Özgür DURAKOĞULLARI

Progresif metal (hatta genel olarak progresif müzik) seven herkesin sevdiği bir Lucassen projesi vardır. Özellikle de AYREON grubuyla çıkarttığı, öncelikle vokalleriyle fark yaratan THE (The Human Equation) albümünü beğenmeyen kişiye az rastlanır. Başarılı bir prodüktör de olan Lucassen, aynı zamanda bir multi entrümantalist de. Herhangi bir enstrümanı virtüöz yetkinliğinde çalamıyor, ya da müzikleri virtüöziteyi nadiren öne çıkardığı için kasıtlı olarak da çalmıyor olabilir tabii. Kurucularından biri olduğu STREAM OF PASSION grubunda şu anda aktif değil kendisi, ama AYREON, GUILT MACHINE ve STAR ONE projeleriyle hala işler yapıyor bu önemli zat. Şimdi geldik –ilk solo projesi olmamakla birlikte- kendi ismiyle çıkardığı en taze oluşumunun ilk albümü “Lost in the New Real”e.

Albüm, Mr. L ismindeki bir karakterin, ölümcül hastayken, sıvı nitroje tankında dondurulup, çok ileriki bir zamanda canlandırılması konsepti etrafında dönüyor. L diriltildiğinde, bilim kendisinin hastalığını iyileştirecek seviyeye yükseliyor, ve onun bu “yeni gerçeklikli” dünyadaki gözlemleri yer buluyor eserde. Rutger Heiger tarafından canlandırılan psikiyatrik danışmanı, bu çok fazla değişmiş dünyaya duygusal uyumunu sağlamakla görevlendiriliyor Mr L’in. Böylelikle ilk CD’de baş karakterin yer yer ciddi, yer yer komik olan bu dünyadaki duygusal macerası, ve bu yeni gerçeklikte çaresizce kendi varoluşunu anlamlandırmaya çabalaması konu ediliyor. İkinci CD’de ise konseptten yer yer çıkılıyor, lakin cover şarkılar da dahil tüm şarkılar gevşekçe de olsa bu konsepte dahiller.

Sözlerden çıkıp müziğe daldığımızda, Arjen’den beklediğimiz şeylerle karşılaşıyoruz büyük çoğunlukla. Bu hem iyi, hem bazen sıkıcı da olabiliyor haliyle. Her zamanki gibi yine çok kalifiye bir sound, çok yerli yerinde enstrümantasyon kullanımı ve yakalayıcı besteler, özellikle synth’lerle yapılan farklı atraksiyonlar, basit ama hoş şarkı sözleri vs. STAR ONE’ın spiritüel karanlıklığı ve ciddiyeti, GUILT MACHINE’in yer yer hastalıklılaşan kasvetliliğinden sonra böyle bir proje iyi geldi de diyebilirim aslında, albüm kapağından da anlaşılacağı gibi gayet pozitif ve karikatürize olarak nitelendirilebilecek bir macera hissi var “Lost in the New Real”de.

Müzik çok iddialı ve faklı değil, sanırım Arjen’in de öyle bir iddiası yoktur. KANSAS başta olmak üzere kimi köklü prog-rock gruplarından, ve SPOCK’S BEARD gibi kimi nispeten yeni dönem gruplarından esintiler dikkat çekiyor albümde. Biraz açarsak, KANSAS’ın özellikle yaylı kullanımına çok benzer kimi partlar, ve SPOCK’S BEARD ile özdeşleşen farklı vokal kullanımı tarzı kısımlar da kulaklardan kaçmıyor. İkinci CD’deki PINK FLOYd coverı gibi atraksiyonlar da albümdeki prog rock esintilerinin tesadüfi olmadığını belgeler nitelikteler.

Where Pigs Fly şarkısında Elvis’den, Michael Jackson’a; Einstein’dan Darth Vader’a kadar yakın dönem gerçek veya kurgusal figürlerin adları sıralanmış, baya 20-30 tane kadar böyle isim geçiyor. Şarkının üflemeli ve yaylı kullanımı da kulaklarda hoş bir tını bırakıyor bu arada. Albümde diğer dikkatimi çeken şey ise, STAR ONE’da da rastladığımız, distortion gitar gücündeki lead synth tonları. Beni her zaman gaza getirir bu olay, eğer tonlar da işin hakkını vermişse. Onun dışında, parçalara gidecek şekilde klasik bir davul kullanımı albümün genelini kaplasa da, bazı yerlerdeki parlayan ride zili tonları, ve kimi yerlerdeki dijital perküsyon kullanımı, ve yer yer perküsyon görevi gören kimi synth tonları da albümü olabildiğince hareketlendirmiş. Son olaraksa, anlatması zor olan bir durum var albümde. Böyle bir cümle kurarken o anki coşkunuzla aklınıza daha da coşkun bir cümle gelir, böylece ilk cümlenizi sallapati şekilde hemen bitirip boşluk vermeden diğer cümleye hevesle geçersiniz ya, bazı vokal partları o havada olmuş. Elbette kanal kaydın yardımıyla yapmışlar bunu, vokalisti nefessiz bırakmak yerine. (Bazı AYREON albümlerinde de rastlanan bu tarz bir duruma, İlk CD’nin kapanış şarkısında şahit olabilirsiniz.)

Bitirirken, beni çok şaşırtan bir albüm olmadı “Lost in the New Real”. Ama bu ille de negatif bir durum değil, zira kompozisyon ve düzenleme konusunda aşmış bir isimden çıktığı için albüm, sıkılmadan hatta bazen ciddi keyif alarak da dinleyebiliyorsunuz bu çift CD’lik eseri. STAR ONE’ın spiritüelliği ve tuhaflığı, AYREON’un değişkenliği ve şimdi de solo projesindeki çizgi roman’sal hava. Klasik bir bitirişle: “Ne kullanıyorsan bize de ver Arjen!”