Ömer Kuş

AGALLOCH. Canlı izleyebileceğimi hiç düşünmediğim gruplardan biriydi kendileri. Pek hayalini bile kurmamıştım hatta. Adamların ne kadar seyrek konser verdiği grubu takip eden herkes tarafından bilinen bir olaydır herhalde. Durum böyle olunca, İsveç’teki ilk konserleri için Göteborg’a geleceklerini duyduğumda önce bir heyecan yaptım, sonra da “lan kesin yine sınava mınava denk gelir gidemem ben” diye düşünmeye başladım, daha önce birçok konserde olduğu gibi. Ama bu sefer şansım yaver gitti ve konserin tam Paskalya tatiline geldiğini sevinçle gördüm. Ayrıca şu ana kadar İsveç’te gördüğüm en ucuz konserdi de, finansal açıdan da pek problem yaratmayacaktı. Sonuç olarak biletimi alıp düştüm Göteborg yollarına. Tamamen alakasız bir not düşeyim, hayatımda (festivaller hariç) ilk defa bir konser için başka şehre gittim. Evet.

Konserin olacağı mekanı klasik taktiğim olan “metalci görünen gençleri takip etme” yöntemiyle kolayca buldum. Dışarıda bir 50-60 kişilik kuyruk beklemekteydi. Bu güruhun etraftaki kuş cıvıltılarını bile duymayı sağlayacak kadar sessiz bir şekilde beklemesi ise ancak İsveç’te görülebilen olaylardan biriydi elbet. Neyse burayı da geçip mekana girelim. Mekanın adı Fängelset, İsveççe hapishane anlamına geliyor. Captain obvious olarak görevimi yapıp belirteyim, çünkü eskiden hapishane olarak kullanılıyormuş. Konserin olacağı kısım ise bu hapishanenin baya küçük bir kısmı tabi ki. Kapıdan girer girmez sahneyi görebiliyordum. Mekan küçük olsa da konserin biletlerinin hepsinin tükenmesi AGALLOCH’u (Egılok diye okunduğunu da teyit edebilirim artık) yıllardır bekleyen sadık bir kitlenin olduğunu kanıtlar nitelikteydi.

VELNIAS

Konserin ilk grubu AGALLOCH’la beraber Avrupa’yı turlayan Amerikalı grup VELNIAS idi. Daha önce kendilerini hiç duymamıştım. Sanırım bir albümleri çıkmış şimdiye kadar. Tam çıkmaları gereken saatte sahneye çıkıp selam sabah vermeden girdiler olaya. Tam 45 dakika boyunca bir alkışa bile izin vermeyecek şekilde sanırım 4-5 şarkı çaldılar ve bir “Thank you” deyip indiler sonra. AGALLOCH’a yakışır bir ön gruptu bana kalırsa. Şarkıları ortalama 10 dakika falan sürüyordu. Zaman zaman hızlanıp blast beatlere bağlayan, zaman zaman tempoyu düşüren, akustik pasajlara geçen, atmosferik olaylara giren bir black metal yapıyorlar denebilir. Bu geçişler falan baya iyi kotarılmıştı. Çaldıkları süre boyunca sıkılmama izin vermediler ve ara ara “Hmm burası çok iyiymiş” dedirten melodiler de duyulmadı değil. Bundan sonra kesinlikle takip edilecekler listesine aldım bu grubu. AGALLOCH seven arkadaşlar da bu dayılara bir şans versin derim naçizane fikrimce.

AGALLOCH

Gayet kısa süren ve grup elemanları tarafından yapılan soundcheckten sonra AGALLOCH çıktı sahneye. Ben tam göremedim ama arkadaşımın daha sonradan söylediğine göre John tütsü tarzı birşey yakmış sahnede ve garip bir koku varmış, benim burnuma birşey gelmedi valla. Neyse efendim, BATHORY tişörtüyle babalara saygı gösteriyordu John Haughm. Bazılarınızın bildiği gibi grupla yaptığımız röportajda biraz ilginç cevaplar vermişti kendisi. Ama konserde cana yakın bir tavır takındı gözlemlediğim kadarıyla. Bir iki espri de yaptı hatta. Gerçi küçücük yerde sahnede o kadar hareket ettikten sonra “Burası çok sıcak, hiç İsveç gibi değil, Arizona’da hissettim kendimi ehe ehe” demesi biraz saçma kaçtı. Ulan dışarı çıksa götü donacak herifin, hava 0 derece. Neyse.

İlk olarak Into the Painted Grey ile başladı grup. Hemen ardından beni havalara uçuran Falling Snow geldi. Davulcu Aesop Dekker eski şarkılara ekstra birtakım davul atraksiyonları getirmeyi ihmal etmedi. Falling Snow’u takriben yine yeni albümden The Watcher’s Monolith, onun ardından ise biraz değiştirilmiş introsuyla hastası olduğum Limbs geldi. Malumunuz, AGALLOCH insanı konserde pek coşturan bir grup değil. Tabi ki kafa sallanacak yerler var, ki sallandı da. Ama konserin büyük bir kısmında seyircilerin neredeyse hepsi yalnızca sahneyi izleyerek grubun yarattığı o kendine has atmosfere kaptırıyordu kendini. 1,5 saatliğine o mekandan ayrılıp başka bir dünyada yolculuğa çıktık sanki.

Beşinci şarkı olarak yine yeni albümden The Ghosts of the Midwinter Fire geldi. Ardından ise beklenilen an ve Our Fortress is Burning… II – Bloodbirds. Bahsettiğim atmosferin tavan yaptığı anlardan biriydi kesinlikle. Bu şarkıyı da canlı izlemek ve “All of our shadows are ashes against the grain” diye çığırmak da nasip oldu sonunda.

Ardından grup elemanları kısa bir süre için sahneyi terk edip In the Shadow of Our Pale Companion ile geri döndüler ve 14 dakikalık bu muazzam parçayı da çalarak ihya ettiler bizi. Ardından ise kötü haber geldi, yalnızca bir şarkılık zamanımız kaldı dediler. Son şarkı ise SOL INVICTUS coverı olan ve AGALLOCH’un “Of Stone, Wind and Pillor” EP’sinde bulunan Kneel to the Cross idi. Burada seyircileri de olaya kattılar ve “Summer is a-coming in, arise, arise” nidaları arasında konser son buldu.

AGALLOCH’un evde yalnız başınıza dinlediğinizde (sevenleri için) mükemmel giden bir grup olduğunu biliyoruz. Ama konser ortamında sıçarlar, sıkıcı olur vs. diye düşünen varsa, en azından dünkü konser için söyleyebilirim ki, grubun performansı gerçekten çok iyi. John’un vokali neredeyse albümdekiyle aynı, hatta bazı yerleri hafif değiştirerek daha “acı içinde” söylediği kısımlar daha iyi bile denebilir. Benim için tek problem bu turun diğer şehirlerinde çaldıkları Hallways of Enchanted Ebony ve Dead Winter Days gibi şarkıları çalmayıp saat 22:15’te sahneden inmeleri oldu. Sebebini anlayamadım açıkçası. Neyse, bu seferlik böyle olsun diyelim.

Unutulmaz bir tecrübe oldu. John iyi çocuk ayrıca.

Setlist:

1. Into the Painted Grey
2. Falling Snow
3. The Watcher’s Monolith
4. Limbs
5. The Ghosts of the Midwinter Fires
6. Our Fortress is Burning… II – Bloodbirds
Encore
7. In the Shadow of Our Pale Companion
8. Kneel to the Cross (SOL INVICTUS cover’ı)