Arkadaşlar öncelikle şuna açıklık getireyim: Stevie Ray Vaughan. Stevie Ray Vaughn değil.

Blues müziğin Dallas, Texas’taki en önemli temsilcilerinden olan Stevie Ray Vaughan, kendine has stili ve küçük yaşta müzik yapmaya başlamasıyla müzik tarihine adını yazdırmayı başarmış bir gitarist. Daha çocuk yaşta babasının aldığı oyuncak gitarlar Jimmy Reed şarkıları öğrenen Stevie, 10 yaşında grubuyla birlikte çalması, 15 yaşında ise ailesinin yanından taşınıp bulaşık yıkayarak hayatını kazanmasıyla hepimize ibretlik bir hayat dersi veriyor.

Epey parlak gitar tonları ve gitarı dövercesine çalmasıyla ayırt ediyorum Stevie Ray Vaughan’ı. Hızlı çalmasına karşın gitarda kurduğu cümlelerin açıklığından hiçbir şey kaybettirmemesiyle tanıyorum SRV’yi. Ne çalarsa içinde bir hız ve öfke barındırıyor. Düğmesi yok ki kapatasınız, ancak o durduğunda kesiliyor blues yapması. Sanki salsanız Texas çöllerine ufukta kaybolana kadar tek nota arızasız çalar.

Birçok ünlü isimle tesadüfen tanışması onun ünlenmesinde önemli bir yol açmış gibi görünüyor. Elinden düşürmediği Fender Strat gitarı ve kafasından çıkmayan kovboy şapkasıyla ikonik bir kişilik olan Stevie kaydettiği ilk albüm olan “Texas Flood” albümünde geleneksel blues müziğin genç yüzünü gösteriyor. Elleri iki dakka rahat durmayan bu adama “Double Trouble” adıyla Tommy Shannon ve Chris Layton eşlik ediyor. Hendrixvari bir şarkı olan “Lenny” albümde çalınmış en yumuşak, “Dirty Pool” ise en kederli şarkı. Bana göre yorucu olması sebebiyle en zayıf şarkısı da “Rude Mood”.

Grubun basçısı Tommy Shannon’un albüm kaydına dair söyledikleri epey ilginç. Kendisi albümü kaydettikleri yerin koca bir yer olmasına rağmen grubun ufak bir köşeye sığışıp bar konseri verir gibi çaldığını ve öyle kaydettiklerini söylüyor. Stevie’nin Fender gitarı, Fender Vibroverb amfisi ve Tube Screamer pedalından başka bir şey kullanmadan kayıtlarını tamamladığını da ekliyor.

Blues müzikte ton parmaklardan çıkar evet ama Stevie’nin kendi soundunu bulmasında Fender’in 60’li yılların başında ürettiği Vibroverb amfilerinin etkisinin çok büyük olduğu yatsınamaz. Ekstra güç ve gitardaki sustain’i uzatması için kullandığı tube screamer pedal parlak vibroverb tonlarına sıcak bir boost ekliyor. Bu da dolgun ama zamanına göre modern duyulan parlaklıkta bir kayıt elde etmesini sağlıyor. Zira eski kayıtların büyük sorunu soundun tiz eksikliği. Ama bu albümde öyle güzel bir denge tutturulmuş ki sanki günümüzün önemli stüdyolarından birinde kaydolmuş gibi.

Böylesine güzel şeylerden bahsettikten sonra kendisin aramızdan ayrılışının hikayesini söylerek biraz tadınızı kaçırayım. Olay aynen şu şekilde gerçekleşmiş: “Robert Cray, Eric Clapton, Buddy Guy gibi isimlerin de katıldığı coşku dolu etkinlikten sonra Stevie Ray, Eric Clapton’ın 3 tur yardımcısı ile birlikte Chicago’ya gitmek üzere helikoptere bindi… 27 Ağustos gece yarısı, sisle kaplı bir tepeye çarpan helikopter parçalandı…” Evet maalesef böyle boktan bir olay yüzünden dünya önemli bluescularından birini kaybetti. Halbuki daha bir çok insanın derdini, düşüncelerini notalara dökecek içtikleri akşamlara yeni fon müzikleri üretecekti.