Reverend Bizarre, ilk albümleriyle piyasaya kendini tanıttığında dikkatlerden kaçmayan bir gürültü patırtı yaşandı. Saint Vitus, Pentagram ve Witchfinder General gibi heavy metal tanrılarının müziğini şaşkınlık uyandıran bir imgelemcilikle yeniden yorumlamıştı. Özgür’ün progresif metal üzerine karalamalar makalesinde yaptığı ‘kreatif’ ve ‘imgelemci’ bölümleme, bize grubun müziğini geleneksel doom metal tarihi içinde nereye koyabileceğimizi göstermekte oldukça aydınlatıcı olacaktır. Özgür, kreatif yaratıcılığı o güne kadar piyasada bulunmayan müzikal öğeleri getirmesiyle ve imgelem yaratıcılığı ise yaratılmış dinamiklerin sistemleri içindeki kullanılmamış potansiyelleri açığa çıkartmasıyla tanımladı (yanlış anlamadıysam).

Bu ayrıma göre grup ağırlıkla Saint Vitus, Witchfinder General ve Pentagram gruplarının müziklerini kendine temel alması ama şarkı sözlerindeki zekice mizah anlayışıyla, aşırı tekrarlamalı şarkı yapılarıyla, Funeral Doom yavaşlığında rifler kullanmasıyla ve uzun dakikalarca süren parça süreleriyle harmanladıkları müzikleri ‘imgelemci’ yaratıcılık sınıfına giriyor. Ama üretken, verimli, gayretkeş kariyerleri boyunca pek çok kaliteli albüm, EP, single ve split projeleri yayımlamasına rağmen eleştirmenler grubun sürekli aynı şeyi çalıp durduğu ve ömrünü fazlasıyla tükettiği söylenmişti.

Her ne kadar sevdiği müziğin mutluluğuna gömülmüş bir dinleyici olarak bu eleştirileri önemsemesem de bir kritik yazarı olarak bunları görmezden gelmem mümkün değil. Metal müzikte kritik yazarının sıradan bir dinleyiciye kıyasla sevgicil, duygusal, hedonist tavırlarını bir tarafa bırakması ve metal müzik tarihinde grubun müziğinin hangi alana bayrak diktiğini ve oraya ne getirip ne götürdüğünü belirlemesi gerekir. Şu anlamda, kritik yazmak demek, biraz da müzik tarihi yazmak demektir.

Reverend Bizarre’ın beyin çocuğu Peter Vicar grup dağıldıktan sonra fazla geçmeden kurduğu yeni grubu Lord Vicar ile eski müziğin aynısını hiçbir mahiyet, hiçbir maneviyat, hiçbir meyletme getirmeden çalmayı sürdürdü. Aslında prodüksiyon eskisine kıyasla daha organikti ve yine eski esinlemelerinden özellikle Pentagramvari rif yazımına daha fazla ağırlık verdi; ama bunlar müziğin biçimine yenilik katmadı. Kuşkusuz, en büyük fark ise, en az Peter Vicar kadar önemli olan –hatta belki daha önemli olan- Albert Witchfinder’ın, yani geleneksel doom metal müzikte nasıl bas rifleri yazılması gerektiğini sindirip öğüten ve mağrurane vokalleri kulaklarımızda çınlayan kafası çatlak, haylaz, nükteli müzisyenin artık grupta çalmıyor olmasından kaynaklanıyordu.

Alçakgönüllü kişiliğiyle, tevazulu tavırlarıyla, gösterişsiz terbiyesiyle hiçbir iticilik barındırmasa bile artık kupkuru, ışıltısız, tıkanık bir çağrışım yaratmaktan fazlasını yapamayan Lord Vicar bu albümünde yine dinleyicilerinin yetingenliğine ve kanıklığına sırtını yaslayıp perhizkâr riflerle hiçbir yenilik katmadan pısırıkça ve çekingence çalmaya devam ediyor. Hımbıllıkla, miskinlikle, üşengeçlikle seviyoruz ve dinliyoruz ama bu müzikle fazla ilgilenmeyip yalnızca türün iyilerini dinlemekle yetinmeyi planlayan birine tavsiye edebileceğim bir albüm değil. Geviş getirilmiş riflerin köhnemiş ve kokuşmuş biçimsiz bir topağından başka bir şey yok. Ama bu sayfadaki şarkılarda kulaklarınızı kurcalayan bir şeyler duyarsanız müşkülpesent bir huysuzluk ve hayıflanmayla Reverend Bizarre’ın “In the Rectory of Reverend Bizarre” albümünü dinlemenizi ısrarla tavsiye ederim.

Ertuna YAVUZ