Kendimizi metal dünyasıyla sınırladığımızda, iyi enstrüman çalma ve iyi beste yapma kavramlarının karşılıklı oturduğu tahterevallinin yere parelel şekilde durması, genellikle ender rastladığımız ve rastladığımızda da seyrine doyamadığımız bir görüntü. İyi beste yapan, enstrümanını olağanüstü düzeylerde çalsın çalmasın zaten maça bir sıfır önde başlarken, iş çok iyi enstrüman çalanlarda biraz daha alengirli bir hal alıyor. Çoğu müzisyen veya grup, yeteneklerini sergileme adına besteyi ikinci plana atabiliyor, kısa sürede çaldıkları nota sayısı ve hız peşinde, şarkılarının karakterlerini hiçe sayabiliyorlar.

Bilmeyenler için, BENEATH THE MASSACRE Kanadalı bir teknik deathcore grubu. “Mechanics of Dysfunction” ve “Dystopia” adlı iki albümleri ile onlardan önce çıkan ve grubun adını baya bir duyurmasını sağlayan “Evidence of Inequity” adlı bir EP’leri var. Bu ürünler, BENEATH THE MASSACRE’ın son 7 yıl içinde aşağı yukarı hep aynı sularda yüzdüğünü gösteren sevimli numunelikler.

BENEATH THE MASSACRE, grubun tek bir şarkısını dinlediğinizde anlayacağınız üzere, çok iyi sweep atan gitaristlere, yarman bir davulcuya ve aynı yarmanlıkta bir basçıya sahip. Enstrümanlarında çılgın atan ve bunu da herkesçe övülen canlı performanslarında kanıtlayan bu insanlar, iş albüme gelince ne yazık ki belli bir monotonluğu kıramayan, içinde gerçekten de çok fazla şeyin olduğu, ancak nihayetinde duyduğunuz neredeyse hiçbir şeyin aklınıza kazınmadığı, hatırlanırlıktan uzak, kimi zaman kişiliksize yakın düzeyde mekanik ve karbon kopya şarkılar üretiyorlar.

Çok sert, çok temiz kayıtlı ve genele bakıldığında son derece amansız ve soluksuz bırakan bir müzik yapan grup, teknik gövde gösterisinden bir an olsun vazgeçmemesi nedeniyle suniliğe kaçan ve adeta dijital olarak nitelenebilecek robotlukta bir müzik yapıyor. “Incongruous”ı ilk dinlemenizin ardından fark edeceğiniz ilk şey, şarkıların genel olarak birbirlerine benziyor oldukları. Hopes gibi, It gibi karakter parıltıları içeren şarkılar olsa da, çoğu şarkıda hissettiğiniz şey, bu şarkıları dinlemekten ziyade canlı icra edilirken görmeyi istemek olacaktır. Zira ortada adeta kaotik bir notalar muharebesi yaşanıyor ve bu tarz bir müziğin icrasına tanık olmak da çoğu kişiye gayet enteresan gelebilir.

Ancak bir albümü dinlerken, ileride o albümü açıp “müzik” olarak, kendiniz için dinlemekten ziyade, metal dinleyen arkadaşlarınıza “ilginçlik” olarak dinleteceğinizi düşünüyorsanız; eğer bir albümü dinlerken, albüme olan odağınızı bir anlığına dahi olsa kaybedip, tekrar albüme odaklandığınızda arada tam odaklı şekilde dinlemediğiniz kaç şarkı geçmiş olduğunu bilemiyorsanız; kısacası albümün, kişilik namına bir farklılaşma çabası gütmeyen ve şarkı adı verilen bölümlere ayrılmış tek bir nota taarruzu olduğunu düşünüyorsanız, o albümün sizin için kötü tahlilde bir daha dönülmeyecek, iyi tahlilde de sadece bazı şarkıları için dönülecek bir ürün olduğunu kavrıyorsunuz.

BENEATH THE MASSACRE, önceki albümlerinde olduğu gibi “Incongruous”ta da muazzam bir güç ortaya koyuyor, nefes aldırmayan bir icra sergiliyor. Ancak, ancak nihayetinde bundan 4-5 yıl önce yazdığım “Mechanics of Dysfunction” kritiğini de kapattığım gibi: “İlk albüm oluşundan dolayı elbette ki bir tolerans payı bırakıyoruz, ama saniyede çok nota basmanın ya da aşırı hızlı olmanın müzikalite için yeterli olmadığını hepimiz biliyoruz. Müzisyenlik adına çok yetenekli oldukları bariz olan gençlerden kurulu yeni bir gruptan, teknik olma çabası adına asıl amacını biraz olsun unutmuş bir albüm.”

“Incongruous” grubun üçüncü albümü ve artık biliyoruz ki BENEATH THE MASSACRE bu. Elbette ki hitap ettikleri bir kitle var ve bu kitle de gruba, özellikle ilk EP’leri ve ilk albümleriyle kazandıkları büyük bir hayranlık besliyor. Ancak grup, müzikal bir yaklaşımdan ziyade bu sportif zihniyeti sürdürdükçe, sanıyorum ki kitlelerini arttırma düzeyleri çok da hızlı olmayacak, çünkü benzerlerinin yıllardır yapıldığı bu müzik içerisinde BENEATH THE MASSACRE da “o çok deli çalan psikopat gruplardan biri” olmaktan öteye geçemeyecek.