en üst noktaya çıkarmış durumda diyebilirim. Albümü yeni şeyler beklemeden, harika ve akıcı melodiler dinlemek isteyen her metal dinleyicisine tavsiye ediyorum. Diğerlerine de en azından sayfaya koyduğum şarkılara birkaç dakikalarını ayırmalarını tavsiye ediyorum. Zira günümüz melodik metalinde türün yapıtaşı niteliğindeki gruplarla karşılaştırıldığında bu derece özgün olabilen (Insomnium benzetmesi vs. yanlış bence, grubun bende yarattığı atmosfer bambaşka) ve bunca melodiyi tekrara düşmeden harmanlayabilen başka bir grup daha bilmiyorum. Be’lakor, eğer doğru adımları atarsa, önünde iyi bir gelecek olan; kendine güvenen ve ilham dolu bir grup olmaya bu albümle de devam ediyor.