Her taraf karlarla kaplı ve bembeyazdı. Ellerindeki yırtık eldivenlerinden giren rüzgar, buz kesen vücutlarında belki de en fazla acıyı veren kısımdı. Bir yandan etrafı gözlüyor bir yandan da eski model tüfeklerle Anavatanı Faşistlerin eline bırakmamak için kan dökmeyi düşlüyorlardı. Hemen yanı başındaki kardeşini Alman askerinin mi yoksa soğuk havanın mı öldüreceğini bilmeyen genç bir adam nefes alıp verirken çıkardığı dumana baktı. Aklından “Alman askeri ya da soğuktan kurtulursak açlıktan kurtulabilir miyiz?” sorusu geçiyordu. Hava öylesine az kıpırdamasına izin veriyordu ki karnını doyurmaktansa kıpırdamayıp ısıttığı yerde kalmayı tercih ederdi.

Bu korkunç sessizliğin içinde ve yıkık beton binanın tepesindeki Vasily yanındaki arkadaşına döndü, gözlerinin içine baktı ve düşündü: “Güzel Volga’yı kurtarırsak bize ve ailemize sıcak bir yerde tatil verirler mi? Yoksa bu harabeleri onarmak için tekrar mı çalıştırırlar?”

Yanında konuşlanmış olan mermilere gözü ilişti. Işıl ışıl parlıyorlardı. Başkasının hayatını alıp, çocuklarına sonsuz acıyı vermek parıldıyorlardı. Her bir tanesi omzuna binecek yüzlerce ton yük, vicdanına ve damarlarına enjekte olacak litrelerce civa gibiydi.

Bu düşünceler çok sürmeden silkelendi ve kendine geldi. Böyle gereksiz duygusallıklara savaşta yer yoktu. Gelecekleri varsa görecekleri de vardı. Vasily arkadaşına dönerek “Stalin’in adını öldürmeye çalıştıklarını biliyorum yoldaş ama biz onları yokedemezsek doğa ana yok edecek. Bunu unutma. İçin rahat olsun” dedi.

Bir milyondan fazla kişinin öldüğü bu savaşta Vasily haklı çıkmıştı ve Anavatan kurtulmuştu. Evet belki ders kitaplarında kazanan ve kaybeden taraflar yazıyordu ama ortada kazanılan bir şey yoktu. Ortada kaybedilen 1.000.000 yaşam, 650.000 yaralı insan ve 91.000 tutsak kişi vardı.

Peki savaşın her türlüsünü en çarpıcı şekilde anlatan müziklerin başında ne gelir? Bana kalırsa Heavy Metal gelir. Heavy Metal denildiğinde de akla genelde eskiler gelir. Eskilerden kastım yaşını başını almış gruplar. Accept’in de bu ortamdaki en saygı duyulan Heavy Metal gruplarından olduğu herkesçe bilinen gerçeklerden biridir. Accept’in şanlı tarihine hiç girmeden son zamanlardaki atılımlarına değinip “Stalingrad” albümüne geçiş yapacağım.

Grubun efsane vokali Udo, 89 yılındaki kısa molasının ardından geri gelip Accept’in 3 albümünde daha söylemişti. Bu 3 albümün ardından kendi solo projesine doğru yelken açıp yerini Mark Tornillo adlı Amerika’lı vokaliste bıraktı. Udo gibi söyleyen ama daha uzun boylu ve yakışıklı olan bu adam bana göre Accept’in yaptığı en güzel işlerden birinde boy gösterdi. Evet Accept’in yaptığı en güzel işlerden biri derken “Blood of the Nations”ı kastettim.

Albümü dinleyenler Accept’in bu albümde ne kadar kendi olduğu, gücünü enerjik ve melodik bir klasik heavy metal ruhuyla sunduğunu biliyor. Zira Blood of the Nations grubun o klasikleşmiş “marş yapma” kalıplarını hiç bozmadan veriyor. Üstelik albümün tamamında…

Aynı bu kafadan hiç ayrılmayan Almanlar, bu sefer de “Stalingrad” albümüyle elleri soğumadan kafamıza Heavy Metal balyozunu indiriyor. Ayrıca Accept’in yalnızca Udo’nun güçlü sesinden oluşmadığının da kanıtını bize sunuyorlar. Üstelik 2 sefer üstüste.

Mix ve mühendislik koltuğunda oturan Andy Sneap metal dünyasının en önemli prodüktörlerinden biri olmasının yanında büyük bir Accept fanı. Durum böyle olunca daha bir duygusal yaklaşıyor olaya tabii. Grubun gitaristinin anlattığına göre; kayıda girdiklerinde Sneap grubun tamamını bir odaya kapatıp kendi sevdiği Accept şarkılarını dinletmiş ve “Siz böyle bir grupsunuz. Ona göre bestelerle gelin. Götünüz başınız oynamasın” demiş. Sana da bu yakışırdı be Andy! Ayrıca davul sound’u, gitar sound’u falan gibi konulara hiç girmiyorum. Zira Andy Sneap’ten bahsediyoruz. Lütfen!

Wolf Hoffmann da son 2 albümdür, grubun aslında belkemiği olduğunu ve o olduğu sürece Accept’in yolunda sağlam adımlarla ilerleyeceğini ispatlıyor. İnsanın hatırında kolayca kalan melodileriyle ve enfes sololarıyla şarkıların güzel yapılarını iki katına çıkarıyor. Bir Accept klasiği olan Metal Heart’ın sonunda Beethoven’ın Fur Elise’ini çalmasından sonra bu albümde de “Stalingrad” isimli şarkıda solodan hemen sonra Sovyet Marşı’na yer veriyor. Hem de öyle güzel ki yeme de yanında yat.

Alman grup, konusunu Sovyet – Alman savaşından alsa da konuyu film izletircesine anlatıyor. Tabii ki sırf ortak tarihten geliyorlar diye bu onların dönemin Nazi Partisini savunacakları anlamına gelmiyor ama konuyu hafif Sovyet tarafı imajıyla verirken bariz bir taraf çıkarmanıza imkan vermeyecek şekilde anlatıyor. Dediğim gibi bir durum anlatılmış, fikir değil.

Şu sıralar Kreator ve Swallow the Sun’la birlikte Kuzey Amerika turnesinde olan grup Blood of the Nations gibi bir şaheserden sonra 10/10’luk grafiğini kaybetmiyor ve onu aratmayacak güzellikte bir albüm sunuyor bizlere. Favori şarkılarım Shadow Soldiers ve Against the World. Şimdi vakit Heavy Metal ulusunun çatısı altında toplanma vaktidir! Marşlarımız da Accept’in besteleridir! İyi dinlemeler.