Özgür DURAKOĞULLARI

İtalyan topluluk ADRAMELCH, önceki çalışmalarıyla da beğeni toplamıştı, ama az bir kesimin ilgisini çekmişti. Bu albümle de kitlelerini çok büyütecek gibi durmuyorlar bana göre. Yine çok kaliteli, keyifli ve etkileyici bir iş sunmuşlar, ama yenilikçi veya risk alıcı bir yola gitmemişler, eski albümlerinde de olduğu gibi. Bu albümü neden çok beğendiğimi detaylandıracağım ilerleyen paragraflarda, ama bu beğenimin altında kendi müzikal zevkimdeki değişim, olgunluk veya hatta “davayı satma” olarak adlandırılacak durum bile yatabilir aslında. Evet, müzik dinlediğim dönemlerin çoğunda genellikle az beğenilen topluluklara ilgi duydum. Bu kimine göre “bak ben elit dinleyiciyim, siz sıradansınız” şeklinde burnu havada bir tavır olarak algılandı, kimine göre “gelişkin müzik zevki” şeklinde pozitif ve hatta dinleyici olarak bir üstünlük şeklinde de anlamlandırıldı. Bana göre böyle şeyler bir cümleyle özetlenebilecek basitlikte değiller. Dinlersin, beğenirsin veya beğenmezsin. Bu kadar da basittir diğer bir yönden de. (Paradoks) Evet, hem basit hem de değil. Şimdi atıyorum dünyanın en zeki, Türkçeye en hakim, en bilgili, müzik kültürü en gelişmiş ve en ikna edici insanı gelse bana 10 sayfa METALLICA’nın beğenmediğim bir albümünü övse, “Üstadım çok güzel anlattınız, ama ben sevmiyorum.” şeklinde bir cevap alır, ya da rekabetçi moddaysam bir 10 sayfa da ben neden beğenmediğimi de anlatabilirim, ama ilk seçenek gerçekleşir daha çok. Ha evet, eskiden belki kendimi ezik görebilir, “Bu adam böyle dediyse kesin bende bir şeyler eksiktir, zevkim kötüdür.” moduna girebilirdim, ama bir süredir o moddan epey uzaktayım diyebilirim. Ama bu mod ile birlikte, müzik zevkiniz çok anti-elastik ve değişime kapalıysa bu iş bambaşka boktan sonuçlar da doğurabilir. Şu anda bir dinleyici olarak değiştiğim durum ise özetle, beğenmesem, beğenmeyecek olsam bile kitleleri ciddi anlamda etkileyen grupları/müzisyenleri takip ediyor oluşum, tarz ayırt etmeden. (Justin Bieber’in albümlerini bile indirip dinledim, siz düşünün işin vardığı boyutları. Hehe.). Şu ana kadar kafamdaki yargılar allak bullak olmadıysa da, bazı değişimler oldu diyebilirim kısaca. Neyse, bu konu uzar gider, biz kritiğe geri dönelim.

2012 benim için çok özel bir yıl oluyor müzik anlamında, zira hem inanılmaz farklı ve güzel albümler çıkıyor; hem de inanılır ve klişe de olsa benim zevkime uygun eserler de çıkıyor. ADRAMELCH’in bu albümü ikinci kategoriye giriyor. Kesinlikle tek bir saniyesi beni şaşırtmadı albümün, ama “akşamüstü, bildiğim güzel bir manzaranın önünde, daha önceden de tadını bildiğim güzel bir içecek içip bu bildiğim manzarayı yeniden seyretmek, ve daha önce bildiğimden farklı olarak manzaraya dahil olan kuşlar, önümden geçen insanlar, belki bisikletli kişiler gibi şaşırtmayan ama iyi gelen farklı canlılığın, dinamizmin de keyfini sürmek” gibi keyifle dinlediğim de bir albüm oldu “Lights From Oblivion”.

Önce “bildiğim manzara” kısmından başlarsam anlatmaya, evet gitarlar ve melodik yaklaşımlar fazlasıyla alışıldık örüntülerle kulaklarımızdan beynimize yol alıyorlar. Bu manzaraya canlılık, dinamizm ve şaşırtmayan bir farklılık katan unsurlar ise davullar ve vokaller. Özellikle Sigfrido Percich’in davulları son derece dinamik, lezzetli ve insanın bel kemiğini titretircesine etkileyen bir yapıda icra edilmiş. Davul kaydı da son derece temiz, doğal ve gücü de dozunda. Zil oyunları, tam gediğine koyduğu alto dolguları falan ziyadesiyle yerli yerinde. Power metal’i andıran kısa partisyonlarda düz çalarken; nispeten daha progresif anlarda ise yaratıcılığının da eksik olmadığını göstermiş bu kalifiye davulcu.

Vokalist Vittorio Ballerio’ya gelirsek, o da tenor yapısında bir sese sahip; lakin içinde bulunduğu grubun müziğini de taşıyan ve bu müziğe giden yapıda bir vokal icrası var kendisinin. Sesini DRAGONLAND’in vokalistine benzettim biraz, lakin onun kadar coşkun ve özgün değil, ama ondan daha teknik ve oturaklı bir yorumu var müzisyenin. Sesini volüm bazında değil, ama gırtlak kullanımı konusunda biraz zorluyor tizlerde, ve bu sesini hafiften “ötme” ye benzetmeme vesile olan zorlaması çok güzel bir hava vermiş albüme. Benzer bir durum CIRCUS MAXIMUS’dan Michael Eriksen ve BEYOND TWILIGHT’tan Björn Jansson’un vokal kullanımlarında da vardı. ADRAMELCH’in vokalisti elbette bir Fabio Lione kadar özgün bir icracı değil, ama her şekilde İtalya’nın kalifiye metal vokalistlerinden biri olduğu da aşikar.

Sadede gelirsek, arada atmosferizmin dibine vursa da fazla uçuklaşmayan ve heavy köklerine sımsıkı bağlı progresif metal albümlerini seviyorsanız, bu albümü de sevmeniz kuvvetle muhtemeldir. Kapağından bestelerine, soundundan enstrüman çalınımlarına sıkmayan , uğraşılmış ve hissedilerek yapılmış bir albüm olarak adlandırabilirim “Lights From Oblivion”u.