Ömer Kuş

2008 yılında çıkardıkları “Steadfast” albümleriyle birçok yerden övgü dolu yorumlar alan fakat hala underground kalmayı bir şekilde başaran İngiliz grup FOREFATHER, Aralık 2011’de yeni albümleri “Last of the Line”ı sessiz sedasız bir şekilde piyasaya sürdü.

Steadfast yazısında da belirttiğim gibi, grubun binlerce albüm satıp yüzlerce konser vererek parayı kırma gibi bir hedefleri yok. Albümü de kendi şirketleri Seven Kingdoms etiketiyle piyasaya sürdüler yine (Şirketin ismi A Song of Ice and Fire serisinden geliyorsa eğer bir artı puan daha yazıyorum hanelerine, ama bununla ilgili bir bilgi bulamadım).

Öyle ki, albüm çıktıktan bir iki hafta sonra falan Metalstorm’daki yeni çıkan albümler listesinde görene kadar grubun bir albüm üzerinde çalıştığından bile haberim yoktu. Steadfast albümünü oldukça başarılı bulan biri olarak, Last of the Line’ın bu sürpriz çıkışı beni baya sevindirdi tabi. İçimden bir ses Steadfast’ı geçemeyeceklerini söylüyordu ama yine de bir heyecanla oturup dinlemeye başladım.

İlk dinlemede “Hmm… rifler önceki albüme göre biraz sıradan mı kalmış ne?” diye düşündüm, fakat ikinci üçüncü dinlemelerde raylar yavaş yavaş yerine oturmaya başladı. Evet, albüm Steadfast kadar vurucu değil, ama 55 dakikalık nispeten uzun süresine rağmen öylesine koyulmuş bir şarkı barındırmıyor. FOREFATHER’ın en büyük kozu olan gitar riflerinin yine gayet yüksek kalitede ve sayıca tatmin edici olduğunu söyleyebilirim. Bazı adını vermek istemediğim pagan metal gruplarının bir saatlik bir albüm için kullanacağı rifleri FOREFATHER bir iki şarkı içinde harcıyor.

Grup, bu albümde rifler açısından daha bir heavy metal etkisi altında kalmış gibi, ama bu kesinlikle bir eksi değil. Aynı şekilde temiz vokallere de daha sıkça başvurulmuş, bu da albümün daha “epik” bir havaya bürünmesine katkıda bulunuyor ve çeşitlilik katıyor. Up High gibi ballad tarzı şarkılar ve Wyrda Gesceaft gibi yavaş tempolu, yalnızca eski İngilizce “konuşma” vokali içeren şarkılar da yine albümden çabuk sıkılmanıza engel oluyor. Tabi grubun black metal kökleri de tamamen bir köşeye atılmamış, mesela Spears of Faith baştan sona yüksek hızlarda seyreden, melodik tremolo riflerin domine ettiği gayet şık bir parça. Bunca farklı etkilenimi gayet güzel bir şekilde birleştirip böyle homojen, dinlemesi keyifli ve piyasanın bayat klişelerine prim vermeyen bir müzik yaptıkları için Athelstan ve Wulfstan biraderlere şapka çıkarıyorum izninizle.

Belirtmeden geçmeyelim, bu iki birader yine davullar hariç albümdeki bütün enstrümanları çalmışlar ve vokalleri de paylaşmışlar. Davullar da önceki albüme göre ilerleme kaydetmiş. Hem sound olarak hem de icra olarak. Davul daha ön planda, rahatça duyulabiliyor ve biraz daha varyasyonlu. Ama hala temel görev olarak albümün yükünü taşıyan gitarlara destek görevi görüyor. Prodüksiyon da tabiri caizse cillop gibi, albüme alışma sürecini hızlandırıyor. Steadfast’tan önceki albümlere ısınamayışımın yegane sebebi olan leş prodüksiyondan vazgeçip bu yolu tercih etmeleri en azından benim açımdan sevindirici.

Daha önce de dediğim gibi albüm ilk dinleyişlerde pek vurmuyor ve genel olarak Steadfast gibi bir hit deposu değil, ama her şarkı belli bir kalitenin üzerinde. Benim favorilerim ise epik ve hafif hüzünlü Up High, nakaratıyla ön plana çıkan Doomsday Dawns, Spears of Faith ve özellikle son iki dakikasına hasta olduğum The Downfallen.

FOREFATHER, gerçekten saygıyı hak eden bir grup. Yerel enstrüman falan kullanmadan, sadece riflerine ve şarkı yazım kabiliyetlerine güvenerek müzik yapan bu iki kardeş, piyasada kendilerinden daha çok tanınan birçok grubu silip süpürecek kadar iyi, ama hala spot ışıklarından çok uzaklardalar. Pek de umurlarında değil gibi, zira bunu değiştirmek için bir çaba sarf etmiyorlar. Neyse, umarım bu yazıyla birkaç dinleyici daha kazanırlar en azından. Normalde folk/pagan metal sevmeyenlere bile tavsiye edebileceğim, kaliteli bir melodik metal albümü “Last of the Line”.