Ambient, açıkçası metalciler olarak dibine kadar bildiğimiz bir tarz değil. Ama şunu söyleyebiliriz: metal (genelde black metal) camiasından gelen biri tarafından güçlü ve karanlık bir konsept kullanılarak yapıldığı zaman, gerçekten çok etkileyici projeler ortaya çıkıyor. Şimdi hakkında konuşacağım Wardruna bu konuda en güzel örneklerden biri.

Wardruna, Norveçli black metal grubu Gorgoroth’un davulcusu Kvitrafn’ın oluşturduğu bir proje. Kvitrafn bu albümde keman hariç tüm enstrümanları (hepsi el yapımı) ve vokallerin büyük bir kısmını üstlenmiş. Albümde keman çalan Hallvard Kleiveland, kadın vokal Lindy Fay Hella ve daha derinden gelen vokalleriyle Gaahl kadroyu oluşturuyorlar. Albüm genel olarak Nordik maneviyatı ve sembolleri hakkında. Sembol kısmı hayli ilginç. Neredeyse tüm şarkılar 2. yy – 6. yy arası kullanılan antik Cermen rünleri hakkında ve o rünlerin isimlerini taşıyorlar. Ayrıca tüm şarkıları bahsi geçen rünlerle alakalı alanlarda kaydetmişler. Bu da yaptıkları müziğin ruhuna önemli bir katkı.

İcra edilen müzik, deneysel folk – ambient civarlarında olunca müziğin ruhu büyük bir önem taşıyor. Her şarkı için farklı bir tepeye çıkmak ya da cehennemin dibindeki fyorda inmek kimisi için saçma gelebilir. Fakat, bir hissiyatı 1500 yıl önce yaşamış bir Kuzeyli gibi algılamak için tüm bunlar önemli olmalı. Enstrümanların el yapımı olması ve geyik derisi, geyik kemiği gibi geleneksel materyaller ile oluşturulması da tamamen bu hissiyatı oluşturmak için gereken önemli ayrıntılar.

Albümün kanımca en büyük marifeti, insanı o Nordik ritüel havasına sokması ve arkasına uzandığında hiç gitmediği diyarlar, hiç tanımadığı insanlar hakkında hayallere daldırması. Başlangıçtaki Ar Var Alda, gök gürültüsü ve yağmur altında üflenen ve savaş/felâket bildirir gibi duran bir boru sesiyle başlıyor. İşte bu andan itibaren biz kendimizi eski Cermen kabilelerinin birinde buluyoruz. Devamında geleneksel vurmalı çalgılar ve üstünde kayıp giden kadim melodilerle biraz daha klasik şarkı havasında olan Hagal geliyor. Ardından albümün bana göre en yoğun yapıtlarından biri, Bjarkan. Ağız arpıyla birleşmiş derin bir haykırış ile başlıyor. Burada çok karanlık, tüyleri ürperten bir hava var. İster cenaze diyin, isterseniz kötücül tanrılar için yapılan bir ritüel diyin, o karanlığa arkanıza bile bakmadan giriyorsunuz. Gidiş o gidiş, artık o savaşgan, uzun ve kızıl sakallı adamların arasındasınız.

Albümde -belki de kuzey toplumunun karanlık zamanlarını referans noktası göstermenin de rahatlığından olacak – güzel bir sentez yaratılmış. Zira 1500 yıl öncesinin müziği hakkında elde olanlar sadece o zamanlardan kalan kimi enstrüman kalıntıları. Böyle olunca söz konusu müzisyenlerin, geçmişi, hayal gücü ve hislerinin yardımıyla yeniden tasarlama imkanı oluşuyor. Yapılan müzikten hem Viking, hem Keltik halk müziği ve zaman zaman Sibirya/Orta Asya (throat singing benzeri hareketler) tadı alınması, Kvitrafn’ın yeni tohumlar ekerken eski kökleri güçlendirme felsefesini çok iyi açıklıyor.

Wardruna’nın yaptığı müzik, içine girmeye cesaret eden herkesi alıp götüren cinsten. Bunu daha önce denenmiş örneklerinden çok daha farklı yapmaları ve tüm bu atmosferin yarattığı derin coşku, kendi adıma “Runaljod”u pagan motifli müzikler arasında apayrı bir yere koymaya yetiyor. Bu karanlık melodiler sizi de çekiyorsa tek yapmanız gereken arkanıza yaslanıp hayallere dalmak.

Unutmadan söyleyeyim, “Runaljod” bir üçleme ve “Gap Var Ginnunga” bu üçlemenin başlangıcı. Devamında Yggdrasil ve Ragnarök gelecek.

Enver YILMAZ