Özgür DURAKOĞULLARI

Progarchives.com’da aldığı kadar yüksek bir notu (4.41/5) hakettiğini düşünmesem de, bu 2008 kurulumlu Avustralyalı progresif metal grubu ilgiyi hak ediyor. Sanırım o sitede klavye fetişisti prog-rock düşkünleri yoğunlukta olduğundan bu sofistike klavye kullanımı olan gruba biraz torpil geçilmiş, zira bundan çok daha yüksek notları hak eden bi dolu albüm çıktı progresif metalde son yıllarda. Albüm, tıpkı ismi gibi “sentetik” bir yapıda. Yani DREAM THEATER başta olmak üzere, VANDEN PLAS, PAGAN’S MIND ve hatta ICE AGE ile ciddi benzerlikler içeren, ortaya pek orijinal bir şey koymayan bir eser “Synthetic”. Gene albüm isminin ilk yarısı gibi bol “synth”lere boğulmasından ve çok aşırı beğendiğim bir performans sunan vokalistinden ötürü albüme fazla laflar da hazırlayamadım.

Eserin kapağı YES gibi 70’lerde zirve yapmış prog rock gruplarının kapakları gibi görünüyor, bunun yanında senfoniğe varan ve detaylı klavye kullanımı da grubu safi progresif metallikten çıkartıp prog-rock sularına da belli oranda bulaştırıyor. Sounda geldiğimizde ise, davulların biraz gürültülü, ritim gitarların ise yumuşak kaydedildiğini görüyoruz. Ayrıca adeta bağıran lead gitarlar da epey lezzetli tonlanmış, bağırıyorlar yer yer ama kulağı rahatsız etmiyorlar. Bir de bu türde müzik yapan grupların genelde abileri DREAM THEATER’a öykünüp aşırı bombastik klavye ve gitar sololarına kaçmaları, bir nevi “mindless shredder”lık yapmaları sık rastlanan bir olgu. Halbuki nasıl ki vokalde “scream” gibi teknikleri az ama tam gediğinde yapınca dramatik etkisi daha güçlü oluyor, enstrümantasyonda da belli “imza” hareketlerin ölçülü oranda ve tam yerinde yapılması eserin vuruculuğunu çok daha güçlendiriyor bence. Bu kişisel bir beğeni tabii, yani ben şahsen sürekli bağıran bir Matijevic ya da Eric Adams dinlemek yerine, John West’in ölümcül bir hançer misali tam yerinde kullandığı scream’leri çok daha etkileyici buluyorum. (Dediğim gibi enstrümantasyonda da aynı şekilde bir beğenim var.)

Şarkıların trafikleri, dur kalkları, ölçülü aksaklıkları bence çok yerinde olmuş, ve kendinizi kaptırıverip sound’daki yukarıda saydığım ufak kusurları görmezden gelebiliyorsunuz albümü dinlerken. Ayrıca bu “ölçülü ve yerinde” aksaklık, grubun heavy metal ve power metal sevenlerin de zevk alabileceği bir forma girmesine ön ayak oluyor. Klavyelerden sorumlu olması yanında, özellikle yer yer coşkulu, yeri geldiğinde ise yumuşacık tonlamalarla şarkıları söyleyen, ve enfes bir ses rengi olan vokalist epey hoşuna gidecektir bu türleri sevenlerin. Douglas Skene’in vokal tekniği James LaBrie ve Andy Kuntz’u anımsatıyor, lakin onlar kadar oturaklı bir tekniği olmadığı da belli. Ama kendisi biraz daha tecrübe kazandığında ikisini de geçebilir, zira ses rengi ikisinden de daha güzel bence. Aslında klavyelere ağırlık verip vokallerini bu seviyede tutması da iyi bir tercih olabilir, bilemiyorum. Progresif metalde böyle (lezzetli ve tizleşince irrite etmeyen) ses renkleri nadir geliyor, kıymetini bilmek lazım. (Bu son dediğim fazlaca öznel bir durum tabii, LaBrie fanlarının şimşeklerini çekmeyelim şimdi durduk yere.)

Genellikle gaz ve pozitif melodiler kullanılan albümde, aralara serpiştirilen clean gitarlı, piyanolu hatta ambiyans katan değişik sesler kullanılan kısımlar da kulağa hiç lüzumsuz gelmiyor, hatta elektronik pop stili synth kullanımını bile müziklerine yakıştırmış abiler. Umarım bir sonraki albümlerinde davul kayıtları daha estetik ve kalifiye bir sound’da olur. SHADOW GALLERY’nin karakteri tam oturmuş, kendilerine has soundu içinde böylesi bir davul kaydı tolare edilebilir oluyor, ama böylesi genç grupların daha az nüfuzlu davul kayıtları yapmaları gerekiyor bence, çok iyi tonlayamamışlarsa. Hele ki prog-rock’a göz kırpan sofistikelikte klavye kullanıyorsanız albümde, buna iki kat dikkat etmelisiniz. Dediğim gibi bu konuda gruba çok yüklenmemek lazım, zira hangi grubun soundu henüz ilk albümde tam oturmuş oluyor ki?

80 dakika kadar süren, konsept olarak modern dünyaya düşmüş bir meleğin (fallen angel) tecrübelerinin işlendiği, topluluğun daha ilk albümünde; kompozisyon olarak sıkmayan, hatta kimi yerde sinematografik havada geçişler barındıran şarkı yapılarını kotarabilmeleri, Avustralyalıların potansiyellerinin potansiyel potansiyelini çok güzel potansiyelliyor.