Özgür DURAKOĞULLARI

Bu albüm, çok farklı etkilenimlere sahip, ama totalde çok bütünlüklü bir ruh sunuyor dinleyiciye. Grup ismi antik Yunan, albüm ismi ve kapağı Budizm, kimi vokal melodileri uzak doğu çağrışımı yapadursun, kadın vokalli bu topluluk harika bir işe imza atmış. Herşeyden önce, bu fazlaca sentezli albümü bütünlüklü kılan, sesinde tadı kulaklarda kalan bir duygu olan kadın vokal bana göre. Kadın vokalli grupların çoğunu bildiğim iddiasında değilim, ama dinlediğim 20 kadar kadın vokalli grup içersinde en hoşlandığım topluluk SOULS OF DIOTIMA oldu diyebilirim. Claudia Barsi’nin inanılmaz etkileyici vokali her ne kadar en öne çıkan özellikleri gibi dursa da, topluluk enstrümantasyon babında ve kompoze bakımından da bir hayli etkileyici bir iş sunmuş.

Etnik melodik yaklaşımlarla neo-klasik atraksiyonları kaynaştıran çok fazla topluluk bilmiyorum, aklıma birkaç japon birkaç da Avrupalı topluluk geliyor bu bağlamda. Elbette SYMPHONY X gibi, RHAPSODY OF FIRE ya da ne bileyim Yngwie Malmsteen gibi isimler bunu yaptılar, ama bu onların müzikal yapısını işaret eden elementlerden biri olabilecek yoğunlukta yapılmadı bu iş bu isimler tarafından. SOULS OF DIOTIMA’ya geldiğimizde ise, bu olgu müziklerini tanımlarken kullanılacak başat elementlerden biri olarak göze çarpıyor.

Grubun tarzına progresif gotik metal denmiş, lakin işe böyle bakarsak her kadın vokalli gruba gotik deme mallığına düşeriz gibi geliyor bana. Zira, kadın vokal dışında gotik metal gruplarıyla birebir örtüşen elementler pek az bu albümde. Hatta genel yapı itibariyle PAGANS’S MIND ayarında bir progresif power yapı var denebilir bestelerde. Şu kategorizasyon olayı harbi bazen can sıkıcı oluyor. Ben mesela pek gotik metal dinlemeyen biri olarak, bu grubu gayet de bir kalemde silebilirdim dinlemeden. İyi ki öyle olmamış. Keşke örümcek hislerimiz bize bir grubu beğenip beğenmeyeceğimizi önceden söyleyebilseydi. (Ama o zaman da zevki kalmazdı lan hayatın, neyse.)

Albümde yer yer “senfonik metal” olarak anılmalarına ön ayak olabilecek yoğunlukta bir klavye kullanımı mevcut. Ayrıca kah piyanolarla, kah farklı synth tonlarıyla albümü ziyadesiyle atmosferik kılan bir icrası var tuşluların. Ara ara klavyelerin ve gitarların üst üste bindiği ve polifonik takıldıkları yerlerde, SYMPHONY X -ayarında olmasa da- tadında güzellikler de sergilemişler.

Sounda gelirsek, yüksek bütçe ayırabilen önemli toplulukların albümleri kadar iyi bir soundu yok albümün. Ama yine de, biraz davulların dışında çok kulak tırmalayan tonlar da yok şarkılarda. Temiz de çalınmasının yardımıyla, albümde en iyi duyulan şeyler solo gitarlar diyebilirim, bir de farklı tonlamalarıyla dikkat çeken klavyeler. (Vokaller zaten albümün en dikkat çekici yanı olduğu için, bundan fazla bahsetmem lüzumsuz olur.)

Freedom Inside You parçasının vokal melodilerine eridim bittim. O Uzakdoğu mistisizmini iliklerinize kadar işletiyor vokalist Barsi. Albümdeki dinamizm, tüm şarkıların içine sinmiş, tıpkı bahsettiğim atmosferizm gibi. Yer yer kıvraklaşan melodi ve ritimler, zaman geliyor mekanik ama kurgu dehası power-prog ritimlerine, veya matematik formülü gibi yazılmış neo-klasik elektro gitar atraksiyonlarına dönüşüyor. Kimi zaman sakin ve ruhani biçimde giden müzik, brutal vokal kullanımına bile ucundan bulaşmaktan geri duymuyor. Ve en güzeli de, tüm bunlar asla karman çorman veya “şundan da olsun” rastgeleliğinde ve göz boyamacılığında değiller.

EPICA’yı şekeri çabuk biten sakız gibi, DELAIN’in müziğini, canlı çalınan bar müziği gibi, NIGHWISH’i ise neredeyse salt ruhtan ibaret gören ben, bu İtalyan grubu feci beğendim. GALNERYUS enerjisinde ve ruhunda, ama farklı olarak kadın vokalli bu gruba bir şans verilmesinin bünyelere iyi gelebileceğini, hayata ufak da olsa bir farklılık katabileceğini tahmin ediyorum.