PSYCROPTIC denince akılda neler beliriyor?

Ne ilginçtir ki, PSYCROPTIC denince aklımda “Symbols of Failure” beliriyor. Her ne kadar grup asıl tavrını ve tınısını “The Scepter of the Ancients”ta oturtmuş ve kendine özgü çoğu tadı o zamandan belirlemişse de, benim için PSYCROPTIC demek “Symbols of Failure” demek. Kapağından gitar tonlarına, Peppiatt’ın tekdüze ama müziğin mekanikliğine gayet uyduğunu düşündüğüm vokaline, kafamdaki PSYCROPTIC imgesinin yarısından fazlasını “Symbols of Failure” ve beraberinde getirdikleri oluşturuyor.

Müzikal yapıda önceki albümlere göre ne gibi farklılıklar var?

“The

Isle of Disenchantment” ve “The Scepter of the Ancients”taki çiğ tınının prodüksiyon anlamında baya bir gelişmesi bir yana, müzikal olarak da albümün öncesindeki ürünlere nazaran daha sofistike olduğunu söylemek mümkün. Enstrüman çalımının yıllar sayesinde daha da iyileştiği ortada olsa da, grup besteyi geri plana atacak türde saçmalamalara girmemiş ve ne kadar hayvanoğlu hayvan çalabildiklerini herkes bilse de gerektiği yerde gayet basit ve groove’u öne çıkaran bölümler de koymayı bilmişler.

Vokallerde yapılan eleman değişikliği genel sound’u nasıl etkilemiş?

Benim de dahil olduğum çoğu kişi Chalky’nin varyasyonlu tarzını daha çok sevse de, ben Peppiatt’ın bu albümdeki vokallerini de gayet seviyorum. Aslında dikkatli dinlendiğinde Peppiatt’ın dab u album içerisinde çok farklı vokal oyunları yaptığı görülebilir. Şarkıların çok fazla söz barındırıyor oluşları belki bazı kişilerin vokali gereksiz fazla olarak görmelerine yol açsa da, belki de geneli dinlediğimden olacak, “şu vokalist iki dakika bi sussa” diye düşündüğüm hiç olmadı. Kısacası, Chalky daha yetenekli tamam, ama bu albümdeki vokallerin de bana gore can sıkıcı bir tarafı yok.

Albümde en çok hoşuna giden ve gitmeyen yanları neler?

Albümde hoşuma gitmeyen bir şey yok. Zira iyi rif dinlemekten anormal düzeyde zevk alan bir insan olarak, “The Symbols of Failure”ı baştan sona saran rif saldırısını ağzımdan sular akıtarak dinliyorum yıllardır. Besteymiş, şarkı yapısıymış umursamadan –ki o konularda da bence bir eksik yok- arka

arkaya patlatılan riflerle aklımı yiyorum. En çok dinlediğim ve açık ara en sevdiğim PSYCROPTIC olan “Symbols of Failure”, ilk soruda da dediğim gibi benim için PSYCROPTIC’in tanımı gibi. Onun haricinde Cleansing a Misguided Path gibi hayatımda duyduğum en güzel riflerden bazılarını barındıran parçalar ve bence Par Olofsson’un kariyerinde yaptığı en güzel kapak da cabası.

Solosuz death metal olur mu?

aya olur hem de. Daha iyi olur veya olmaz demiyorum, ama death metalde veya herhangi bir metal türünde solo olmalı ya da olmamalı gibisinden bir muhabbeti yersiz görüyorum. Bazı gruplar solo kullanmadan gayet özgün bir tını kazanmayı beceriyorlar, bazılarına ise “bu müzikte solo olmasa olmaz” diye yaklaşıyoruz. O yüzden death metalde solo olması/olmaması durumu, grubun müziğine dair herhangi, kişisel bir tercihten daha fazlası değildir.

Son sözler?

Awakening will leave them removed, innocent once more… Ready to pass on the gift to two more, continuing the cycle.