Bazen sonunu en başından bilsen de, manevi dünyanı çoktan buharlaştırıp/reddedip en sevdiğin şeylerin anısını yok etmeye çalışsan da Shining diye bir şey, anandan babandan (sana göre çüş, bana göre çikolata), işte ondan bundan önce yersiz bir yerlere, müzikal zevkinin göbeğine çöreklenmiş olabilir. Şu an yaşadığın şehri düşün. Düşün bak eğlenceli olacak. Buraya iradenle gelmiş olabilirsin, burada doğup büyümüş olabilirsin, ya da buraya her sabah yüzüne o ilk avuç suyu vurup aynaya şükranla ya da lanetle bakıyor olabilirsin. Sabahlara kadar etli butlu küfürlerle arkadaşlarınla varlık felsefesinin anasını ağlatıyor da olabilirsin, saygı duyarım. Ama bil ki sen bu acıları tatmadan önce, bu duyduğun notalarla kafayı yemeden (çok parantezli yazılara gıcık olmadan) çok önce, kızdığın her ne ise, daha o şey var olmadan önce, birileri çoktan o acıları gani gani çekip o felsefeleri çoktaaan parçaladı bebişim, senin kadar bildiğimi farz et bir şeyleri. Bir kere Halmstad Mahalle Muhtarlığı’ndan ikametgâh alman gerektiğini düşün yahu. Pek eğlenceli bir sebeple Nüfus Müdürlüğü’nde sıramatikten aldığın 665 numaralı fiş gelince duyduğun çocukça öfkeyi düşün. Herkes senden daha önce olgunlaştı, senden daha önce adam oldu, sen hesap yaparken onlar kâr ediyordu. Yaa, yaa. Dost acı söyler tosunum.

Bak şimdi bilmişlik taslamak gibi oluyor evet, kusruma bakma. Hepimizin o çok sevdiği İskandinav diyarlarından okumuş, gün görmüş bir adam demiş ki, “Ne yaparsan yap, hangi seçeneği seçersen seç, pişman olacaksın”. Al sana güzel tercümesinden bir alıntı: “Dünyanın salaklıklarına gül geç, pişman olursun; gözyaşı dök, yine pişman olursun; dünyanın salaklıklarına gül geç ya da gözyaşı dök, pişman olursun; dünyanın salaklıklarına ister gül geç ister gözyaşı dök, pişman olursun. Bir kadına (erkeğe) inan, pişman olursun, inanma, yine pişman olursun; bir kadına (erkeğe) inan ya da inanma pişman olursun; bir kadına (erkeğe) ister inan ister inanma, pişman olursun. Kendini as, pişman olursun; kendini asma, yine pişman olursun; kendini as ya da asma pişman olursun; kendini ister as ister asma pişman olursun.” (Søren Kierkegaard – Either/Or). Alıntısı bile çokça tekrar eden bayık bir rif gibi değil mi? Özet geçiyorum babasızlar ya da babası tatsızlar için: acı tekerrürden ibarettir, ister as ister at kendini, pişman olursun. [/aforizma].

Anlayacağın, yeni bir Shining albümünü dinlemek, Google’da aramasını yapmak bile başlı başına bir pişmanlık. İsveç’in Halmstad kasabasından bir aklı az bebe Född Förlorare (“Biz Doğarken Ölmüşüz Nazlı Yarim”) isimli bir albüm yaptı. Egzoz dumanıyla rengi değişmiş binaları resmedip Burhan Çaçanesque nağmelerle şehirden, modernlikten ve sevdiğin kızı götüren o tikicandan tiksindi. Kapağına Knut Hamsun’un “Açlık” kitabının renk paletiyle öyle şekil bir poz koydu ki dellenesin iyice topunun entelliğinden. Ondan sonracığıma Peter Huss denen terbiyesizin eline gitarı verip olmadık emprovizasyonlar yapmasına izin verdi (hatırlıyor musun, ders/mesai/o günkü aylaklığın bitmişti, sen onun orada olduğunu basbayağı bilirken “cool”luğundan taviz vermeyip görmemiş gibi bıdık bıdık yürüyüp gitmiştin de, hani o da o elemanın boynuna sarılıvermişti, hah emprovizasyoninştaygen o uykusuz bırakan doğallık oluyor işte).

