Kilim motifli gruplarıyla tanıdığımız, daha ziyade duygusal ve vatansever gençlerin cirit attığı, ya da en azından dış pazara açılabildiği soğuk ülke Ukrayna’dan bir misafirimiz var bugün. 15 yıllık power metal grubu CONQUEST, son albümü “IV”u 2011′in son haftasında piyasaya sürdü ve şimdi de sayfalarımıza konuk oluyor.

CONQUEST’i tesadüf eseri, adını daha önce hiç duymadığım birtakım power metal gruplarının YouTube’da nasıl olup da 100.000′lerce kez dinlenmiş olduklarına şaşırdığım bir videodan videoya atlama seansı sırasında bulmuştum. Başta çok bir olaylarını göremediğim ve dinlenme sayılarına bakıp “nasıl oluyor da” türevi hislerle yaklaştığım grup, Frozen Sky parçalarının melodisiyle beni can evimden vurmuş, neden bilmem, o melodiyi beynimin hiç unutulmayacaklar köşesine kazımama neden olmuştu.

Frozen Sky, melodisi dışında öyle ahım şahım bir olay barındırmasa da, kalıplarını kırması adına bir şeyler yapması gerektiğini uzun zamandır düşündüğüm power metalin macerasız takılan stabil dünyası içinde, kabul edilebilir, orta karar bir şarkıydı. Ama ben bu melodiyi sevmiştim bir kere, bu sebeple de CONQUEST yeni bir şeyler yapsa da dinlesem, hakikaten keşfedilesi bir oluşum mu, yoksa HELLOWEEN ve STRATOVARIUS klonlarından meydana gelmiş binlerce gruptan oluşan vasat power metal deryasında kaybolacak bir başka grup mu, bileyim istiyordum.

Artık biliyorum.

W. Angel adlı gitaristin solo projesi olan CONQUEST, son albümüyle… Ya da şöyle diyeyim. W. Angel adlı arkadaş, bu son albümde bir gaza gelmiş. Bir kere albümün ve gruba dair görsellerin tepesinde, önceki albümlerden farklı olarak “W. Angel’s” yazıyor. Yani bir nevi “Tobias Sammet’s AVANTASIA” durumu. En azından burada bir grup fotoğrafına rastlıyoruz. Bunun haricinde W. Angel albümdeki vokalleri de üstlenmiş. Keşke üstlenmeseymiş demek zorundayım, çünkü bazı yerlerde sesi o kadar sona dayanıyor ve o son dediğim yer o kadar etkileyici olmayan bir yer ki, koskoca Ukrayna’da gerçek bir vokalist mi bulamadın, yoksa daha bir devleşeyim, hem vokal hem gitar çalayım diye mi bu yola gittin diye insanın sorası geliyor. Tamam, belli bir sesi var elbet, can çekişen bir durum yok ortada; lâkin power metal türü içerisindeki gerçek vokalistlerin neler yapabildiğini bilince, CONQUEST’teki vokaller, etkileyici olmayı bırakın, “ah be abicim” durumunda seyrediyor.

Diğer kısımlara bakarsak, albümde “W. Angel’s CONQUEST” türü bir şahlanmayı “niye ki?” diye karşılayacak türde bir “normallik” var. W. Angel abinin olayı ne iyi vokal yapmak, ne de akıl almaz sololar atmak. Tamam iyi solo atıyor, ama alemde iyi solo atan gitaristten bol bir şey yok be arkadaşım. E o zaman bakabileceğimiz tek yer besteler oluyor ki, onlar da bildiğin düz power metal. Bu şekilde bir sunumdan benim anladığım, bu W. Angel abinin öne çıkan bir ekstra yeteneği olmayan, herhangi bir metal müzisyeni olduğu. Orada burada güzel rifler, hoş düzenlemeler var elbet, ancak genele bakıldığında albümün akılda kalıcılık ve uzun dinlenebilirlik adına çok bir şey barındırmıyor oluşuyla yüzleşmek zorunda kalıyorsunuz.

Şarkılara bakınca, bugüne dek sayısız grubun sayısız albümündeki sayısız şarkıdan ne duyduysak, aynıları “IV”da da mevcut. Akla kazınmayan gitar ve vokal melodileri, tabada dubada dövülen kroslar, klavye destekli düz power chord’lar, vesaire. Böyle bakınca, death metalde de, thrash metalde de, doom metalde de stereotipler ortamın büyük çoğunluğu kaplıyor. Bu yüzden power metali değişmemekle, risk almamakla suçlamak belki haksızlık. Ancak power metal, farklı bir şeyler yapma adına en az girişime sahne olan türlerden biri olduğundan, bu tarz eleştirilere karşı da açık hedef oluyor. LOST HORIZON‘dan beri bu konuda büyük bir açlığa mahkûm olmuş biri olarak hakikaten çok taş bir power metal grubu duyup şöyle bir “Oh lan! Oh be!” diyebilmeyi o kadar çok istiyorum ki.

Sonuç şu. “IV”yi dinlerken, herhangi bir power metal grubunu dinlerken ilk neye dikkat ediyorsanız ona, yani vokallere dikkat ediyorsunuz. Ve çoğu yerde aklınıza gelen görüntü, kayıt sırasında, vokalistin ulaşmaya çalıştığı bir oktava bilmem kaçıncı denemede ulaşması ve akabinde stüdyo çalışanlarının “Bu sefer oldu lan!”, “Abi valla oldu!” türünde sevinç çığlıkları atmasıysa, bazı çığlıkların sonrasında “Oh bunu da atlattık” diye düşündüğü izlenimini bırakan bir vokalistse, o iş pek olmuyor. Dediğim gibi, W. Angel’ın vokalleri sıfır değil; ama power metal çeyrek asırdan uzun zamandır bu dünyada ve biz bugüne kadar neler duyduk neler.

Son bir not olarak, bu kadar uğraşıp albüm yapıyorsan ve internetin bu kadar önemli ve boşlanamaz olduğu bu dönemde, albümün çıkalı 3 hafta olmasına rağmen Facebook sayfanda “Yakında yeni bir albüm kaydedeceğiz” notu duruyorsa, kusura bakma arkadaş; bu oyunda pek şansın yok.