Levent MUKAN

Geçen gün Ahmet’e “albüm yok, şu promolardan salla madem bir tane” dememle elime geçen ARCTIC PLATEAU tek kişilik bir post rock projesi. Gianluca Divirgilio, adından da anlaşılacağı üzere İtalyan bir abimiz ve birden müzisyen olduğu kadar yazar da. En azından resmi sitesindeki biyografisi bu yönde. Gianluca için piyasada oldukça yeni denebilir, ilk şarkısını 2006′da yazmış. Zaten “The Enemy Inside” da 2. albümü.

Gianluca tarzını post rock/shoegaze/indie olarak tanımlıyor. Albümde gitarlar ve vokalleri üstlenmiş durumda, her enstrümanı çalma durumu yok yani. Post rock bilgisi nispeten mainstream denebilecek olanlarıyla sınırlı kalmış biri olarak (belki KLEVER o kadar meşhur değildir ama diğerleri bildik isimler) tarzın genel esaslarına uygun bir müzik olduğunu söyleyebilirim. Gitar tonu tam olarak post rock tonu, ama Gianluca abimiz güzel melodiler bulmuş, rifler vesair geçişler çok güzel.

Post rock genelde dinleyebildiğim ve sevdiğim bir tarz, sadece o kadar fazla dinlemiyorum artık. Ancak davul konusunda, en azından benim dinlediğim gruplar bir nevi kısırlık içerisindeydi sanki. TISTISTISTISTIS olarak tanımlayacağım, kick ile aynı anda crash, china, artık ne derseniz, ona abanma şeklindeki tarzın The Enemy Inside’da kullanılmıyor olmasına oldukça sevindim açıkçası. Olması gerektiği kadar ve sade bir davul kullanımı var, kaydı kuydu da güzel alınmış, güzel duyuluyor sesi. Bas da davullarla oldukça uyumlu, gerektiğinde öne de çıkmasını bilmiş. Gayet güzel duyuluyor. Paragrafın üst kısmında geyik yaptım çünkü çok kısa geliyor inceleme şu an bana.

Genel olarak albümde çocukluk, sonra büyüyüp içimizdeki çocuğu gırtlaklamamız, büyümenin kötülükleri ve çocuk kafasının ne kadar güzel bir kafa olduğu gibi temalar işleniyor. Şarkı sözlerinde oldukça basit bir İngilizce kullanılmış ki adam İtalyan olduğundan gerçekten anlayışla karşılamamız gerekiyor. Aksanının bu kadar az duyulabilmesi bile mucize zaten. Sesi açısından dikkat çekici bir durum yok, kötü değil.

Albümde Music’s Like…, enstrümental Catharctic Cartoons ile albüme adını veren The Enemy Inside dışında dikkatimi çeken bir şarkı olmadı diyebilirim. Sonuncusunun finalindeki vokal değişimi ise oldukça şaşırtıyor, Gianluca’nın gayet güzel brutal vokal yapabildiğini de görmüş (duymuş) oluyoruz böylece. Buradaki kısım dışında ise tamamen sakin bir clean vokal var.

Uzun lafın kısası müzik açısından kimseyi şaşırtacak bir durumu ve iddiası yok ARCTIC PLATEAU’nun. Ama gayet güzel müzik yapıldığı da ortada. Türün fanları zaten denk gelip bakacaktır, onun dışındakiler açısından ise herhangi bir post rock albümü konumunda denebilir.