Ben dâhil pek çok kıza göz kırpan “Tillsammans Är Vi Allt” eminim ki hiç olmadık yerlerinizi gıdıklamıştır/gıdıklayacaktır. Onu sözler değil hemoglobin daha güzel açıklayabilir:

“I Nattens Timma (“Yavrum geç oldu haydi yat artık”)” var bir de. Progresif Rock veya Progresif Metalimsi (aynı zamanda Pasifagresif’te çok-karıştırdılar-bu-meseleyi-yahu olarak bilinen tür) yapısı ile doyumsuz bir acı girdabına sürüklüyor insanı. Bu parça İsveçli Landberk grubuna ait aynı isimli şarkının cover çalışması oluyor. Yani bizim Kurtalan Ekspres’in daha bunalım olanı. İngilizcem fena olmadığı için size anlam odaklı bir tercümesini sunayım:

“Gel bana, gel, sağalmak bilmeyen yaram,
Vur bana, çökeyim dizlerim üzerine.
Zehrini zerk et masum bedenime,
Uçup gitsin tüm dertlerim bir anda.

Bensiz, sen bir hiçsin, bir hiçsin (popom selam eder semaya).
Sensiz ben de bir hiçim hani (aynen toprağa indragandi icabında).
Ama biz birlikte var ya, hani var ya…

Acıt canımı, acıt beni dermansız yaram,
Hürriyetim feda olsun, gel al canımı,
Umudumu, hayalimi… sensiz ben neyleyim karam.
Ko gitsin hepsi, sensiz ne yapayım bu hayatı.

Ne huzur kaldı ne neş’e,
Lanet olsun böyle ömre,
Bulaşıkları da yıka accık,
Aşkın mahveyledi bre ..cık”

Neyse edebiyat güzel de bir yere kadar. Azizim, bu albüm Shining olmanın gerektirdiği çoğu yükümlülükleri gayet yerine getiren bir çalışma. “O zili kıssalar keşke” dememi buralardan duymuş olmaları hayaline inanıp kendimi tatlı tatlı kandırarak davula “bizimlesin” diyorum Ivana Sert aksanıyla. Soloseverleri tatmin edecek miktarda malzeme barındıran gitar emekçiliği kulak dolduruyor (klişe sizin dostunuzdur, arkadaşınızdır).

Bu da ana rahmine düştüğünüz günün şık bir RTÜKsel özeti:

“Anamın beni rahmine kabul ettiği anın ta dıııt
Babamın da o buruşuk dııııt dııııt dııııt

Neyse hadi doğmuş bulunmuşum eyvallah da, ben o günden bu günün tarihçesine dıııt

Böyle hayatın, soluduğum havanın, dağın taşın ta dıtını dıt dıt.”

Ben bu tarz albümleri bir hayli sade, müzik eleştirmenliğine yaraşır şekilde kulağımla ve naçizane birikimimden ziyade; onyüzbinmilyon yıllık sıkıntılarımla her gün biraz daha yok oluşumun soundtrack’i olarak sabaha karşı salgıladığım terle vücuda gelen ruhsal yankılar şeklinde dinlediğim için, sizlere gitaristlerin bilmem ne parçasındaki bilmem kaçıncı saniyesindeki atraksiyonunu aksettiremedim. Shining’in bundan önceki albümünü bu kadar sevmemiştim amma, sevince de ölçüsüz, engelsiz, hesapsız, dengesiz ve binpişman sevdiğim için kusruma bakmayın. Shining pis veriyor zulmünü, insanın canı çorba çekiyor.

Ne demiştik başta, …Azrail bana güler.