Bir grubun başarısız olarak nitelenmesini gerektirecek en büyük faktörü, uzun süredir müzik yapmakta olan bir grubun kendine özgü bir tını yaratamamış oluşu olarak görüyorum. Dört beş tane albüm yapmışsanız ve kuruluşunuzdan bu yana uzun yıllar geçmiş olmasına rağmen, yeni bir şarkı yayınladığınızda veya albüm çıkardığınızda insanlar hâlâ hiç düşünmeksizin o şarkıyı yapanın siz olduğunu tahmin edemiyorsa, ortada bir sorun var demektir.

GOD FORBID, bugüne dek 6 albüm çıkaran ve 16 yıldır piyasada olan bir grup. Tür olarak metalcore ile thrash metal arasında gidip gelen, ancak tam olarak özgün bir tını oturtamamasından mütevellit yıllardır hep ama hep alt grup olarak kalan ve lokal konserler hariç pek bir headliner’lık gösterememiş olan GOD FORBID, albüm yapma zamanlarında akıllarına ne eserse o tarzda müzik yapan, bu nedenle de tam bir karakter oturtamayan bir oluşum. Bugün daha ikinci albümünden çok kemik bir karakter benimsemiş sayısız grup (LAMB OF GOD, GOJIRA, MASTODON, vs.) düşünüldüğünde, GOD FORBID’in çok başarılı bir kariyeri olduğundan söz etmek pek de mümkün değil. Evet, sürekli turluyorlar, geçimlerini büyük ölçüde bu işten kazanabiliyorlar, ancak bunca yıl sonra GOD FORBID dendiğinde aklımıza net bir sound gelmiyorsa, bunun tek sorumlusu elbette ki grubun kendisi.

“Earthsblood” kritiğinde yeterince değindiğim bu durumu bir kenara bırakıp “Equilibrium”a geçelim. Kurucu elemanı Dallas Coyle’un ayrılmasının ardından HIMSA gitaristi Matt Wicklund‘u(kendisini Warrel Dane’in “Praises to the War Machine” albümünde gitar çalan kişi olarak da hatırlıyoruz) kadrosuna katan grup, “Equilibrium”la yeni bir sayfa açmaya hazırlanmış ve müziğinde birtakım değişiklikler yaparak bu son “denemesini” sunmuş. Deneme diyorum, çünkü GOD FORBID özgün bir sound tutturamamasından kelli her albümde farklı bir yaklaşım benimsiyor ve dolayısıyla da bazı denemelerle sound’unu tazeleme ve dinleyicileri “belki de buradan yakalama” yoluna gidiyor.

“Equilibrium”, GOD FORBID’in bir nebze özgünlük yaratma adına olumlu adımlar attığı ve her ne kadar olağanüstü bir karakter ortaya koyamasa da başarılı denebilecek, ilginç şeyler yaptığı bir albüm olarak karşımıza çıkıyor. Albüme baktığımızda fark ettiğimiz ilk şey, grubun gayet modern bir yaklaşıma sahip olduğu. Clean vokal kullanılan nakaratlar, seyirciyi yakalama amacı güden vokal melodileri, ilk andan kulağa çarpan detaylar. 7 telli gitara geçen grubun bu değişimden iyi şekilde faydalandığı da ortada.

Üstünde durulası diğer bir detay, GOD FORBID’in ilk kez böylesine cesur kararlar vererek, çeşitli türlerden ilham alan işlere girişmiş olması. Kimi riflerde black metal hisleri yaratan soğukluklar, kuzeyi çağrıştıran melodiler, vokal çeşitlendirmeleriyle ulaşılan başarılı atraksiyonlar duymak mümkün. Grubun gaz olmasını amaçladığı rifler çoğu yerde gerçekten gaz olmayı, eşlik edilsin, akılda kalsın diye yazdığı nakaratlar çoğu yerde bu hedefe ulaşmayı başarmış. Wicklund’un “Praises to the War Machine” için yazdıklarına benzer melodiler de albümün pek çok yerinde duyulabiliyor. Aynı zamanda güzel de bir clean vokal performansı var ki bilhassa bu konu GOD FORBID adına çok hoş kapılar açabilir, sound’larını çeşitlendirmek adına onlara yararlı olabilir. Bu sebepten dolayı, “Equilibrium”u grubun “Gone Forever”dan beri yaptığı en ilginç albüm olarak nitelemek mümkün.

Genele baktığımızda yine bir GOD FORBID sound’undan bahsetmek olası değil, ancak ortada A veya B grubu tarafından yapıldığı fark etmeksizin, akıllıca fikirler, başarılı olmuş denemeler içeren bir ürün olduğu da su götürmez bir gerçek. Şarkılara baktığımda öne çıkan pek çok çalışma görüyorum. Bu sebepten, grubu bugüne dek sevememiş kitlenin de “Equilibrium”dan belli ölçülerde zevk alması olası. İlk paragrafa dönersek, GOD FORBID başarılı bir grup mu; bence pek değil. Ancak bu durumu onları çat diye başarısız da yapmıyor elbet. Onlar da içinde sayısız grubun olduğu bu denizde salınan bir tanecik olarak bir şeyler yapmaya çalışıyorlar ve “sonunda başardılar” dedirtmeseler de, olumlu bir adım olarak addedilecek bir ürün ortaya koymuş olmaları sebebiyle “bu seferlik” övgüyü hak ediyorlar. Grubun geleceğine yönelik içimiz rahat mı; değil. Ama bu son atışlarıyla biraz olsun güvenlikli alana girdiklerini söylemek yerinde olacaktır. Ben albümü beğendim, türe yakınsanız, birkaç kez dinleyerek sizin de benzer duygular hissetmeniz olası.